Bij alle discussies die gaande zijn
over de massa-immigratie de volgende tekst ter verheldering van de problematiek.
Filosoof Douglas Murray meent in
zijn bestseller ‘The strange death of Europe’ dat Europa op een vreemde
manier doodgaat. Hij meent dat Europese leiders hebben besloten om zelfmoord te
plegen. Of de Europese volkeren er voor kiezen om hierin mee te gaan is een
andere kwestie. De beschaving die we kennen als Europa is bezig is met het
plegen van zelfmoord en dat het Verenigd Koninkrijk noch enig ander
West-Europees land kan dat noodlot afwenden, want ze lijken allemaal te lijden
aan dezelfde symptomen en kwalen. Als gevolg hiervan zal Europa niet langer
Europa zijn en de Europese volkeren zullen de enige plek op aarde die we ons
thuis moesten noemen, kwijtgeraakt zijn.
Europeanen
zijn ‘Zum Tode betrübt’
Europa heeft vandaag de dag weinig
verlangen om zichzelf voort te planten, om voor zichzelf te vechten, of zelfs
maar om haar eigen kant te kiezen in een discussie. De Europese machthebbers
lijken ervan overtuigd dat het niets uit zou maken als de volkeren en de
cultuur van Europa verloren zouden gaan voor de wereld. Er is niet één enkele
oorzaak voor deze ziekte. De cultuur die geschapen werd door de schatplichtigen
aan de Joods-Christelijke cultuur, de oude Grieken en de Romeinen, en de
ontdekkingen uit de Verlichting, is niet gevloerd door niets. Maar de slotact
wordt gedirigeerd door twee parallelle sequenties – twee sets van
aaneengeschakelde gebeurtenissen – waarvan we onmogelijk nog kunnen herstellen.
De eerste sequentie is de massamigratie van volkeren naar Europa.
Massa-immigratie
werd kwelling
In alle West-Europese landen begon
dit proces vanwege arbeidstekorten na de Tweede Wereldoorlog, maar al vlug
raakte het continent verslingerd aan migratie en kon het de stroom niet meer
stuiten – zelfs als het dat gewild had. Het gevolg was dat wat eens Europa was,
het thuis van de Europese volkeren, langzaam veranderde in een huis voor de
hele wereld. De plekken die eens Europa waren, verwerden langzaam tot ergens
anders. De hele tijd vonden Europeanen manieren om te doen alsof deze instroom
kon werken. Door net te doen of zulke migratie heel normaal was. Of dat,
wanneer integratie zich niet voltrok bij migranten van een eerste generatie,
dit zich later bij hun kinderen, kleinkinderen of een volgende generatie wel
zou herstellen.
Weinig
integratie
Of dat het zelfs helemaal niet
uitmaakte of deze mensen integreerden of niet. De hele tijd werd de grootste
waarschijnlijkheid weggewuifd: dat het gewoon niet zou gaan werken. Dit is een
conclusie die door de migratiecrisis van recente jaren simpelweg is versneld.
Zelfs de massale beweging richting Europa van miljoenen mensen zou niet het
slotakkoord voor het continent kunnen inleiden, ware het niet voor het feit dat
Europa op hetzelfde moment haar vertrouwen verloor in haar eigen overtuigingen,
tradities en legitimiteit. Europa, meer nog dan welk ander continent of andere
cultuur in de wereld vandaag, wordt zwaar omlaag gezogen door schuldgevoelens
over haar eigen verleden. Parallel aan deze openlijke belijdenis van
zelf-wantrouwen loopt een meer introverte versie van dezelfde schuld.
Europa
is existentieel vermoeid
Want er is ook het probleem van een
Europa dat een existentiële vermoeidheid beleeft, en een gevoel dat het verhaal
van Europa misschien voorbij is – en een nieuw narratief de ruimte moet krijgen
om van start te gaan. Massa-immigratie – de vervanging van grote delen van de
Europese bevolking door andere volkeren – is een manier waarop dit nieuwe
narratief kan worden verbeeld: een verandering, zo leken we te denken, was net
zo goed als rust. Zo’n existentiële beschavingsvermoeidheid is geen uniek,
modern Europees fenomeen, maar het feit dat een samenleving het gevoel beleeft
dat het haar laatste slagen maakt op precies het moment dat een nieuwe
samenleving op komt stomen, kan niet anders dan leiden tot enorme en epochale
veranderingen. Als het mogelijk was geweest om over deze zaken openlijk te
debatteren, dan waren er wellicht oplossingen mogelijk geweest.
Genuezen
en Florentijnen versmolten
Terugkijkend is het merkwaardig hoe
beperkt we onze discussie maakten, zelfs terwijl we ons thuis openden voor de
wereld. Duizend jaar geleden waren de volkeren van Genua en Florence niet zo
vermengd als nu, maar vandaag de dag zijn zij allen herkenbaar Italiaans en
zijn tribale verschillen in de regel verkleind, en niet vergroot met het
verstrijken van de tijd. Het huidige denken lijkt er op gericht dat op enig
moment in de toekomst de volkeren van Eritrea en Afghanistan ook zullen zijn
vermengd binnen Europa, zoals de Genuezen en de Florentijnen nu versmolten zijn
met Italië. De huidskleur van individuen uit Eritrea en Afghanistan mag dan
verschillen, hun etnische afkomst verder te velde zijn, maar Europa zal nog
altijd Europa zijn en haar volkeren zullen blijven vermengen in de geest van
Voltaire en Sint Paulus, Dante, Goethe en Bach.
Grieken
en Romeinen deden het
Zoals met zoveel populaire
zinsbegoochelingen, zit hier een kern van waarheid in. De aard van Europa heeft
altijd geschoven en is altijd, zoals de histories van handelssteden als Venetië
ons tonen, gekenmerkt door een grote en ongekende ontvankelijkheid voor
buitenlandse ideeën en invloeden. Sinds de oude Grieken en Romeinen voorwaarts,
zonden de volkeren van Europa hun schepen uit om de wereld te doorkruisen en
thuis verslag uit te brengen van wat zij elders aantroffen. Zelden, indien
überhaupt, toonde de rest van de wereld zich wederkerig in deze
nieuwsgierigheid, maar desalniettemin vertrokken de vele schepen om terug te
keren met verhalen en ontdekkingen die zich roemden in de atmosfeer van Europa.
De ontvankelijkheid was ontzaglijk, echter, zij was niet onbegrensd. De vraag
waar de grenzen van de cultuur liggen is eindeloos bediscussieerd door
antropologen en kan niet worden beantwoord. Maar er waren grenzen. Europa was
nooit, bijvoorbeeld, een islamitisch continent. Het besef dat onze cultuur
constant en subtiel verandert, is echter diepgeworteld. We weten dat de moderne
Grieken niet hetzelfde volk zijn als de Oude Grieken. …..
Opkomst
AfD en le Pen
En we weten uit de geschiedenis dat
sommige bewegingen een cultuur slechts relatief weinig beïnvloeden over lange
tijd, waar andere onomkeerbaar kunnen veranderen. Het probleem ontstaat niet
door acceptatie van verandering, maar door het besef dat als verandering te
snel gaat, of het verschil te groot is, dat we veranderen in iets anders –
inclusief iets wat we misschien wel nooit wilden zijn. Tegelijkertijd zijn we
in verwarring over hoe dit zou moeten werken…. Verkiezingen in Oostenrijk en
de opkomst van de Alternative für Deutschland lijken te bewijzen dat ondanks
dat de voortgang van culturele erosie niet te stuiten lijkt, initiatieven voor
de culturele verdediging van Europa onacceptabel blijven. Zelfs na de recente
tumultueuze jaren die ze achter de rug hebben, kan de Franse kiezer in het
stemhokje enkel kiezen tussen meer van dezelfde desastreuze status quo, of
iemand uit de familie Le Pen.
Massa-immigratie
gaat doorrrr!
Ondertussen gaat de mensenstroom
richting Europe gewoon door. Alleen al gedurende het Paasweekeinde pikten
Europese schepen meer dan 8.000 Afrikaanse migranten op uit de zeeën rondom
Italië – en brachten hen naar Europa. Zo’n grote stroom, ooit ongebruikelijk,
is nu routine, ogenschijnlijk onstuitbaar alsook eindeloos.
Frits Bosch, econoom en socioloog, auteur van Links Verdriet.
Source: https://www.dagelijksestandaard.nl/opinie/frits-bosch-douglas-murray-de-vreemde-dood-van-europa
.
