Annemarie van Gaal verbaasde zich vandaag in haar Telegraafcolumn terecht over de bizarre prioriteiten van onze overheid. Terwijl er miljoenen en miljoenen worden uitgegeven aan de hotelopvang van asielzoekers – met een prijskaartje van honderden miljoenen euro’s – wordt er doodleuk gezegd dat een kankermedicijn voor patiënten ‘te duur’ is. Welkom in Nederland, waar alles op z’n kop staat en waar het leven van de eigen burger ondergeschikt is aan politieke correctheid en symboolpolitiek.
Het COA (Centraal Orgaan opvang asielzoekers) heeft inmiddels bijna 10.000 hotelbedden door het hele land gehuurd, voor een astronomisch bedrag van 373 miljoen euro in slechts zeven maanden tijd. En dan hebben we het nog niet eens over de bijkomende kosten, zoals beveiliging, vervoer, en weekgeld voor de asielzoekers. Het is duidelijk: de hotelindustrie draait als een tierelier, allemaal betaald van uw belastinggeld. Maar als het erop aankomt om een levensreddend medicijn beschikbaar te stellen voor mensen die ziek zijn, moet er opeens een rekensom worden gemaakt en is er geen budget.
Annemarie van Gaal schrijft: “Ik schrok van het enorme bedrag dat de opvang van asielzoekers in hotels kost. In de eerste zeven maanden van dit jaar is door het COA al 373 miljoen euro uitgegeven om 10.000 asielzoekers in hotels te huisvesten. Voor dit hele jaar zal de hotelopvang op zo’n 700 miljoen euro uitkomen. Eén asielzoeker in de hotelopvang kost dus 70.000 euro per jaar. We staan niet eens meer stil bij de bedragen omdat we er toch niets aan kunnen veranderen. De niet aflatende stroom asielzoekers overkomt ons en dat is erg genoeg, dus over de kosten ervan halen we dan maar onze schouders op.”
En daar heeft ze een punt. De kosten lopen de pan uit en niemand lijkt zich nog af te vragen waar het geld vandaan moet komen. We geven zonder blikken of blozen honderden miljoenen uit aan opvang die nauwelijks duurzaam is, terwijl we tegelijkertijd een vrouw als Lotte, die ongeneeslijk ziek is door een agressieve vorm van borstkanker, vertellen dat haar levensverlengende medicijn ’te duur’ is. Dat medicijn, Enhertu, zou haar gemiddeld negen maanden langer leven kunnen geven. De kosten? 50.000 euro per behandeling. Maar die prijs is volgens Zorginstituut Nederland te hoog, en dus moet Lotte het zonder doen. Van Gaal vraagt zich terecht af hoe we ooit recht kunnen praten dat negen maanden hotelopvang van een asielzoeker meer dan 50.000 euro kost, terwijl datzelfde bedrag te veel is om het leven van een kankerpatiënt te verlengen. Het is niet uit te leggen.
“Wereldwijd komen er continu innovatieve medicijnen en behandelingen op de markt die ernstige ziektes kunnen genezen of levens verbeteren of verlengen, maar die vanwege de hoge kosten niet beschikbaar komen voor patiënten in ons land,” vervolgt Van Gaal. En daar ligt precies de kern van het probleem: we willen van alles doen voor de wereld, maar we vergeten onze eigen mensen. Een overheid zou in de eerste plaats moeten zorgen voor de eigen bevolking, voor de mensen die jarenlang belasting hebben betaald en een bijdrage hebben geleverd aan deze maatschappij.
Natuurlijk, echte vluchtelingen verdienen bescherming. Maar het huidige beleid is allesbehalve houdbaar. De ongecontroleerde instroom van asielzoekers is een zware last voor onze samenleving – financieel, sociaal en cultureel. En de prijs die we daarvoor betalen, is niet alleen uitgedrukt in euro’s, maar ook in het vertrouwen dat burgers hebben in hun eigen overheid. Politici die beweren dat er geen asielcrisis is, terwijl ze zelf in hun rustige buurten geen idee hebben van de problemen die spelen, leven in een droomwereld. De boodschap van Annemarie van Gaal is duidelijk: het is tijd voor moeilijke keuzes. En die moeten gemaakt worden, voordat het te laat is.
1 keer per dag de belangrijkste berichten, 1 keer per week de belangrijkste headlines, en de nieuwste uitzendingen van hnmda, zo in je postvakje... zeg nu ja....
