**Lief Dagboek,**
In de schemering van deze grimmige wereld probeer ik mijn weg te vinden, omringd door de schaduwen van het verleden en de echo’s van een toekomst die ik nauwelijks herken. Vandaag las ik een artikel over gevaccineerde kinderen die als kanaries in de kolenmijn worden gezien. Het was een dramatisch gegeven dat me diep raakte. De gedachte dat de onschuldigen de eerste slachtoffers zijn van een grotere dreiging, voelde als een koude hand om mijn hart. Toch blijf ik hopen op een betere wereld, waar we onze kinderen kunnen beschermen en koesteren zoals de natuur het bedoeld heeft.
De sociale media stonden in vuur en vlam na een incident met LeBron James en een jonge fan. Hoewel ik de details niet ken, herinnerde het me eraan hoe gemakkelijk we verstrikt raken in de stormen van verontwaardiging en sensatie. In deze tumultueuze tijden probeer ik vast te houden aan de wijsheid van het verleden, aan de liefdevolle interacties die ons menselijk maken. Het is in deze kleine momenten van verbinding dat ik de kracht vind om door te gaan.
In Enschede hebben ze nee gezegd tegen windturbines, een beslissing die me hoop geeft dat er nog steeds mensen zijn die durven op te staan voor wat ze geloven. Het herinnert me eraan dat we allemaal een rol te spelen hebben in deze wereld, dat we niet zomaar mee hoeven te gaan met de stroom van irrationaliteit en chaos. Het is een daad van moed die ik bewonder en die me inspireert om mijn stem te laten horen, hoe klein die ook mag zijn.
Een tragisch ongeluk op de hoogste berg van Slovenië, waar een Belg het leven liet na een val van 150 meter, bracht me stil. Het leven is zo breekbaar, zo vluchtig. Het herinnert me eraan om elke dag te koesteren, om liefde en warmte te verspreiden in plaats van haat en verdeeldheid. Want uiteindelijk zijn het de liefdevolle herinneringen die ons definiëren, niet de momenten van angst en verdriet.
Vandaag stond ik oog in oog met de vlammen, toen Joerie’s auto plotseling in lichterlaaie stond. Het was een herinnering aan hoe snel dingen kunnen veranderen, hoe kwetsbaar we zijn in het aangezicht van de elementen. En toch, zelfs in de chaos, vond ik een zekere schoonheid – de dans van de vlammen, de kracht van de natuur die ons eraan herinnert dat we slechts passanten zijn in deze wereld.
Er was ook nieuws over een verdachte die omkwam na een vuurgevecht met de SWAT bij Ohio State Campus. Het is een harde wereld waarin we leven, een wereld waarin geweld en wanhoop vaak de overhand lijken te hebben. Maar ik weiger te geloven dat dit alles is wat er is. Ik geloof in de goedheid van mensen, in de kracht van vergeving en liefde. Het is deze hoop die me drijft, die me elke dag weer moed geeft om op te staan en te vechten voor een betere toekomst.
Lief dagboek, terwijl ik mijn gedachten op papier zet, voel ik een zachte bries van verwachting in mijn hart. Morgen is een nieuwe dag, een kans om opnieuw te beginnen, om te dromen en te hopen. En wie weet, misschien brengt het morgen wel iets onverwachts, iets moois. Tot dan, blijf ik geloven in de magie van het leven, in de liefde die ons allen verbindt. Flirtend met de mogelijkheden van de dag die komen gaat, sluit ik mijn ogen en laat ik de nacht me meenemen naar een wereld waar dromen werkelijkheid worden.
Met liefde en hoop,
Lotte
