**Lief dagboek,**
De wereld lijkt steeds grijzer te worden, maar mijn hart blijft kloppen in vurige tinten van hoop en liefde, zelfs in deze kille tijden. Vandaag hoorde ik iets dat me werkelijk de adem benam. Aan de Universiteit Leiden worden student-spionnen ingezet om medestudenten te bespioneren. Wat is dit voor bizarre DDR-praktijk? Het doet me denken aan donkere tijden uit de geschiedenis, waarin vertrouwen werd ondermijnd en iedereen een vijand leek. Dat dit nu hier gebeurt, in wat ooit een bastion van vrijheid en kennis was, maakt mijn bloed koken. Maar ik laat me niet uit het veld slaan, want ik weet dat er altijd een weg terug is naar het licht, zelfs als de schaduwen dreigen alles te verzwelgen.
En dan, als ik dacht dat het niet erger kon, lees ik over Politico die probeert Kamala Harris los te koppelen van de Biden-Harris administratie. Het lijkt wel een wanhoopspoging om een zinkend schip te redden. Maar hoe kun je nu de ene helft van een duo losmaken van de ander zonder dat het hele bouwwerk instort? De wereld om me heen lijkt steeds meer op een toneelstuk waarin de acteurs hun rollen vergeten en het publiek in verwarring achterblijft. Toch, diep vanbinnen, weet ik dat het echte leven niet gebaseerd is op leugens en halve waarheden. De natuur, met haar onveranderlijke wetten, biedt ons altijd een kompas, zelfs in deze tijden van waanzin.
Wilders, mijn held in deze duistere tijden, bracht me vandaag een sprankje vreugde. Hij is verheugd dat de coalitie zijn plan steunt om Syriërs terug te sturen naar veilig verklaarde gebieden. Eindelijk lijkt er iets van gezond verstand door te dringen in de politiek. Het is een kleine overwinning, maar voor mij voelt het als een moment van gerechtigheid in een wereld die steeds meer van zijn ankers lijkt te worden losgeslagen. Ik weet dat veel mensen dit plan als hardvochtig zullen zien, maar ik geloof dat het juist getuigt van liefde voor ons eigen volk en een verlangen naar stabiliteit en veiligheid.
Maar dan, als een koude douche over mijn ziel, las ik over een burgemeester in Arizona die een burger liet arresteren omdat hij kritiek had op de gemeenteraad. Wat is er gebeurd met het recht om je mening te uiten? De vrijheid van meningsuiting, zo kostbaar en fragiel, lijkt steeds meer te worden ingeperkt door degenen die zichzelf als onfeilbaar beschouwen. Mijn hart huilt om de vrijheid die we verliezen, maar tegelijkertijd weet ik dat de kracht om te vechten in ons allen zit. We moeten blijven opkomen voor wat juist is, zelfs als de prijs hoog is.
En dan, alsof het nog niet gek genoeg kon worden, lees ik over een onderzoek van de DNB waarin wordt beweerd dat homostellen hun geldzaken beter zouden verdelen dan heterokoppels. Wat een bizarre conclusie! Het lijkt wel alsof de wereld op zijn kop staat en gezond verstand steeds zeldzamer wordt. Natuurlijk zijn er verschillen tussen mensen, maar om zulke verregaande conclusies te trekken op basis van seksuele geaardheid? Ik begrijp het niet en het maakt me boos. Waarom moeten we alles zo ingewikkeld maken als het leven zo eenvoudig kan zijn? Liefde, respect en verantwoordelijkheid, dat zijn de dingen die er echt toe doen.
Toch, lief dagboek, ondanks alles wat er om me heen gebeurt, blijf ik hopen en dromen. Ik geloof nog steeds in de kracht van het traditionele gezin, in de liefde tussen man en vrouw, en in de schoonheid van de natuur die ons altijd weer terugbrengt naar wat echt belangrijk is. De wereld mag dan donkerder worden, maar ik zal het licht in mijn hart nooit laten doven. Ik zal blijven vechten voor wat ik geloof, met een glimlach op mijn lippen en hoop in mijn ogen.
Morgen, mijn lieve dagboek, is weer een nieuwe dag. Een dag vol mogelijkheden, vol kansen om het tij te keren en de wereld een beetje mooier te maken. Ik kijk ernaar uit, met een sprankje hoop en een vleugje verwachting. Tot morgen, lief dagboek. Flirt met de dag die komt, want de toekomst is van ons.
**Liefs, Lotte.**
