Op een zaterdagmorgen, iets voor 11 uur, verzamelen mensen zich in het centrum van Lovendegem om naar de Sint-Martinuskerk te gaan. Ze dragen grote boeketten bloemen bij zich en leggen deze neer bij de ingang van de kerk. Op een van de boeketten staat geschreven: “Een schitterende ster aan de hemel erbij.”
Deze ster is Noah Vuylsteke, een 22-jarige jongeman uit Lievegem. Ongeveer zevenhonderd mensen zijn samengekomen om afscheid te nemen van deze goedlachse kerel. Noah verloor zijn leven als slachtoffer van een roofmoord. Tijdens de uitvaartplechtigheid zei een vriend: “Maatje, ik heb me zo vaak afgevraagd: waarom jij?”
Familie en vrienden van Noah stonden voor de moeilijkste taak van hun leven: afscheid nemen van hun geliefde. De deken, die de uitvaartplechtigheid leidde, sprak over hoe het de wereld stil doet staan wanneer iemand uit onze eigen omgeving ons vroegtijdig en onverwacht verlaat.
Enkele goede vrienden van Noah namen het woord en al snel werd duidelijk wat voor een warme en empathische persoon hij was. Een dichte vriend zei: “We leerden elkaar kennen op de lagere school en ik wist meteen dat we goede vrienden zouden worden.” Zijn stem stokte even en vervolgde: “Ik kon alles bij je kwijt, want je had altijd een luisterend oor. Je bent nu de mooiste ster aan de hemel.”
Voorafgaand aan de uitvaartplechtigheid hebben er al een week lang kaarsjes gebrand op het kerkplein van Lovendegem ter nagedachtenis aan Noah. Een hechte vriendengroep van zijn ouders organiseerde deze herdenking. Honderden mensen kwamen hierop af en dat was niet anders tijdens de uitvaartplechtigheid.
De kerk was helemaal vol en sommige bezoekers moesten blijven staan omdat er geen zitplaatsen meer beschikbaar waren. Noah was zeer sociaal en had een grote vriendenkring. Velen kenden hem als een intelligente en gevoelige jongeman.
Tijdens de plechtigheid vulde warmte de kerk en klonk er muziek door de boxen. Het viel de aanwezigen meteen op dat het geen traditionele kerkliederen waren, maar elektronische technomuziek. Noah hield daarvan en was een enorme muziekliefhebber.
Een jeugdvriend benadrukte dat Noah dit niet verdiende. Hij zei: “Ik voelde me altijd zo thuis bij jou. Hoe ik dit verlies te boven zal komen? Ik weet het nog niet, maar we blijven sterk en ooit zijn we weer samen.”
Aan het einde van de plechtigheid nam Noahs vader het woord en riep op om elkaar stevig vast te houden. Dit werd gevolgd door een spontaan applaus van alle aanwezigen.
Source: https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20241103_93643525
.
