Twee concerten van het Israëlische strijkkwartet, het Jerusalem Quartet, zijn
geannuleerd door het Concertgebouw Amsterdam. De reden? Veiligheidszorgen,
aldus een woordvoerder van het Concertgebouw. Maar is dit werkelijk een daad
van zorgvuldigheid of gewoon capitulatie voor dreiging en intimidatie? De
aankondiging van de annulering komt als een klap in het gezicht van de
muzikanten.
Het is
overigens niet de eerste keer dat het ensemble geconfronteerd wordt met
protesten en verstoringen. Eerdere optredens werden geteisterd door
pro-Palestijnse demonstranten, die kennelijk het recht opeisen om te bepalen
welke muziek wel of niet gehoord mag worden. Maar moeten we werkelijk toestaan
dat een groep mensen de stem van de kunst smoort uit politieke overwegingen?
Het
Centraal Joods Overleg (CJO) heeft zijn verontwaardiging geuit over deze
beslissing. In een tijd waarin ‘cancelcultuur’ de norm lijkt te zijn geworden,
is het annuleren van een concertreeks een trieste mijlpaal. Het CJO heeft de
directeur van het Concertgebouw opgeroepen om vast te houden aan hun artistieke
integriteit en niet toe te geven aan intimidatie. Ze hebben gelijk. Kunst moet
boven politiek staan, en de beslissing om het Jerusalem Quartet te annuleren
lijkt deze essentiële waarheid te negeren.
Gaan we wéér toekijken hoe Joden verbannen worden uit het culturele leven?
Of staan we deze keer pal achter onze Joden? Stop antisemitisme! Nooit meer is nooit meer. #NooitMeer #Antisemitisme
Het houdt niet op: het @Concertgebouw heeft vanwege aangekondigde demonstraties besloten 2 concerten van het @JerQuartet op 16 en 18 mei geen doorgang te laten vinden, omdat de veiligheid van medewerkers, bezoekers en musici niet kon worden gegarandeerd.
concertgebouw.nl/concerten/2612…
Natuurlijk,
veiligheid is van het grootste belang, vooral in een tijd waarin demonstraties
en protesten snel kunnen escaleren. Maar moeten we zwichten voor dreigementen?
Moeten we toestaan dat de stem van kunstenaars wordt gesmoord door de
schreeuwende menigte?
reacties op sociale media tonen een diepgaand gevoel van teleurstelling en
zorg. Mensen beseffen dat dit meer is dan alleen het annuleren van een paar
concerten; het is een gevaarlijk precedent dat wordt geschapen. Zoals iemand
treffend opmerkte: “Wanneer we individuele kunstenaars of wetenschappers
gaan boycotten of bedreigen hebben we echt een groot probleem.”