© ANP / Peter Hilz, ANP / Peter Hilz
De vier Nederlandse coalitiepartijen kwamen vrijdagmiddag met spoed bijeen om een eerste crisis te bezweren. Er heerste grote commotie over de kandidaten die Geert Wilders in de regering wil posteren. Maar deze keer hield Wilders het been stijf. Nog eens plooien was geen optie.
Vandaag om 19:19
“Ze is niet onomstreden.” Met dat ene zinnetje zorgde VVD-leider Dilan Yesilgöz voor hoogspanning tussen de vier partijen die in Nederland “de meest rechtse regering ooit” willen vormen. Want Yesilgöz sprak daarmee haar wantrouwen uit over Marjolein Faber, de PVV-coryfee die Geert Wilders naar voren schuift als toekomstige minister voor Asiel en Migratie. “We kennen allemaal de eerder gedane uitspraken, de houding en de toon. Matcht dat met het ambt?”, zei Yesilgöz nog. Ze had die bedenkingen eerder ook al discreet aan Wilders overgemaakt. (Lees verder onder de foto)
Marjolein Faber is omstreden, maar blijft toch kandidaat om minister voor Asiel en Migratie te worden. — © ANP / Peter Hilz
Inhoudelijk heeft Yesilgöz zeker een punt, want volgens Nederlandse media zijn er best wel wat bemerkingen te maken bij Faber. Volgens Trouw kwam ze in opspraak door de bouw van een website voor PVV Gelderland te gunnen aan haar eigen zoon. Bovendien heeft ze een geschiedenis van schofferende uitspraken. Ze beschuldigde ontslagnemend premier Mark Rutte (VVD) er verschillende keren van “een vijfde colonne” te vormen – zijn land te verraden, zeg maar.
Amateuristisch personeelsbeleid
Het is in politiek Nederland ongezien dat een coalitiepartner commentaar geeft op kandidaat-ministers van andere partijen. Vandaar dat er dringend crisisoverleg nodig was toen Yesilgöz besloot die ongeschreven wet te breken. Vooral omdat Wilders, de machtigste man binnen de coalitie, steeds meer onder druk komt door zijn amateuristisch personeelsbeleid. Keer op keer wordt hij gedwongen tot toegevingen, en dat zit hem duidelijk heel hoog. (Lees verder onder de foto)
Wilders was hoogst ongelukkig toen hij zijn vertrouweling moest opgeven als kandidaat-minister voor Asiel en Migratie. — © ANP / Peter Hilz
Eerst moest hij – op de migratieplannen na – zowat zijn hele programma opgeven om een hoofdlijnenakkoord mogelijk te maken. Vervolgens moest hij met grote tegenzin accepteren dat hij niet de premier zou worden. En toen moest hij ook nog eens toezien hoe zijn kandidaat-premier, Ronald Plasterk, al werd afgeserveerd nog voor hij kon worden voorgedragen.
Hier staat ingevoegde content uit een social media netwerk dat cookies wil schrijven of uitlezen. U heeft hiervoor geen toestemming gegeven.
En nog maar een vernedering
De laatste vernedering volgde eerder deze week. Wilders had PVV-kamerlid Gidi Markuszower aangeduid als minister voor Migratie, dé sleutelpost in de nieuwe regering. Maar de man raakte wegens vermeende contacten met een vreemde mogendheid, vermoedelijk met de Mossad in Israël, niet door de screening van de Nederlandse Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst. Wilders moest een streep trekken door zijn keuze. Nu ook nog eens een streep moeten trekken door de naam Marjolein Faber zou de vernedering te veel geweest zijn.
Hier staat ingevoegde content uit een social media netwerk dat cookies wil schrijven of uitlezen. U heeft hiervoor geen toestemming gegeven.
Bij de start van het crisisoverleg zei Pieter Omtzigt (NSC) dat het goed is “dat een aantal mensen achter gesloten deuren wat dingen bespreken”. Na afloop kwam formateur Richard Van Zwol met de korte mededeling dat Faber “geschikt” is en gewoon kandidaat-minister blijft. Via X liet Faber zelf weten begrip te hebben voor “de commotie” over haar uitspraken uit het verleden. “Als lid van het kabinet zal ik mij uiteraard uiten binnen de lijnen van het Hoofdlijnenakkoord en de rechtsstaatverklaring.” Vraag is nu hoe vaak de keiharde uitspraken die PVV-leden in het verleden deden, nog voor problemen zullen zorgen.
