Column in het Tijdschrift Paravisie van juli 2023
DE RELIGIEUZE STRIJDBIJL
Er was een enorme bonje in de familie, laat een cliënt mij weten. Zijn broer Herman en diens echtgenote I. blijken stilletjes gescheiden na bijna 23 jaar huwelijk en iedereen is in rep en roer geraakt. Want? Want Herman heeft zich ook losgemaakt van het Apostolisch Genootschap. En dat is al een eeuw familietraditie! Nu is dat Genootschap volgens mij een zeer vrijzinnige, religieus-humanistische Christelijke club, maar mijn cliënt beschrijft het meer als een sekte waar veel hoort en veel moet. “En mijn broer Herman is een buitenbeentje, een halve gek, die altijd al dwars gelegen heeft. De familie is geheel opgesplitst in elk geval. Voor en tegen!”
Ik hoor de vreselijkste verhalen. Moeder van 91 heeft partij voor haar schoondochter gekozen en er wordt voortaan vet geroddeld over het vrijzinnige leven van Herman. Die was tegen de vaccinaties, die schijnt gedemonstreerd te hebben met de boeren en I. moet nu maar de wijste zijn! Vader voelt echter veel mee met zoon Herman want de Apostel van de kerk, de dominante voorganger, heeft ooit Herman geprezen om zijn zuivere opvattingen.
Mijn cliënt is een zwaar gelovige man, zeer welgesteld maar niet makkelijk voor zichzelf. En een stiekeme drinker wat absoluut niet past bij de nogal strikte gedachtegang van zijn kerkgenootschap met betrekking tot verslavingen.
Nu was dat Apostolisch Genootschap ooit een behoorlijk gesloten maar zeker ook saamhorige gemeenschap, inderdaad met een hiërarchische en autoritaire cultuur. De beweging stond onder strakke leiding van kerkleiders met groot sociaal gezag, ‘geroepen tot het ambt’ als zogeheten ‘levende’ apostelen. Hun visie was nogal bepalend als De Waarheid..
Vader en moeder leven in de Achterhoek, maar Herman schijnt dat ooit te hebben afgedaan als verstilde 19e eeuw. Mijn cliënt moppert erg op die onverantwoordelijke broer. Hoe zijn verontwaardigde schoonzuster heeft gezegd dat Herman kotste op de jaarlijkse Kerstkaarten met stichtelijke boodschappen van zijn bejaarde moeder. Hoe hij bezwaar maakte tegen de hoogte van het ‘liefdesoffer’, de traditionele bijdrage aan de kerk. Hoe Herman schold op de rechtop-gereformeerdheid van zijn familie met inbegrip van I.. Herman had moeite met gehoorzaam zijn en wou dat ook niet leren. Terwijl gehoorzaamheid aan de voorganger, aan de Apostel, ja, dat was juist de kern waar het hele apostolisch bewustzijn om draaide, niet om de Bijbel, niet om de geschriften, maar alles om overdracht en innerlijk weten. Tja, enzovoorts.
De gelukkige familie
FAMILIEMAGIE
Het verloop van dat proces zal ik u besparen, maar door een wonderlijk toeval ontmoette ik dus Herman op een avondje Ecstatic Dance in Den Haag. De DJ draaide veel prachtige wereldmuziek, geen house noch trancenummers en was veel gericht op het prikkelen van de hogere chakra’s, zullen we maar zeggen. Herman is een eind in de zestig maar dat was aan zijn dansstijl niet af te zien. Wij vonden elkaar in de foyer: het zwarte schaap, hee, de broer van! Een ingang op zijn ongewone opvoeding werd me geboden door zijn grappen na afloop over de zwarte kleding van veel dansers. Die deden hem dus aan zijn keurige Apostolische jeugd denken! Indertijd was dat een teken van ingetogen soberheid, nu danst men in zwart naar extase! Herman bleek helemaal niet uitgestapt maar eerder wat afstandelijker naar de structuur, hoewel die veel liberaler is geworden dan voor de eeuwwisseling. “Wat is de kern van jouw betrokkenheid nu?’ vroeg ik hem. En ineens voelen wij hoe wij daar op dezelfde manier in betrokken zijn.
“Alles gaat om het erkennen van een Goddelijke kern in je wezen,” zegt Herman namelijk. “En dat je daarmee praten kan. Als je je tenminste aan zulke Goddelijke leiding kunt overgeven…”
Dat heb ik vaker gehoord. Cliënten die stemmen zeiden te horen die hen wilden laten weten dat zij Jezus waren of vroeger geweest of uitverkoren voor de begeleiding van de ascensie van minder bevoorrechten naar een andere, zeg vijfde, zeg hogere dimensie. “Maar zo voel ik dat absoluut niet. Die clubs hebben liever gauw de vierde dimensie willen overslaan,” grinnikt Herman. “God zoals wij dat zien is een omvangrijk, onafzienbaar mysterie, een energie die de mens nooit geheel zal kunnen kennen en dat moet je niet willen proberen ook. Het Goddelijke strekt zich uit in en over het hele Universum. Als je dat besef in je laat rond gaan, dan ga je iets van kosmische grootsheid ervaren. Zoals als het kijken naar een volkomen heldere sterrenhemel op een plaats, ergens in de natuur waar geen straatverlichting is.” Ik knik. Wie kent het niet? Dat ontzag. Ik voel me buitengewoon met hem verwant. Herman vertelt hoe hij lang geacht werd om vooral ontzag te hebben voor de belichaming van dat oergoddelijke door de Apostel, de aanbeden voorganger. “Die wist het allemaal, dat was de zo goed als onbuigzame hoeder van onze normen en waarden. Maar als jongen wist ik al, dat het niet ging om wat de mensen er van maken maar wat de erváring met ons doet. Dat er een zachte stem uiterst liefdevol karmische situaties aan je uitlegt, dat Iets je leert om met meer begrip, met meer compassie naar minder begenadigde mensen te kijken, Snappen hoe we door onze conditioneringen en materialistische gebruiksaanwijzingen gefocust blijven op overleven in plaats van op leven.”
De onzichtbaarheidsmantel
ONZE LIEVE HEER
Als Herman het zo uitlegt, komen er nog twee jonge mensen bij ons staan. “Hij praat een beetje als Onze Lieve Heer zelf,” zegt een meisje. We moeten er gevieren ontzettend om lachen. Want, inderdaad, het praten over zoiets ontzagwekkends als een sterrenhemel, over een ongeremde liefdesnatuur die maar stroomt en stroomt en stroomt. Dat is voor de meeste mensen ongewoon, maar in wezen niet voor ons.
“Je partner kon dat niet aan in jou?” vraag ik. Dat is een pijnplek. “Zij vergeleek mijn manier van praten en de inhoud van mijn visie altijd direct met de dominante visie op alles en nog was van de Apostel,” licht hij toe. “Dat heeft me veel verdriet gedaan. Ze wilde me ook beletten om met andere mensen gesprekken te voeren over religie, over spiritualiteit. Dat vonden zij een vorm van de missionaris uithangen en dat moest ik maar liever aan de Apostel overlaten.”
“Toen heb je voor de vrije wereld gekozen?”
Herman wijst naar de mooi verlichte, prachtig aangeklede danszaal. “Voor vrijheid, ja, en voor het Goddelijke, dat zich ook uit in schoonheid,” zegt hij. “In verfijning, in nooit eindigende bewustzijnsgroei. En in een vorm van naastenliefde, in een gemeenschap. Dit is ook zoiets. Een groep dansers, mooie mensen met een verlangen om elkaar de ruimte te geven voor genieten van elkaars unieke wezen. Van het Goddelijke in jouw zelf. Dat kon ik vroeger ook zeker voelen in de Apostolische Genootschap maar die warmte is hier ook. Ga mijn lieve groeten maar overbrengen aan mijn gewetensbezwaarde broer. Het paradijs gaat open als hij hier ook eens durfde dansen!”
Je weet nooit. Het Universum zit vol onverwacht, onvoorspelbaar mysterie.
PdH
Source: https://www.tijdgeest-magazine.nl/artikelen/spiritualiteit/apostolische-goddelijkheid
.
