Timmermans betoogt dat de grootste vijand de onverschilligheid van de meerderheid is, maar zijn eigen blinde vlekken zijn pas echt zorgwekkend. Hoe kan deze man, die zo hoog op de Europese ladder stond, zo systematisch de fouten van zijn eigen politieke kringen negeren? Hij predikt dat politiek geen vrijblijvende borrelpraat mag zijn, maar levert zelf niets meer dan dat: een retorisch niemendalletje verpakt als diepzinnige analyse.
Zijn visie op antisemitisme is een typisch voorbeeld van het linkse narratief dat alle kwalen van de wereld wijt aan rechts extremisme, terwijl hij de gevaren van islamitisch extremisme nauwelijks erkent. Timmermans’ aanpak is een gevaarlijke vorm van selectieve blindheid die niet alleen ineffectief is, maar ook potentieel schadelijk voor de Joodse gemeenschap die hij beweert te willen beschermen.
Het is een schande dat terwijl antisemitisme toeneemt in Europa, Timmermans en zijn medestanders liever politieke spelletjes spelen dan de harde realiteiten onder ogen zien. Van hem hoeven de bedreigde Joden inderdaad niets te verwachten. Het is een klap in het gezicht van iedereen die oprecht streeft naar een veiliger, toleranter samenleving.
Timmermans zou er goed aan doen om zijn politieke bril af te zetten en de feiten onder ogen te zien, in plaats van zich te verschuilen achter holle frasen en politieke correctheid. Zijn essay is niets meer dan een poging om de aandacht af te leiden van zijn eigen onvermogen om de echte problemen aan te pakken. In de kunst van het wegkijken, staat hij inderdaad op eenzame hoogte.
De vraag blijft: wanneer zullen Timmermans en zijn soortgenoten stoppen met het demoniseren van politieke opponenten en beginnen met het adresseren van de echte uitdagingen waar onze samenleving voor staat? Misschien is het tijd dat zij die zo graag anderen de les lezen, zelf eens naar school gaan.
