De spreidingswet is een symbool van het falende immigratiebeleid van Nederland. Het is een wet die van bovenaf wordt opgelegd en de wil van de burgers compleet negeert. Op 22 november hebben de Nederlandse kiezers massaal op rechts gestemd, juist om dit soort beleid af te schaffen. Maar de provincies, geleid door figuren als Ina Adema, lijken zich daar niets van aan te trekken. Ze willen koste wat kost doorgaan met het volstoppen van Nederlandse dorpen en steden met asielzoekers, zonder enige vorm van draagvlak onder de bevolking. En dat allemaal onder het mom van ‘kostenbesparing’ en ‘meer rust’. Wat een farce.
Adema beweert dat er minder noodopvang nodig is dankzij de spreidingswet, en dat dit kosten bespaart. Maar dat is natuurlijk een vals argument. Het probleem is namelijk niet of we de asielzoekers in een reguliere opvang of een noodopvang onderbrengen – het probleem is dat we simpelweg te veel asielzoekers hebben! En zolang de instroom niet wordt beperkt, blijven de kosten stijgen, en blijft de druk op onze samenleving toenemen. Het is alsof je een overstroming probeert te stoppen met een emmer: zolang je de kraan niet dichtdraait, blijf je dweilen met de kraan open.
Het is hoog tijd dat de provincies en het kabinet gaan luisteren naar de stem van het volk. De verkiezingsuitslag was glashelder: Nederland wil af van de spreidingswet en wil een strengere immigratiepolitiek. Dat de provincies nu proberen om deze uitslag te ondermijnen door de spreidingswet in stand te houden, is niets minder dan een affront tegen de democratie. Het is een poging om de wil van de Nederlandse bevolking naast zich neer te leggen en door te gaan met het rampzalige beleid dat ons land in de huidige problemen heeft gebracht.
De boodschap is duidelijk: de spreidingswet moet van tafel. Nederland moet stoppen met het blijven opdelen van het land in opvanglocaties voor asielzoekers. We moeten onze grenzen weer onder controle krijgen en zorgen dat we alleen die mensen toelaten die een daadwerkelijke bijdrage leveren aan onze samenleving. Als de provincies dat niet willen inzien, dan wordt het misschien tijd om hun bevoegdheden eens flink in te perken. Want de toekomst van ons land mag niet worden opgeofferd aan de politieke spelletjes van provinciale bestuurders die denken dat ze boven de democratie staan.
.
