GeenStijl-verslaggever Tom Staal is heel vaak, heel vervelend. Maar soms laat hij zien dat hij toch anders is dan andere journalisten. Dat hij iets heeft waar zij niet over beschikken. Te weten, ballen.
Tom was in Amsterdam bij de UvA. We weten allemaal wat daar gebeurd is – en nog steeds gebeurt. Radicaal-linkse, islamistische, schizofrene en anderszins geschifte studenten ‘demonstreren’ daar tegen… Nou ja, tegen wat is niet helemaal duidelijk, maar officieel tegen de banden van hun universiteit met Israël. Of met Israëlische wetenschappers. Of anders met mensen die Israël niet haten. En als dat ook het geval niet is, dan omdat ze zich kapot vervelen en dit invulling aan hun bestaan geeft.
Die journalisten doen dan huiliehuilie op tv, in kranten, of op sociale media… maar ze rennen wel steeds snel weg als de ‘studenten’ vervelend doen. Het zijn namelijk watjes. Allemaal.
Oneindig respect voor Tom Staal als persoon. Niet bang. Zo hoort het:
Wat Staal hier doet lijkt makkelijk, maar is het natuurlijk niet. Verreweg de meeste mensen zouden op zo’n moment weggaan. De dreiging van geweld is namelijk wel degelijk reëel. Ja, kun je zeggen, hij heeft camera’s bij zich en alles wordt dus vastgelegd waardoor mogelijke daders hopelijk nadien opgespeurd kunnen worden.
Dat klopt. Maar dat is achteraf. In de tussentijd ligt Staal mogelijk dan al wel in het ziekenhuis met deze of gene ernstige verwonding – of erger. Dát is het risico dat hij lijkt – en ja, hij is zich daar natuurlijk wel degelijk van bewust. De giller die hem het meest belaagt lijkt een klein blank meisje te zijn (LOL), maar er staat wel degelijk een gast bij die groter is dan Staal – en achter hen staan ongetwijfeld nog veel meer gewelddadige mafketels die er maar wat graag op in willen beuken.
