Naar aanleiding van Charlie Hebdo tien jaar geleden laait
de discussie weer op “Islamkritiek móet kunnen”. Moeten de cartoons waarin
Mohammed blasfemisch wordt afgebeeld kunnen?
Voltaire is ook figuurlijk dood?
Moeten Koranverbrandingen kunnen? Waar houdt de
vrijheid van meningsuiting op? Of moet álles gezegd en gedaan kunnen worden? We
zijn er nog steeds niet uit zoveel jaar na Voltaire. Willen we censuur of
absoluut niet? De lieden die dapper zeggen: de “cartoons moeten kunnen” zul je
nooit kunnen betrappen op het maken van een blasfemische cartoon. Zo moeilijk
is dat niet. Ze kijken wel link uit! Practice what you preach, lafaards. Skin
in the game. Cartoons halen niets uit, integendeel zoals blijkt. Als we stellen
dat blasfemische cartoons en koranverbrandingen móeten kunnen, dan is de
logische conclusie dat degenen die dit steunen en het feitelijk ten uitvoer
brengen, menen dat álle moslims het land uit moeten. Maar díe conclusie hoor ik
niemand trekken. Alweer: ze kijken wel uit, maar “practice what you preach”.
Lala Gūl is in Nederland een dapper eenling. Mijn advies is: als we menen dat
we met moslims verder willen – en dat zal gebeuren conform onze grondwet – dan
is het verstandig om ons te onthouden van blasfemische cartoons. Ga het gesprek
op inhoud aan, stop het niet in de ijskast en wees dapper. Kruip niet in je
schulp als Arnon Grunberg boos kijkt als je opmerkt “antisemitisme is bijna een
onderdeel van de islamitische cultuur” en er wordt vervolgens een aanklacht
ingediend. Ga dan de strijd aan! Als je A zegt, dan hoort daar ook B bij.
Waarom haten ze ons?
Het doet me ook denken aan het boek “Waarom haten ze
ons eigenlijk” na de Brusselse en Parijse aanslagen. De vraag kwam van Jeroen
Pauw tijdens zijn programma. Dat boek is onder mijn redactie tot stand gekomen
met bijdragen van arabisten, rechtsfilosofen, moslims, geschiedkundigen en een
macro-econoom/socioloog. Het boek kreeg vijf sterren, maar werd genegeerd, ook
door Jeroen Pauw die we nadrukkelijk om commentaar hadden gevraagd. Er is in
Nederland een cultuur van wegkijken en niet benoemen. Niet willen weten en niet
vertellen “is the name of the game.” Ga op inhoud en vertel waar de schoen
wringt. Scheiding tussen kerk en staat: hoofddoekjes willen we niet in publieke
diensten. Bijzondere scholen weg. Over holocaust vertellen móet kunnen. Wil je
dat niet? dan hoor je niet op deze school, exit. En houd je dan daaraan.
Inhoud, inhoud, inhoud. Dit is het spel en zo willen we dat het gespeeld wordt.
Weg met het gezwabber. Het is me veel
liever dat er niets meer in de ijskast wordt gemikt op dit gebied dan dat er
korans worden verbrand en blasfemische cartoons worden gemaakt.
Frits Bosch, econoom en socioloog, auteur van Links Verdriet.
.
