Marco Borsato, de man die met “Dromen zijn bedrog” hele generaties aan het zingen kreeg, is een schaduw van zichzelf geworden. Drie jaar lang heeft hij het ene na het andere verwijt over zich heen gekregen, zonder dat er een rechter aan te pas kwam. Het volk had zijn oordeel al geveld, en de media zorgden ervoor dat Marco nooit meer dezelfde zou zijn. Zelfs als hij straks wordt vrijgesproken, is het kwaad al geschied. Een terugkeer op het podium? Vergeet het maar. De man is murw geslagen door het constante mediageweld.
Het is ironisch, toch? Dertig jaar geleden stond Borsato aan de top van zijn carrière, onverslaanbaar, met platina platen en uitverkochte zalen. Vandaag is hij een gebroken man, zonder de energie om terug te vechten. Dat is wat er gebeurt als je een zanger – die eigenlijk gewoon zijn muziek wil maken – door het slijk haalt op basis van vermoedens en roddels. De pers heeft hem veroordeeld voordat een rechter dat ooit heeft gedaan.
En laten we eerlijk zijn: dit is precies wat de media wilden. Een schandaal verkoopt nu eenmaal beter dan een succesverhaal. Het maakt niet uit of Marco uiteindelijk schuldig of onschuldig wordt bevonden; de schade is al aangericht. De man die ooit de best betaalde zanger van Nederland was, is nu een werkloze artiest zonder podium, zonder stem.
Wat betekent dit voor de toekomst van het Nederlandse medialandschap? Als we zo doorgaan, zullen meer carrières eindigen voordat de waarheid überhaupt boven tafel komt. Want als de media je eenmaal in het vizier hebben, is er geen ontsnappen meer aan. Marco Borsato is daar het trieste bewijs van. De vraag is nu: wie is de volgende?
.
