Klaver’s retoriek in Rotterdam was niets minder dan een radicalisatie van GroenLinks-PvdA’s toch al extreem-linkse agenda. Deze man lijkt nu volledig te zijn verdwaald in rood terrein, waarbij hij pleit voor een transformatie die de gehele maatschappij moet omvatten. Dit omvat blijkbaar alles van de energievoorziening tot de mobiliteit en het dieet van de Nederlander. Waarom eenvoudig als het ook socialistisch kan?
Terwijl hij de klassieke sociaal-democratische idealen predikt zoals ‘de sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen’, schijnt hij te vergeten dat de sterkste schouders al kreunen onder de belastingdruk die door zijn ideologische voorgangers is opgelegd. Het lijkt erop dat Klaver’s echte doel niet zozeer het verbeteren van het lot van de arbeider is, maar het verminderen van de middenklasse tot een uniforme staat van afhankelijke armoede.
De ironie van Klaver’s strijd tegen de zogenaamde cultuuroorlogen kan niemand ontgaan: terwijl hij deze benoemt als afleidingen, gebruikt hij ze zelf om zijn falen op andere beleidsterreinen te maskeren. Zijn oplossingen? Meer overheidsingrijpen, meer belastingen, en meer macht naar de staat – precies het recept dat ons in de huidige sociale en economische problemen heeft gestort.
Het is tijd dat Nederland inziet dat de groene dromen van Klaver in werkelijkheid rode nachtmerries zijn. Zijn beleid zou niet alleen een ramp betekenen voor onze economie, maar ook voor de vrijheden die we in dit land zo koesteren. Terwijl Klaver en zijn kameraden misschien denken dat ze bouwen aan een utopie, is de realiteit dat ze de fundamenten leggen voor een verstikkende bureaucratie die iedereen naar beneden trekt.
