Het verhaal van de Oekraïense strijd tegen de Russische overmacht is verworden tot een pijnlijke illustratie van Westerse zelfoverschatting en strategische misrekeningen. De term ‘gamechanger’ werd gretig in de mond genomen toen geavanceerde wapensystemen zoals de Duitse Leopard 2-tanks naar het front werden gestuurd. De realiteit? Veel van deze geprezen pantserwonderen zijn niets meer dan brandend schroot langs de frontlinies.
Deze ijdele hoop op technologische overmacht heeft alleen maar geleid tot een grotere afhankelijkheid van Oekraïne van Westerse steun, terwijl de kosten voor de belastingbetaler blijven oplopen. En wat krijgen we daarvoor terug? Een eindeloze stroom aan vernielde uitrusting en een conflict dat steeds meer lijkt op een bodemloze put.
Ook de menselijke kosten zijn niet te onderschatten. Ja, veel Oekraïense tankbemanningen hebben overleefd, dankzij het zware pantser. Maar tegen welke prijs? Elke tank die verloren gaat, is een verloren investering van miljoenen, en elk leven dat op het spel wordt gezet in deze machines is een tragedie.
Het Westen moet zich afvragen of deze continue stroom van financiële en materiële ondersteuning niet enkel een verlenging is van het onvermijdelijke. De waarheid is hard en ongemakkelijk: door blindelings geld en wapens in een niet-winnende strijd te pompen, hebben we niet alleen het lijden van de Oekraïense bevolking verlengd, maar ook onze eigen economische en politieke stabiliteit ondermijnd.
De strategie moet herzien worden. Het wordt tijd dat het Westen zijn verslaving aan deze kansloze oorlog heroverweegt en zich concentreert op duurzame en realistische oplossingen voor de regio. In plaats van een eindeloze stroom van wapens, is het nu tijd voor een strategie die vrede en stabiliteit bevordert, niet alleen voor Oekraïne, maar voor heel Europa. Het is tijd om de realiteit onder ogen te zien en de ware kosten van deze oorlog te erkennen.