De verhalen vanuit de makelaardij spreken boekdelen. Bezoekdagen waarbij hordes potentiële kopers over elkaar heen buitelen in de hoop hun handtekening onder een koopcontract te mogen zetten. Het overbieden is niet langer een uitzondering, maar de regel. Deze waanzin, aangedreven door een schreeuwend tekort aan woningen en een aanhoudende vraag, maakt de Nederlandse droom van een eigen huis voor velen tot een nachtmerrie.
Waar zijn we mee bezig? Het lijkt alsof de overheid en de bouwsector met de armen over elkaar staan terwijl de fundamenten van onze maatschappij worden ondergraven door speculatie en winstbejag. De roep om meer nieuwbouw blijft onbeantwoord, terwijl kant-en-klare woningen onbereikbaar worden voor de gemiddelde burger. En zelfs de moedige zielen die bereid zijn de uitdaging van een klushuis aan te gaan, vinden zichzelf terug in een verstikkende competitie die de prijzen opdrijft tot ver voorbij de grenzen van het redelijke.
Het is een teken aan de wand dat zelfs de professionals in het veld – de makelaars die dagelijks met deze gekte te maken hebben – hun bezorgdheid uitspreken. “Het moet eigenlijk niet gekker worden,” echoot de noodkreet van een Brabantse makelaar, geconfronteerd met een bijna onbeheersbare stroom aan bezichtigingsaanvragen.
Dit is niet langer alleen een probleem van de woningmarkt; het is een maatschappelijk vraagstuk dat raakt aan de kern van wat het betekent om in Nederland te leven. De overheid moet ingrijpen, en wel nu. Het liberaliseren van de bouwregels, het stimuleren van innovatieve woonvormen, en het krachtig aanpakken van speculatie zijn stappen die we niet langer uit kunnen stellen.
Als samenleving staan we op een kruispunt. Kiezen we ervoor om de huizenmarkt te laten bepalen wie er mag dromen van een thuis, of grijpen we in om ervoor te zorgen dat wonen in Nederland eerlijk, betaalbaar en bereikbaar blijft voor iedereen? Het antwoord op deze vraag zal bepalen hoe de toekomst van ons land eruitziet – een toekomst waarin iedereen een plek heeft om thuis te noemen, of een toekomst waarin slechts een bevoorrechte minderheid zich het recht op een dak boven hun hoofd kan veroorloven. Het moet inderdaad niet gekker worden.
