De Parlementaire enquêtecommissie Corona werd twee maanden geleden officieel aangesteld en bestaat uit Peter Smitskam (PVV), Anita Pijpelink (GroenLinks-PvdA), Rosanne Hertzberger (NSC), Claudia van Zanten (BBB), Pepijn van Houwelingen (FVD) en staat onder onder leiding van voorzitter Daan de Kort (VVD). De taak van deze commissie is het evalueren van de coronaperiode en de maatregelen genomen in de crisis. Deze leden worden gevoed met cijfers en wetenschappelijke adviezen, vertelt Mittemeijer, “maar wat nog niet bij de commissie ligt, zijn onze eigen verhalen. Er zijn er nog zoveel niet verteld, door de media doodgezwegen, of gecensureerd. Gevoelens kun je niet meten. Als we deze reacties vanuit de samenleving laten horen, tonen we de emoties en dat het nog steeds leeft. Daar zullen ze iets mee moeten doen.”
De medisch ethicus kwam op het idee nadat ze zelf met een groep gelijkgestemde wetenschappers op 28 maart een adviesrapport naar de commissie had gestuurd. Ze noemt bewust geen namen. “Een deel van de mensen is publiek bekend, maar ook een deel niet.” Het rapport ging over lockdowns, de vaccinaties, de coördinatie, de communicatie en de belangenverstrengeling. Mittemeijer constateerde een gebrek. “Het was zo academisch. We zaten nog steeds heel erg in de data en modellen, maar het probleem is juist dat deze de afgelopen vier jaar te belangrijk zijn gemaakt, waarbij de overheid de ethische en menselijke kant vaak over het hoofd heeft gezien.”
Ze hoopt dat veel mensen hun persoonlijke verhaal met de commissie zullen delen. “Ik hoop dat we inmiddels de rust hebben gevonden, en ook de moed hebben, om nu op te schrijven wat we hebben meegemaakt. Het is goed voor de eigen verwerking en mogelijk draagt het bij aan verandering. Het zou mooi zijn als de commissie overweldigd wordt door al die persoonlijke verhalen.”
Voor Mittemeijer zelf bracht de coronaperiode meer zelfkennis en nieuwe vriendschappen. Toch beschrijft ze die tijd ook als “griezelig” en “bedreigend” omdat ze “niet wil dat onze kinderen gaan opgroeien in een dystopische samenleving van angst en verdeeldheid. Niet-gevaccineerden zijn weggezet als dom en kwaadaardig, maar ook critici werd de mond gesnoerd. Ik dacht alleen maar: ‘ik moet iets doen, anders gaat het mis’. Dat heb ik gedaan en daar heb ik geen spijt van. Het coronabeleid is disproportioneel en schadelijk geweest. Dit moeten we dus nooit meer zo doen. Nooit meer!”
