Hun enige contact met de buitenwereld? Een voedergat in de deur. En hoewel ze allemaal een blauw uniform dragen en opgesloten worden, zijn het geen gevangenen. De mannen en vrouwen laten zich vrijwillig opsluiten – naar eigen zeggen voor de ervaring – in de Happiness Factory, een centrum in Zuid-Korea.
De hikikomori, een Japanse term uit de jaren negentig die verwees naar jongeren en jongvolwassenen die zich uit de maatschappij hadden teruggetrokken, maken vandaag deel uit van een isolatieprogramma of een educatieprogramma dat dertien weken duurt. Het doel? Ouders beter leren communiceren met hun geïsoleerde kinderen. Het programma wordt gefinancierd en gerund door niet-gouvernementele organisaties (ngo’s), de Korea Youth Foundation en het Blue Whale Recovery Centre.
In die dertien weken brengen ze drie dagen door in een centrum in Hongcheon-gun, in de Zuid-Koreaanse provincie Gangwon. Daar worden de deelnemers vrijwillig opgesloten in kamers die weg hebben van een kale cel.
Duidelijkheid
Een van de deelnemers is een moeder die getuigt onder de schuilnaam Jin Young-hae. Haar zoon isoleert zich al drie jaar in zijn slaapkamer. “Ik vroeg me af wat ik verkeerd heb gedaan”, zegt ze aan BBC Korean. “Het is pijnlijk om daarover na te denken.” Door zelf tijd doorgebracht te hebben in isolatie heeft ze nu het gevoel dat ze de ‘emotionele gevangenis’ van haar zoon beter begrijpt. “Eenmaal ik erover nadacht, kreeg ik wat duidelijkheid over zijn situatie.”
Nochtans leek het haar zoon voor de wind te gaan. “Zijn vader en ik hadden hoge verwachtingen. Hij is zo getalenteerd. Helaas was hij vaak ziek en had hij moeite om vrienden te maken en te behouden. Hij ontwikkelde een eetstoornis waardoor naar school gaan heel moeilijk werd.” Eenmaal op de universiteit leek het aanvankelijk beter te gaan. “Maar op een dag trok hij zich volledig terug. Hij had zich opgesloten in zijn kamer, zijn persoonlijke hygiëne ging achteruit en zijn eetpatroon was verstoord: mijn hart brak.” (Lees verder onder de foto)
Themabeeld. — © Getty Images/Aflo Images
Hij werd geplaagd door angsten, kon moeilijk sociale relaties aangaan en was teleurgesteld in zichzelf, maar kon niet met zijn moeder praten. Toen Jin naar de ‘Happiness Factory’ kwam, begon ze met het lezen van aantekeningen van andere, geïsoleerde jongeren. “Toen ik die aantekeningen las, besefte ik dat hij zichzelf beschermt met stilte. Omdat niemand hem begrijpt.”
Videogames
Ook de zoon van Park Han-sil – niet haar echte naam – zat in een soortgelijke situatie. Zeven jaar geleden had hij de communicatie met de buitenwereld verbroken. In het begin liep hij een paar keer van huis weg, maar nu komt hij nog zelden zijn kamer uit. Park nam haar zoon mee naar verschillende artsen, maar hij weigerde de voorgeschreven medicijnen voor zijn mentaal welzijn. Hij raakte geobsedeerd door videogames.
Vandaag heeft Park het nog steeds moeilijk om door te dringen tot haar zoon, maar door het isolatieprogramma is er beterschap op komst: ze begint te begrijpen wat hij voelt. “Ik heb beseft dat het belangrijk is om het leven van mijn kind te accepteren zonder hem in een specifiek patroon te dwingen”, zegt ze daarover.
Ruim half miljoen mensen
Waarom jongeren in Zuid-Korea zichzelf afsluiten van de wereld hangt af van verschillende factoren: het Zuid-Koreaanse ministerie van Volksgezondheid en Welzijn deed onderzoek naar het fenomeen bij 19- tot 34-jarigen en kwam tot de conclusie dat bijna een vierde het moeilijk vinden van een job als voornaamste oorzaak naar voren schuift. Nadien volgen nog problemen met interpersoonlijke relaties (23,5 procent), gezinsproblemen (12,4 procent) en gezondheidsproblemen (12,4 procent).
Vorig jaar bleek uit een enquête bij 15.000 jongeren en jongvolwassenen van het hetzelfde Ministerie dat meer dan 5 procent van de deelnemers zichzelf isoleerde. Als dit representatief is voor de bredere bevolking van Zuid-Korea, zou dit betekenen dat ongeveer 540.000 mensen zich in dezelfde situatie bevinden.
Verantwoordelijkheid ouders
Professor Jeong Go-woon, van de afdeling sociologie van de Kyung Hee Universiteit, zegt dat de verwachting van de Koreaanse samenleving vooral de angsten vergroot. De heersende opvatting – dat de prestaties van een kind een succes van de ouders zijn – draagt ertoe bij dat hele gezinnen wegzinken in isolement. Aan de andere kant beschouwen veel ouders de problemen van hun kinderen als een mislukking met als basis hun opvoeding. Dat leidt tot schuldgevoelens bij de ouders.(Lees verder onder de foto)
Themabeeld. — © Getty Images/ImaZinS RF
“In Korea uiten ouders hun liefde en gevoelens vaak door middel van praktische acties in plaats van verbale uitingen”, zegt prof. Jeong. “Ouders die het schoolgeld van hun kinderen financieren door hard te werken, zijn een typisch voorbeeld van een confucianistische cultuur die de nadruk legt op verantwoordelijkheid.”
Deze culturele nadruk op hard werken weerspiegelt mogelijk de snelle economische groei van Zuid-Korea in de tweede helft van de 21ste eeuw, toen het land een van de grootste economieën ter wereld werd. Volgens de World Inequality Database is de welvaartsongelijkheid van het land de afgelopen dertig jaar net verergerd.
Afhankelijk
Zuid-Korea heeft een van de hoogste zelfmoordcijfers ter wereld en vorig jaar onthulde de regering een vijfjarenplan om dit aan te pakken. De ministers kondigden aan dat er elke twee jaar een door de staat gefinancierde geestelijke gezondheidszorgcontrole zal plaatsvinden voor mensen tussen 20 en 34 jaar.
En dat is nodig volgens de Zuid-Koreaanse overheid, want in Japan dragen ze de gevolgen van het isolement bij jongeren. Zo heeft de eerste golf jongeren die zich in de jaren negentig isoleerden, geleid tot een demografie van mensen van middelbare leeftijd die afhankelijk zijn van hun bejaarde ouders.
En dat is niet evident, want dat betekent dat de ouderen hun volwassen kinderen moeten onderhouden van een pensioen, iets wat leidde tot armoede en depressies.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
