De Kinderen van de Nieuwe Wereldorde.
De wonderbaarlijke 19e eeuw stelde ons altijd voor raadsels. Het tempo van de vooruitgang moet voor de mensen niet bij te benen zijn geweest. In een eerder artikel hebben we al vastgesteld dat de Industriële Revolutie toch vooral op gang kwam met kinderarbeid. Toen de zaken eenmaal aan de gang waren gebracht werd (zogenaamd) de slavernij afgeschaft, kinderarbeid verboden en de leerplicht ingevoerd. De kinderen van na de reset stelden geen vragen en zij die de barre omstandigheden hebben overleefd werden de nieuwe ouders van weer een lichting kinderen. Om te voorkomen dat die kinderen verhaal gingen halen op de uitbuiters van hun ouders, werden ze bij wetgeving opgesloten in leerkazernes. Er werd hen uitentreuren bijgebracht hoe de hazen lopen en het volledig gefabriceerde verleden stond inmiddels gedetailleerd op schrift. Je kwam verder in de maatschappij als je je lesje leerde en je kon het vergeten als je dwars ging liggen. In dat geval kon je de rest van je leven slijten met een slavenpetje of -helmpje op je hoofd in een steenkolenmijn voor een hongerloontje, net als je ouders, de kinderen van de Nieuwe Wereldorde. In de 19e en begin 20e eeuw barstte het van de weeshuizen en ze zaten decennia stampvol. Overal in Europa werd oorlog gevoerd, etnisch gezuiverd het platteland afgejaagd en de steden in. Zo werden ze “verzameld” en naar het Westen gestuurd, de meesten gingen door naar de ontvolkte Nieuwe Wereld, waar de stilstaande fabrieken stonden te wachten. Die fabrieken waren volledig geëquipeerd, alleen de factor arbeid ontbrak. De voorkeur voor kleine kinderen was duidelijk, je kon er nog alle kanten mee op. Op voorhand verontschuldig ik mij voor het bijna exclusieve gebruik van prenten ondertiteld met de taal van de bezetter. In de Lage Landen zoek je tevergeefs naar zulke sprekende beelden. Het is wellicht nog te vroeg of het hoeft al niet meer.
Vraagt niemand zich ooit nog af hoe gezinnen die een catastrofe hadden overleefd uit elkaar werden gehaald, zodat “wezen en vondelingen” op een trein naar de industriesteden konden worden gezet? Wie had die industrie daar opgebouwd als er geen volwassen arbeidskrachten zijn geweest die het hebben opgebouwd? Vraagt niemand zich af hoe snel kolossale krankzinnigengestichten vol werden gestampt met geestelijk gestoorden, de ouders van de gestolen kinderen die in opstand waren gekomen? De kinderen werden onder de meest barre omstandigheden als arbeider ingezet, terwijl hun ouders crepeerden in de gestichten. Als een lading “weeskinderen” van de trein kwam, werden ze – om de transportkosten te dekken – bij opbod verkocht en konden ze aan de slag bij hun nieuwe “ouders”, de mensen die eieren voor hun geld hadden gekozen en er aan meewerkten en er puissant rijk van werden. Als “de kerk” ze aanleverde zou het wel goed zijn en maakten ze zichzelf wijs dat ze een goede daad hadden verricht.
Als ik kijk naar die meisjes, dan kookt mijn bloed. Wat denk je wat er met deze kinderen gebeurde toen ze na wat “bieden en laten” een nieuwe eigenaar toegewezen hadden gekregen? Het staat in hun ogen geschreven, terwijl ze hun lotsbestemming nog niet eens wisten, op deze trieste foto uit 1920. Vervoerd in een aftandse wagon, als vee verhandeld op het perron en verdwenen met een nieuwe naam. Stambomen onderzoeken is zinloos als je het echt wilt weten.
Er kwam in de 20e eeuw steeds meer weerstand naar verluidt; van de kerken en politieke partijen. Zoals de kinderarbeid werd verboden en de leerplicht ingesteld, zo werd de handel in wezen verboden en de adoptiewetten in elkaar gedraaid. Zo werkt het met alles. Om de winsten van de opiumhandel te optimaliseren moet je het verbieden en dus monopoliseren bij de staat. Toen aan het eind van de 20e eeuw de vrouwen steeds minder vruchtbaar werden, zijn ze aan het werk gezet. Een miljardenvoorraad belastingbetalers is op die manier aangeboord: stemrecht, feminisme, gelijke behandeling, etcetera. Alles wat logisch leek werd onlogisch en het absurde genormaliseerd.
De verbazingwekkende snelheid waarmee over de hele wereld de krankzinnigengestichten werden gebouwd en hoe dat is beschreven is een lachwekkende vertoning. Ieder land had in iedere provinciestad een inrichting voor krankzinnigen. men had dan in ieder geval twee problemen opgelost, namelijk het opbergen van onwilligen én een leuke bestemming voor veel te grote gebouwen. Het tot nu toe meest idiote voorbeeld heb ik gevonden in Utah, Verenigde Staten. Toen een mormonengezelschap over de laatste bergrichel voor de nog te bouwen stad Provo stond, is hoogstwaarschijnlijk besloten om als eerste een krankzinnigengesticht uit de grond te stampen. Het was zomaar voor elkaar en het zat ook zomaar tjokvol met zwakbegaafden. De werkelijkheid is, dat Provo lang geleden al was gebouwd door de vorige beschaving en dat er voor dat kolossale gebouw een mooie nieuwe bestemming was gevonden. Er is niets gebouwd door die mormonen, ze zijn er gewoon ingetrokken, hebben het hernoemd, genummerd en onwillige overlevenden voor de keus gesteld: meedoen of opsluiten. Hieronder de inrichting in Provo en het lijkt er alweer op dat er met de foto’s uit 1880-1890 is gerotzooid om het verhaal sluitend te krijgen.
Zo modderen de geschiedkundigen, archeologen, antropologen, paleontologen, geologen en zelfverklaarde des-kundigen maar door. Hun verhaaltjes zakken door het ijs, verklaren kunnen ze überhaupt niets en ze bedienen zich van vervalste foto’s, nep schilderijen, nep kunstenaars, nep architecten, gemankeerde koolstofdateringen en miljoenen archeologische vondsten waar ze een verhaal bij mogen bedenken, want daar zijn ze voor opgeleid. Wat een stelletje overbetaalde sukkels.
En toen was het stil…..
Source: https://herstelderepubliek.wordpress.com/2024/11/26/onze-beschaving-is-gebouwd-met-kinderhanden/
.
