Clarence Seedorf zat gisteravond bij Veronica Offside. Geweldig, want de man heeft een enorme carriere gehad. In Nederland is hij altijd onderschat, maar in het buitenland wordt de man met enorm veel respect behandeld. Terecht, natuurlijk. Maar toen hij aanschoof bij Veronica Offside werd hij toch weer behandeld als een kleinere speler die verantwoording moest afleggen over dingen die nóg beter hadden gekund. Bizar! Gelukkig waste Seedorf Genee’s oren op magistrale wijze.
Het was ronduit bizar om te zien wat Genee gisteren probeerde. Seedorf heeft echt een geweldige carriere gehad. Ja, met ups en downs, en zeker in Oranje waren er af en toe wat issues. Maar goed, dat is nu al 15 tot 20 jaar geleden. Als je zo’n man bij je hebt zitten is het vooral interessant om te praten over wat er wel goed is gegaan, hoe hij zoveel succes heeft gehad.
Helaas dacht Genee daar blijkbaar anders over. Want hij stelde de ene na de andere achterlijke vraag over het verre verleden. Vragen die gebaseerd waren op aannames – die volgens Seedorf niet klopten. Het gevolg? Seedorf wilde er niet over praten, gaf dat meerdere keren aan, en impliceerde vervolgens dat Genee er verstandig aan zou doen over te schakelen op een ander onderwerp. Goed gedaan, Clarence, pak die zeurpiet!
“Als je nu terugkijkt op je eigen tijd, zou je dingen anders hebben gedaan?” vroeg Genee aan Seedorf. Die antwoordde direct heel helder. “Nee. Want uiteindelijk heb ik een carriere gebouwd gebaseerd op mijn spel. Dus het is ook aan de coaches van Oranje dat ze die jongen op zijn beste positie kunnen neerzetten. Niet alleen hij, maar álle spelers.”
Dat gebeurde niet met hem op een gegeven moment, aldus Seedorf, en dat was reden voor hem om in te grijpen. Zijn carriere is immers gebaseerd op zijn spel. Punt.
Maar Genee vond dat niet afdoende. “Je zou nooit iets anders hebben aangepakt? Ook niet naar al die bondscoaches toe, ook niet de manier waarop jij je hebt opgesteld? Jij hebt je altijd opgesteld op een manier, dat heb je naar eer en geweten gedaan?”
Irritant, natuurlijk. Maar zelfs toen bleef Seedorf beleefd. “Waar precies?” vroeg hij ter verduidelijking.
“Nou ja, je communicatie met Marco van Basten, eigenlijk heb je…” Seedorf onderbrak dat direct. “Ik zit in een heel andere show opeens. Wat is mijn communicatie met Van Basten geweest?” wilde hij weten. “Nou, die was niet optimaal. Jullie gingen niet heel lekker. Op een gegeven moment ben je gestopt ermee.”
Seedorf was op dat moment duidelijk geïrriteerd. “Oké,” zei hij… “Ik heb niets aan dit soort gesprekken.” Genee’s reactie: hij wil graag weten of Seedorf daar geen spijt van heeft. “Ik vraag me dat gewoon af.”
“Wil hier vandaag nog over praten of een andere keer?” antwoordde Seedorf daarop. “Dat ga ik niet via de telefoon doen… Ik denk dat het allemaal ook ouwe koek is. Als jullie daar over hadden willen praten hadden jullie dat toen moeten doen,” toen het gebeurde. “Niet jaren later.”
Vervolgens ging Genee weer hengelen. “Ik heb ook weleens spijt” van dingen, zeurde de presentator. “Maar wat, waar heb je het over?!” zei Seedorf daarop. “Nou, de vorm van communicatie. Marco van Basten zei over jou, fijne gozer, goede vent, maar hij heeft wel heel veel aandacht nodig.”
Daarop citeerde Genee ook nog eens Dick Advocaat die ook weer iets over Seedorf had gezegd. Of eigenlijk, over wat Seedorf gedaan en gezegd zou hebben. Dit wordt door Genee als waarheid aangenomen. “Zat jij daarbij?” reageerde Seedorf. “Nee, ik lees het” was Genee’s reactie.
Uh ja. Maar dat jij het leest betekent niet dat het ook zo ís, Wilfred. “Moet ik gaan reageren op dingen die mensen schrijven? Ik heb zoveel te zeggen over dit soort dingen. Maar nu is het laat. Toen ik niet werd uitgenodigd [voor Oranje] toen ben ik niet gevraagd. Ik ben gewoon niet uitgenodigd en dat was het.”
“Het enige waar ik me op heb geconcentreerd is het spel bij mijn club.” En dat ging, aldus Seedorf, heel goed. Want “daar heb ik genoeg gepresteerd.”
Ongelooflijk genoeg was Genee daarna nóg niet klaar. “Clarence, het is geen aanval!”
En toen was Seedorf er klaar mee, zeker toen Genee wist te vertellen dat Wesley Sneijder op een gegeven moment aanvoerder werd omdat Edwin van der er niet was, en dat Clarence toen had gezegd dat hij de aanvoerdersband had moeten krijgen. “Heb je dat gezegd joh?” reageerde Sneijder. “Hij vraagt het me niet!” zei Seedorf daar terecht op.
Want inderdaad, alweer was er de aanname van Genee dat het verhaal klopte. Hij vroeg niet eens: klopt dit verhaal? Dat deed hij pas toen Seedorf rebelleerde. Opeens kwam die vraag toen alsnog, maar dat was te laat.
“Ik zit hier niet om hier over te praten, ik ga het je nog één keer zeggen. Als je hierover wilt praten heb ik daar echt de tijd voor nodig. Ik doe dat wanneer ík hierover wil praten,” aldus Seedorf. Vervolgens beet hij Wilfred toe: “Je bent een verkeerde snaar aan het raken. Dit heeft niets te maken met waarom ik hier ben gekomen. Dus als je het wilt veranderen, de koers, dan kun je het veranderen nu.”
“Ik ben al 10 jaar gestopt met voetballen, het is al 15 jaar geleden dat ik niet uitgenodigd ben voor wat mijn laatste mogelijke prestatie in het Nederlands elftal [had kunnen zijn],” sloot Seedorf af.
Een prima optreden van de oud-voetballer. De man heeft een ongelooflijk mooie carriere gehad en hoeft dit soort gezeik niet te accepteren. Het is daarnaast héél vermoeiend om te zien hoe we in Nederland dit soort grootheden elke keer weer behandelen. In elk ander land worden deze mensen met alle egards behandeld, maar bij ons worden ze gezien als een soort van kwajongens die tekst en uitleg moeten geven over elke misstap die ze ooit begaan hebben.
Ziek.
