De afgelopen dagen was de coalitie weer eens negatief in het nieuws. Niet omdat het kabinet wanstaltige beslissingen heeft genomen – dat valt voorlopig nog wel mee, met uitzondering van de nieuwe steun voor Oekraïne – maar omdat… partijleiders vechtend over straat rollen. Caroline van der Plas en Dilan Yesilgöz laten geen gelegenheid voorbijgaan om Pieter Omtzigt te beschadigen. De enige die zich professioneel opstelt is Wilders – die op zijn beurt echter wel weer met enige regelmaat ‘zijn’ premier Schoof aanpakt als hij dat nodig acht.
Sven Kockelmann over het nieuwe kabinet: “Het feit dat de buitenwereld zo sceptisch is, heeft een soort eenheid tot gevolg.”
Vanavond begint zijn nieuwe politieke talkshow, Café Kockelmann op NPO 2. @PieterOmtzigt is te gast. #WNL
De WNL Vandaag-journalist, die het kabinet toch enigszins lief gezind zou moeten zijn, begon het gesprek door de coalitie keihard af te zeiken. Als hij rondloopt in Den Haag denkt hij namelijk steeds “wat is dit?” Niet over die kartellianen en linkse engnekken, maar over het kabinet.
“Nou,” was het antwoord van Kockelmann daarop, “ik heb voldoende vaak gedacht wat is dit [door de jaren heen over andere kabinetten], en dat het tóch wat werd.” Daarom weigert hij “bij voorbaat te zeggen, dit is in drie maanden afgelopen het haalt de eindstreep niet. Dat wéét je gewoon niet.”
Daarop was de vraag of de onrust die hij toch ziet hem doet denken aan andere kabinetten. “Balkenende I,” was zijn antwoord daarop. Maar wel met een belangrijke kanttekening. Toen was er immers onrust in het kabinet. Dat is nu niet zo. Het zijn nu de fractievoorzitters die elkaar soms lopen af te zeiken. In het kabinet zelf is het rustig.
Hilarisch genoeg zei de journalist (LOL, kuch) van WNL Vandaag daarop dat Balkenende I met de LPF maar drie maanden bleef zitten. Met andere woorden, dat kunnen we nu weer verwachten!
Kockelmann denkt daar anders over. “Wat ik terug hoor uit het kabinet,” legde hij uit, “is dat vanwege het feit dat de buitenwereld zo sceptisch is, dat ook wel een soort van eenheid tot gevolg heeft. Het schept een band.”
De vraag is daarom eerst en vooral “in hoeverre de bemoeizucht van fractievoorzitters in dat extraparlementaire idee – waarvan je nog maar moet afwachten of het echt extraparlementair wordt – [tot onrust kan leiden].” Daar twijfelt hij overigens wel aan… “er is weinig extraparlementairs aan, in alle eerlijkheid.” Als het hem ergens aan doet denken, dan is het aan Paars met Frits Bolkestein. “Maar dat heette toen dualisme, niet extraparlementair.”
.
