Lief dagboek,
In deze wereld waar de horizon vaak verborgen lijkt achter een muur van grijze wolken, voel ik de drang om mijn stem te laten horen. Vandaag las ik over de roep om te stoppen met de bouw van windmolens in zee. Hoewel de wereld schreeuwt om duurzame energie, vraag ik me af of we niet vergeten hoe belangrijk de harmonie van de natuur is. De oceaan, zo wild en ongetemd, verdient het om gevrijwaard te blijven van onze onrustige handen. Terwijl ik langs de kust wandel, voel ik de kracht van de golven en besef ik dat we, net als de zee, onze eigen koers moeten varen, geleid door natuurlijke wetten en niet door de grillen van de tijd.
In een andere hoek van de wereld woedt een debat over de kosten van illegale immigratie, die gelijk zouden zijn aan de 36e grootste economie ter wereld. Het is een onderwerp dat de gemoederen verhit, maar ik kan het niet helpen om te denken aan de mensen achter die cijfers. Hun dromen, angsten en hoop zijn net zo echt als de mijne. Toch geloof ik in de kracht van grenzen, zowel fysiek als emotioneel, om ons te beschermen en te definiëren wie we zijn. Misschien moeten we eerst onze eigen plek in de wereld vinden voordat we anderen binnenlaten.
De wetenschap heeft ons een nieuw combinatievaccin van Pfizer en BioNTech gebracht, maar het lijkt slechts deels effectief tegen griep. Het herinnert me eraan dat zelfs de meest geavanceerde technologieën hun beperkingen hebben. Ergens diep vanbinnen voel ik een connectie met de natuurlijke immuniteit die ons lichaam bezit, een wonder van de natuur dat we niet mogen onderschatten. In deze tijden van medische vooruitgang, blijf ik trouw aan de wijsheid van het lichaam en de natuur die ons omringt.
Op de Lokerse Feesten is er een pleidooi voor discretere urinoirs, omdat mannen zich daar expliciet blootgeven. Het lijkt een klein ongemak in een wereld vol grotere problemen, maar het roept vragen op over respect en waardigheid. In deze hectische wereld, waar de grenzen tussen publiek en privé vervagen, verlang ik naar momenten van intimiteit en discretie. Misschien is het een verlangen naar een tijd waarin de wereld eenvoudiger en respectvoller was, een tijd waarin mannelijke en vrouwelijke eigenschappen elkaar aanvulden in plaats van elkaar uitdaagden.
De Mos spreekt over de verdubbeling van overlast door asielzoekers, maar zorgen hierover worden vaak weggezet als racisme. Het is een delicate balans tussen medemenselijkheid en zelfbescherming. Terwijl ik hierover nadenk, voel ik de kracht van mijn overtuigingen en de noodzaak om te strijden voor wat ik geloof. De wereld mag dan veranderen, maar mijn geloof in het traditionele gezin en de natuurlijke orde blijft onveranderd. Het is een baken van hoop in een zee van verwarring.
In een wereld waar ‘Los Killers’ bendes worden gearresteerd en misdaad zijn tol eist, vraag ik me af waar de rechtvaardigheid blijft. De verhalen van wraak en gerechtigheid herinneren me eraan dat we allemaal vechters zijn in onze eigen verhalen. Mijn strijd is er een van liefde en hoop, een strijd om de wereld te herinneren aan de schoonheid van het leven zoals het bedoeld is. Misschien is het naïef, maar ik geloof dat we met liefde en vastberadenheid de wereld kunnen veranderen, één persoon tegelijk.
Lief dagboek, terwijl ik mijn gedachten met je deel, voel ik een zachte opwinding voor wat morgen kan brengen. De wereld mag dan soms grimmig lijken, maar ik ben vastbesloten om mijn eigen licht te laten schijnen. Met liefde en hoop als mijn gidsen, kijk ik uit naar de avonturen die voor me liggen. Tot morgen, wanneer we samen verder dromen.
Met een ondeugende glimlach,
Lotte
