Een interview van Enno de Witt met een gedupeerde van de windturbines
Foto’s Markus Kamphuis www.mkfotografie.nl
Ria van der Ploeg
Ria van der Ploeg heeft haar woonplaats Piershil in de Hoeksche Waard, ooit een hechte boerengemeenschap, verscheurd zien worden door de komst van het windturbinepark Spui. Vooral de machteloosheid zit haar dwars.
Van der Ploeg is geboren en getogen in het nabijgelegen Numansdorp en kwam met haar – inmiddels overleden – man in Piershil wonen, een rustige plek met veel omringende natuur.
‘Ik ben een echte Hoeksche Waardse’, zegt ze. ‘We hebben hier altijd met veel plezier gewoond, tot in 2019 de turbines kwamen en het gedaan was met het woongenot. We zijn ons steeds beter gaan informeren en hebben met de gemeente aan tafel gezeten – met de wethouder en de ambtenarij – en met de provincie, maar die vertelden allemaal hetzelfde verhaal en naar ons werd niet geluisterd. In het kader van een participatieplan wilden ze bomen neerzetten tussen de turbines en het dorp, zodat we ze niet meer zien. Maar hoe gaat dat dan in de winter?’
Van der Ploeg heeft veel last van het laagfrequente geluid dat de turbines produceren: ‘Op een gegeven moment ga je zoeken naar waar het vandaan komt, maar je kunt het niet vinden, want het zit in je lijf. Wij zijn niet de enigen die daar last van hebben. Ook de natuur heeft eronder te lijden. Hier zaten altijd veel kikkers in de sloot, die zijn allemaal verdwenen. Fazanten, reigers, je zag ze overal en nu niet meer. Het is heel raar stil, doordat er nauwelijks meer dieren zijn. Vooral de vogelpopulatie is stukken kleiner sinds de turbines draaien. Het kan niet anders, of het moet daarmee te maken hebben.’
Foto vanuit Piershil
Voor Van der Ploeg is vooral het slaapgebrek een probleem: ‘Ook de andere gezinsleden ervaren last. Om te kunnen slapen moeten de ramen dicht blijven, ook in de zomer.
Ik ben al eens aan de achterkant gaan slapen, op een matras op de grond, tussen een kast en een bureau. Het helpt niet echt, je wordt telkens weer slecht uitgerust wakker en kunt je moeilijk concentreren. Intussen wordt met onze klachten niets gedaan. Ik heb uit eigen zak behandeling door een haptonoom betaald, maar het blijft slecht voor de gezondheid. De dokter wilde me al een pilletje geven om te kunnen slapen, maar daar begin ik niet aan. Je kunt een telefoonnummer bellen met klachten, maar daar wordt dan weer niets mee gedaan. Ik heb met een advocaat gepraat, die zei dat we weinig kans maakten als we naar de rechter stapten. De machteloosheid en de eindeloze arrogantie zijn slopend. Niet iedereen kan in actie komen, of is daar capabel voor.’
Verhuizen is voor Van der Ploeg geen optie: ‘Dat is vluchten, en bovendien weet je niet of je straks weer tegen windturbines aan zit te kijken, want die worden echt overal gebouwd. Ik ben bovendien mantelzorger voor mijn moeder en vindt dan maar eens een huis waar we met ons allen in kunnen.’
Foto vanuit Piershil
Intussen trekken de turbines diepe sporen in de ooit zo hechte en vredige Hoeksche Waard. De eigenaar van het land waarop de turbines verrezen, vertelt Van der Ploeg, is daardoor binnengelopen: ‘Hij heeft zijn boerderij in Numansdorp laten afbreken en weer helemaal opgebouwd. Aan de buitenkant ziet die er nog hetzelfde uit, maar binnen is het een bunker, zodat hij geen last heeft van de windturbines. Veel mensen in zijn dorp, het naastgelegen Nieuw Beijerland, kijken hem niet meer aan.’
Foto’s Markus Kamphuis www.mkfotografie.nl
Over de windturbines
- Locatie windturbines – Windpark Spui in Gemeente Hoeksche Waard tussen de plaatsen Nieuw-Beijerland, Goudswaard en Piershil.
- Tiphoogte – 198 meter
- Aantal – 5
- Bouwjaar – 2018, juni 2019 gereed
- Afstand van de omwonende tot de windturbines – vanaf 400 meter
- Website – www.windparkspui.nl
