Hoopvolle plannen, maar peperduur CO2-beleid blijft
Opiniestuk Guus Berkhout en Kees de Lange, eerder gepubliceerd op OpinieZ
Kerncentrale in Frankrijk (bron: Shutterstock)
Het hoofdlijnenakkoord van het nieuwe kabinet geeft hoop: het woord ‘klimaatcrisis’ ontbreekt en er zijn geen alarmverhalen meer. De hoogmoed dat door maatregelen het klimaat kan worden gestuurd (mitigatie) is vervangen door realistische adaptatie en kernenergie krijgt de ruimte. Maar het is niet genoeg. Onzinnige en peperdure CO₂-maatregelen blijven en ook wordt de Noordzee verder volgebouwd. Van de desastreuze net zero-politiek wordt onvoldoende afstand genomen. Het oude klimaatbeleid, gebaseerd op het politiek gekleurde IPCC, moet echt helemaal worden gestopt. Een column van emeritus hoogleraren Guus Berkhout en Kees de Lange.
Het hoofdlijnenakkoord 2024-2028 van PVV, VVD, NSC en BBB is 16 mei jongstleden bekend gemaakt. Het goede nieuws is dat er een nieuwe weg wordt ingeslagen. Er gaat eindelijk een einde komen aan het tijdperk van landsbestuurders met véél te weinig kennis van zaken. Die generatie was meer bezig met het doordrukken van de eigen overtuigingen (tot tranen toe), dan met de toekomst van ons land. Ronduit beschamend was ook dat ze zich gedroegen als onderdanige zetbazen van Brussel. Burgers zijn er terecht helemaal klaar mee.
Gelukkig geeft het hoofdlijnenakkoord ons land weer nieuwe hoop. Dat geldt met name voor burgers in arme en onveilige buurten, voor jongeren die al jaren wachten op een woning, voor ondernemers die gek worden van de staatsbureaucratie en voor boeren en vissers die moeten vechten tegen onzinnige modellen. Nu moet dit hoopvolle akkoord omgezet worden in een sterk beleid. Daarvoor zijn bewindslieden nodig met lef en kennis van zaken.
Klimaat en energie
Het hoofdlijnenakkoord bestaat uit tien paragrafen. In dit artikel geven we commentaar op paragraaf 5, die zich richt op klimaat en energie. Verheugend is het om te zien dat men het niet heeft over een klimaatcrisis. Integendeel, er zijn geen angstaanjagende klimaatverhalen in het akkoord. En men heeft het gelukkig ook niet over de hoogmoedswaanzin dat Nederland het aardse klimaat wel even in bedwang gaat houden (‘mitigatie’). Daarmee blijven huiveringwekkende toekomstbeelden en geldverslindende mitigatiemaatregelen ons bespaard. Dat geeft hoop.
Adaptatie
Hoop op een beter klimaatbeleid wordt nog eens bevestigd door de aankondiging, dat men overgaat van klimaatmitigatie naar klimaatadaptatie. Een uitstekende beslissing. Mitigatiemaatregelen (net-zero doelen) kosten ons land honderden miljarden, maar hebben nog nooit één slachtoffer van natuur-en klimaatgeweld weten te verhinderen. Bij klimaatadaptatie ligt dat heel anders. Met adaptatiemaatregelen zijn al vele slachtoffers voorkómen en als we daarin verder investeren kunnen we dat aantal nóg verder naar beneden brengen. Bovendien omvat ‘brede adaptatie’ ook nieuwe maatregelen op het gebied van watermanagement en voedselproductie. Klimaatadaptatie is dus een uitstekend plan. Al het geld in het klimaatfonds moet daar naartoe.
Kernenergie
Nu ons commentaar op de plannen over energie. Volgens het akkoord moet de energietransitie gericht zijn op het verminderen van bestaande en het voorkomen van nieuwe afhankelijkheid. Daarbij moet energie voor mensen met een kleine beurs betaalbaar zijn. Uitstekende voornemens. Hoe denkt men dit te kunnen realiseren? Verheugend is dat wordt ingezien dat we nog lang niet zonder fossiele brandstoffen kunnen. De gaswinning op de Noordzee wordt opgeschaald en langetermijncontracten worden afgesloten. Verheugend is ook dat de energiebron van de toekomst, de kerncentrale, alle ruimte krijgt. Immers, dat is de enige manier om op een betaalbare manier in onze eigen energiebehoefte te voorzien.
Is het genoeg?
Allemaal goede berichten dus, maar is het genoeg? Immers, met halve maatregelen bereiken we zeker niet de gewenste doelen. Door de kool en de geit te sparen raak je vrijwel zeker verder van huis. Met name de onzinnige en peperdure CO₂-maatregelen (een direct gevolg van de alarmistische klimaatmodellen) lijken niet veel te veranderen. Ook lijkt het beleid voor windmolens op zee nog onveranderd door te gaan. Let wel, hoe meer windmolens, hoe hoger de energiekosten, hoe groter de instabiliteit van ons stroomnet, hoe meer schade aan de natuur en hoe minder ruimte voor onze vissers.
In het volgende zullen we laten zien dat het oude klimaatbeleid nog onveranderd aanwezig is in het beoogde energiebeleid. Dat moet écht anders! Het volgende is een korte samenvatting (zonder formules) van een uitgebreide theoretische uiteenzetting, waarin de auteurs met harde feiten laten zien dat het oude klimaatbeleid wetenschappelijk écht niet deugt. Binnenkort wordt de Nederlandse versie van deze theoretische uiteenzetting gepubliceerd op clintel.nl als een bijdrage aan het eerste jubileum van Clintel.
Vervuilend CO₂?
In de westerse wereld worden we doodgegooid met een niet aflatende stroom aan klimaatdoemscenario’s. Alles wat er in de wereld maar fout gaat, wordt toegeschreven aan klimaatverandering. Klimaatverandering is voor falende bestuurders een dankbare scapegoat geworden. Een diepgewortelde aanname is dat klimaatverandering wordt toegeschreven aan de ‘vervuilende’ rol van CO₂. En dan niet zomaar natuurlijke CO₂, maar het door de mens uitgestoten CO₂, gevormd bij de verbranding van fossiele brandstoffen. In het licht van het regeerakkoord, laten we nog eens goed kijken waar de onderbouwing van deze doemverhalen eigenlijk vandaan komt.
Politiek IPCC
Een belangrijke bron van alarmistische klimaatverhalen is een door de VN gecreëerde organisatie, het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC). Het IPCC is een organisatie van overheden en doet dus geen eigen natuurwetenschappelijk onderzoek. De IPCC-rapporten worden geschreven door onderzoekers, die door nationale overheden worden aangewezen. We zien dan ook dat niet de beste wetenschappers bij het proces betrokken worden, en dat niet alle relevante onderzoeken worden meegenomen. Integendeel, er wordt zwaar geselecteerd. De praktijk laat zien dat degene, die met een artikel komt dat ingaat tegen de IPCC-leer, niet welkom is. In de keuze van auteurs wordt eenzijdig geselecteerd, niet op wetenschappelijke gronden, maar op grond van wat politiek wenselijk geacht wordt. Burgers weten dat niet. Ook veel politici zijn daarvan niet op de hoogte.
Zorgelijke taakopdracht
Ook de taakopdracht van het IPCC is wetenschappelijk zorgwekkend. De organisatie wordt geacht slechts te rapporteren over door de mens veroorzaakte klimaatverandering. Dit impliceert dat alle andere oorzaken van klimaatverandering, en daar zijn er nogal wat van, als onbelangrijk worden weg-gemodelleerd. Wetenschappelijk is dit vragen om moeilijkheden. Het is alsof je een probleem uitsluitend voorlegt aan een groep timmerlieden, en dan verbaast het niet dat hun voorgestelde oplossing een hoog hamer-en-spijker gehalte heeft.
Waarnemingen zijn leidend
Let wel, de gereedschapskist waarmee het IPCC werkt is klimaatmodellering, waarbij uitgegaan wordt van het geloof dat CO₂ de dominante boosdoener is in de klimaatopwarming. Nu is dat zeker niet de manier waarop serieuze natuurwetenschap werkt, want daar zijn altijd de waarnemingen leidend. Aan de hand van betrouwbare waarnemingen probeer je een model te maken of een theorie te ontwikkelen, waarmee je alle meetgegevens kunt verklaren. Niet andersom! Essentieel is daarbij dat alle meetgegevens gebruikt worden, niet slechts een preselectie van metingen die je goed uitkomen. Als je model niet in staat is alle meetgegevens te reproduceren, kan je dat model niet gebruiken voor beleidsdoeleinden. Dat is een honderd procent zekerheid.
Modelknoppen
Er is een lange reeks van redenen (natuurkundige, geologische, astronomische) waarom de IPCC- klimaatmodellen niet in staat zijn meetgegevens als functie van plaats en tijd na te bootsen. Natuurlijk kunnen met het draaien aan voldoende modelknoppen (‘parameters’) modeluitkomsten altijd dicht bij de werkelijke metingen worden gebracht, maar zulke resultaten hebben geen enkele wetenschappelijke waarde. In ieder geval kunnen met zulke modellen geen betrouwbare voorspellingen worden gedaan. En dat is precies wat we in de afgelopen decennia hebben zien gebeuren. Dat moet dus resoluut stoppen! Als we het mitigatiebeleid helemaal overboord gooien, en vol gaan op adaptatie, dan gaat dat ook gebeuren.
Het IPCC gaat elk gesprek uit de weg; zij weigeren te debatteren met andersdenkende wetenschappers. Hun klimaatmodellen zijn de enige juiste, vinden zij, en de rest van de wetenschap heeft zich hier maar naar te voegen. Dat is een politieke aanpak en gaat tegen alle principes van wetenschap in. Verontrustend is vooral dat brave en slappe academie- en universiteitsbestuurders deze onwetenschappelijke gang van zaken gedogen. Van deze verontrusting vinden we helaas niets terug in het regeerakkoord.
Kapitaalvernietigend beleid
Maar er is nog iets. CO₂ blijkt helemaal niet het vervuilende doemgas te zijn dat onze toekomst bedreigt, maar is veeleer zegen brengend door de sleutelrol van CO₂ in de vergroening van de aarde en de toenemende opbrengsten van agrarische productie. Dat zijn geen ideeën, maar harde feiten. Net Zero politiek is daarom een kapitaalvernietigend beleid, ingegeven door politieke ideologie in plaats van natuurwetenschap. Door dat beleid is onze energievoorziening ernstig in de knel geraakt. Dat beleid moet dus niet een beetje, maar helemaal stoppen. Dat zien we helaas niet terug in het regeerakkoord.
Betrouwbare, veilige en betaalbare vraag-gestuurde energie vormt de levenslijn van ons land. Ook dat is een honderd procent zekerheid. Zo zijn fossiele energiecentrales een wetenschappelijk en technologisch hoogstandje, die de mensheid in staat gesteld hebben om op een van nature onveilige planeet in groot comfort te leven. Welvaart, technologie, gezondheidszorg, voedselproductie, vervoer en transport, het zijn stuk voor stuk zaken die afhankelijk zijn van een betrouwbare en betaalbare vraag-gestuurde energievoorziening. We herhalen het nog maar eens, hoe meer windmolens, hoe onbetrouwbaarder en hoe duurder onze energievoorziening.
We sluiten af met te herhalen waar we mee begonnen zijn: “Er gaat veel ten goede veranderen”. Dat geldt met name voor burgers in arme en onveilige buurten, voor jongeren die al jaren wachten op een woning, voor ondernemers die gek worden van de staatsbureaucratie en voor boeren en vissers die moeten vechten tegen onzinnige modellen. Nu moet dit hoopvolle akkoord omgezet worden in een sterk beleid. Daarvoor zijn in de uitwerking flinke reparaties nodig, met name op het gebied van klimaat en energie. Daarvoor zijn bewindslieden nodig met lef en kennis van zaken.
