Na de laatste zittingsdag gedroeg Ali B. zich als een soort van Alexander de Grote. Hij leek ervan overtuigd te zijn dat hij alles had gedaan dat hij moest doen. Zijn advocaten hadden de vermoedelijke slachtoffers onderuit geschoffeld, zelf had hij speech na speech geven in de rechtbank over zijn onschuld. Hij had zelfs een paar traantjes eruit geperst.
Vandaag is gebleken dat de rechters de spelletjes van Ali B. geheel doorzagen. Ze waren namelijk unaniem van mening dat de verklaringen van de slachtoffers – Jill Helena, Naomi, en Ellen Ten Damme – betrouwbaar waren… en mee mochten dienen in het bewijs. Hun vonnis was daar dan ook op gebaseerd.
Wel was er iets van goed nieuws voor Ali. Hij werd namelijk vrijgesproken voor twee gevallen van aanranding (van Naomi en van Jill Helena). Niet omdat de getuigenisverklaringen niet betrouwbaar waren, maar omdat er geen of te weinig ondersteunend bewijs was volgens de rechtbank. Dit is immers geen privérechtszaak, maar een zaak van de almachtige staat (het OM) tegen een burger. Dan is er gewoon een grotere vereiste voor bewijs. Gelukkig maar, zouden we moeten zeggen, want anders kan het OM wel héél veel mensen zomaar opgesloten krijgen, inclusief mensen die onschuldig zijn.
Maar voor de rest was het allemaal vreselijk voor Ali B. De rechtbank vond namelijk wél dat er voldoende ondersteunend bewijs voor de verkrachting van Naomi. Ali had dat graag andersom gezien: geen ondersteunend bewijs voor verkrachting maar wel voor aanranding. Verkrachting is immers een (veel) zwaarder vergrijp.
Dat voorspelde natuurlijk weinig positiefs voor hem. En het was nog niet klaar. Want hoewel actrice Ellen Ten Damme niet zelf aangifte tegen hem heeft gedaan heeft het OM haar beschuldigingen aan zijn adres – en haar verklaringen – wel meegenomen in de rechtszaak. Ook hiervoor is Ali B. nu veroordeeld.
Ze was totaal anders en onbenaderbaar, zei haar vriend/manager. Ze hintte wel ergens op, maar gaf geen details. Dat deed ze wel tegenover Paul Witteman, in de wandelgangen van de talkshow Pauw&Witteman.
Ten Damme’s ex/manager heeft volgens de rechters betrouwbaar ondersteunend bewijs geleverd, waaronder beschrijvingen van wat Ten Damme tegen hem gezegd heeft, hoe ze zich gedroeg, en hoe ze zich voelde. Zoals Saskia Belleman zijn verklaring samenvat: “Haar ex-vriend – tevens manager – haalde haar na de opnamen op. ‘Ze was totaal in haar eigen cocon, liep als een zombie achter me aan.’ Ze was totaal anders en onbenaderbaar, zei haar vriend/manager.”
Vervolgens “sprak ze er geregeld over met haar vriend. Ze was niet meer de oude, zei hij. Dat ze vlak na het incident tegen hem zei dat er iets was voorgevallen, zeggen ze allebei, aldus de rechtbank.”
De conclusie: net als in het geval van de verkrachting van Naomi is er bij de zaak Ten Damme sprake van steunbewijs. Maar… de vraag was daarop of er sprake was van een bewezen verkrachting of van een bewezen poging tot verkrachting?
De rechtbank concludeerde: poging tot verkrachting is duidelijk bewezen. De verkrachting zelf niet. Dit betekent niet dat Ali B. Ten Damme niet heeft verkracht, maar slechts dat het Openbaar Ministerie – de staat dus – daar niet afdoende bewijs voor heeft aangeleverd.
Kortom, Ali B. heeft twee hele serieuze misdrijven gepleegd volgens de rechters. Een poging tot verkrachting en één verkrachting. “De eigen seksuele behoeften van #AliB waren leidend. Hij had geen enkel oog voor de gevolgen voor de slachtoffers,” zei de rechtbank daarover. De gevolgen daarvan voelen zijn slachtoffers nog steeds elke dag.
“De eigen seksuele behoeften van #AliB waren leidend. Hij had geen enkel oog voor de gevolgen voor de slachtoffers”, zegt de rechtbank. De slachtoffers dragen de gevolgen tot op de dag van vandaag met zich mee.
Straf: 2 jaar
Hij was dus schuldig voor tenminste twee vreselijke feiten… Maar toen kwam de vraag naar boven: hoe hard moet Ali B gestraft worden?
Om die vraag te beantwoorden kijken rechters naar allerlei omstandigheden. Bijvoorbeeld, ze houden rekening met zijn strafblad. Voor hem was dat positief, hij is immers nooit eerder veroordeeld voor dit soort misdrijven.
Daarnaast houdt de rechtbank er rekening mee dat het om feiten gaan die jaren geleden gebeurd zijn. “Hoe begrijpelijk het ook is dat de slachtoffers pas jaren later de kracht voelden om melding te maken” heeft dat wél invloed op de strafmaat, aldus de rechters.
De conclusie: Ali B. is veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Onvoorwaardelijk.
Is er dan helemaal geen goed nieuws voor Ali B? Nou, jawel. Hij kan immers in hoger beroep gaan. Het OM heeft niet geëist dat hij direct wordt vastgezet, dus hij en zijn team advocaten hebben even tijd om hier een beslissing over te nemen. Hem kennende gaat hij inderdaad in beroep.
De kans dat hij dan ook weer veroordeeld wordt is natuurlijk erg groot. In Nederland herroept het Gerechtshof heel zelden een uitspraak van een rechtbank. In dit geval was de uitspraak erg afgewogen en genuanceerd; het was deels vrijspraak, deels schuldig.
Maar goed, dat betekent niet dat Ali B. het niet zal proberen… en dat hij dus nóg niet achter de tralies zal worden gezet.
