Op de nep-wetenschap “virologie” is zoals we weten de COVID-psyop gebaseerd. Op basis van het spookverschijnsel virologie kan het artsenregime zijn ongecontroleerde gang gaan. Aangestuurd door de farmaceuten worden er enkele gifinjectie ronden uitgevoerd en zo gaat het van kwaad tot erger. Hetzelfde geldt voor de nep-wetenschap “archeologie”. Hierop is de spookgeschiedenis gebaseerd. Archeologie is op zijn beurt weer gefundeerd op koolstofdatering. In dit artikel wordt ingegaan dat koolstofdatering in feite een oplichterstruc “made in the USA” is. Terwijl de uitvinder en Nobelprijswinnaar van de methode behoorlijke twijfels heeft, is iedereen het gaan napraten als de onomstotelijke waarheid. Bijna iedereen. Het gaat niet om waarheidsvinding, maar om het resultaat. Met dat resultaat kun je de geschiedenis vervalsen door het duizenden tot miljarden jaren op te rekken, zonder een splinter bewijs. Alles wat je als “wetenschapper” kunt bijdragen om verzinsels – zoals de evolutietheorie en de officiële geschiedenis – in stand te houden, levert je een prijsje en goedbetaalde baan op, kun je naar hartenlust parasiteren op je eigen onzin en word je de rest van je leven royaal gefinancierd door de “usual suspects”. Het komt maar zelden voor dat wetenschappers van deze buitencategorie op hun sterfbed nog even een “pasteurtje doen”, bekennen dat ze de kluit eigenlijk een leven lang hebben belazerd voor geld.
Radiokoolstofdatering is oplichterij. FRAUDE.
door J. W. Robinson en Gene R. Hughes
De usual suspects met hun “belangeloze stichtingen” zijn ook hier weer in actie: Carnegie, Rothschilds, Rockefeller, Ford, DuPont.
Alle voetsoldaten zijn afkomstig van het Manhattan Project – de zogenaamde Atomic Bomb makers – eigenlijk Chemical Bomb makers, makers van een vuile bom. Massamoordenaars, milieuactivisten, jongens van de klimaatverandering.
((Ongeacht wat er in de onderstaande tekst staat, d.w.z. waar atomen / molecuul / atoomnummer / atoomgewicht / molecuulgewicht worden genoemd, is alles onbewezen, dus oplichterij, fraude, hoax. Google op: ‘occulte scheikunde’.))
Wetenschap op basis van drie aannames
Radiokoolstofdatering is niet gebaseerd op feiten, maar op drie veronderstellingen:
1) dat een exacte halfwaardetijd voor koolstof-14 nauwkeurig meetbaar is;
2) dat kosmische straling al vele duizenden jaren constant is;
3) dat de stikstoftoevoer die beschikbaar is om door deze straling te worden beïnvloed, constant is geweest.
Deze drie factoren zijn allemaal pure aannames, geen feiten. Wetenschappers geven zelfs openlijk toe dat de tweede en derde uitgangspunten aannames zijn. (America magazine, 18 maart 1961, pagina 782.)
Als ondersteuning van de evolutietheorie bedacht de wetenschap de methode om de veronderstelde ouderdom van de prehistorische mens te door middel van radiokoolstofdatering. Dit wordt gedaan door de evenredige hoeveelheden gewone koolstof (koolstof-12) te vergelijken met radioactieve koolstof-14 in organische overblijfselen die door de prehistorische mens zijn achtergelaten. Levende organismen bevatten een bepaald deel onveranderlijke, gewone koolstof-12 en een minuscuul deel radioactieve koolstof-14.
Hoe ontstaat koolstof-14? Het wordt geproduceerd wanneer kosmische straling uit de ruimte de stikstof in de atmosfeer van de aarde raakt, waardoor een deel van de stikstof wordt omgezet in radioactieve koolstof-14. De verhoudingen van de twee soorten koolstof in levende materie hangen af van hun relatieve verhoudingen in de lucht en het water van de aarde waarin de levende materie bestond. Wanneer een organisme sterft, blijft de koolstof-12 daarin hetzelfde. Maar het koolstof-14, dat radioactief is, begint in hoeveelheid af te nemen door degeneratie of desintegratie. De hele theorie is gebaseerd op de veronderstelling dat de helft van een bepaalde hoeveelheid radioactieve koolstof-14 in 5568 jaar uiteenvalt, de helft van de resterende hoeveelheid in nog eens 5568 jaar, enzovoort. Deze periode van 5568 jaar wordt dus de halfwaardetijd van koolstof-14 genoemd. Wetenschappers hebben aangenomen dat het aandeel koolstof-12 en koolstof-14 in levende materie altijd hetzelfde is geweest als nu. Ze meten de evenredige hoeveelheden koolstof-12 en koolstof-14 in overblijfselen die door de mens zijn achtergelaten. Ervan uitgaande dat het begon met dezelfde proporties als een stof vandaag zou hebben, geven wetenschappers een geschatte leeftijd voor de overblijfselen van de mens op basis van het verlies van radioactief koolstof-14. Zelfs dr. Willard F. Libby, de grondlegger van de datering met de radioactieve koolstof-14-methode, was helemaal niet zeker van de betrouwbaarheid ervan. Hij gaf een aantal opmerkelijke zwakheden toe. Maar veel wetenschappelijke schrijvers gebruiken deze halfwaardetijd van hem alsof het vaststaat. Ze schrijven aan dit cijfer een veel grotere nauwkeurigheid en betrouwbaarheid toe dan Dr. Libby beweert in zijn boek Radiocarbon Dating, gepubliceerd in 1955 door de University of Chicago Press. Dr. Libby geeft op pagina 42 van zijn gezaghebbende werk toe dat zijn theorie niet bewezen is en dat hij er zelfs niet zeker van is dat de halfwaardetijd van koolstof-14 tussen 5000 en 6000 jaar ligt. Maar hij is van mening dat “het idee sterk in het voordeel van deze conclusie is.”
Radiokoolstofdatering: Willard F. Libby: gratis downloaden, lenen en … Blz.35″
“Het bewijs is niet helemaal rigoureus, maar het pleit sterk voor deze conclusie.”
De tweede veronderstelling
De tweede veronderstelling die wordt gebruikt bij het vaststellen van radiokoolstofdatering is dat kosmische straling al 10.000 tot 20.000 jaar constant is, een factor waarover de meest vooraanstaande wetenschappers weliswaar niet zeker zijn. Let op de verklaring van nucleair wetenschapper Faul op pagina 350 van zijn gezaghebbende boek Nuclear Geology; “Tot nu toe is er geen bewijs dat de intensiteit van de kosmische straling constant is gebleven, en hoe redelijk het ook mag zijn, we moeten dit als pure veronderstelling beschouwen.”
Wetenschappers die radiokoolstofdatering gebruiken, weten dat ze slechts aannemen dat de straling al duizenden jaren hetzelfde is gebleven. Ze weten dat er bewijs is dat de straling is toegenomen en dat dit heeft geleid tot een overeenkomstige toename van de hoeveelheid koolstof-14 die wordt gevormd. Niettemin doen stoutmoedige jonge wetenschappers achteloos onjuiste uitspraken als: “De snelheid van koolstof-14-vorming is al 25.000 jaar constant.” (Atomen die de klok slaan”, pagina 77 van het Nature Magazine van februari 1958.) Hier zien we een typisch voorbeeld van het veel voorkomende flagrante misbruik van gegevens die door wetenschappers als een mogelijkheid worden aangeboden en door hun studenten als waarheid worden nagepraat. Nadat ze hebben toegegeven dat de straling mogelijk is veranderd, proberen wetenschappers deze zwakte weg te verklaren met meer aannames – omdat ze zich realiseren dat minder straling in de oudheid een overeenkomstig lagere hoeveelheid koolstof-14 zou hebben geproduceerd. Dit zou er automatisch toe leiden dat een computer een abnormaal oude leeftijd geeft aan elk prehistorisch object dat wordt gedateerd.
Polair magnetisme is veranderend. Om aan te nemen dat de hoeveelheid straling die de aarde bereikt niet is veranderd, moeten wetenschappers verder aannemen dat de sterkte van het magnetisme van de noord- en zuidpool niet is veranderd of variabel is. Het is bekend dat dit magnetisme straling afbuigt van de bewoonde delen van de aarde naar de poolgebieden. Daarom zou een afname van de sterkte van het magnetische veld ervoor zorgen dat meer kosmische straling de bewoonde delen van de aarde bereikt en meer koolstof-14 vormt. Het is bewezen dat het magnetisch veld van de aarde een toename van straling mogelijk heeft gemaakt. Hier is één bewijs! Wanneer rotsen worden gevormd door vulkanische actie, worden kleine metalen splinters in de vormende rotsen uitgelijnd als kompasnaalden met de magnetische polen van de aarde. Een studie van de vorm en uitlijning van deze deeltjes geeft een indicatie van de sterkte van het magnetische veld op het moment dat de rotsen werden gevormd. Magnetisch veldonderzoek volgens deze methode laat zien dat het magnetische veld zeer veranderlijk is en in de afgelopen eeuwen aanzienlijk is gevarieerd!
In het decembernummer van 1956 van Nature en de Scientific American van februari 1957 staan verslagen van de bevindingen van drie Amerikaanse geofysici, wier studies hen ervan overtuigden dat de intensiteit van het magnetische veld in de afgelopen 2000 jaar met 35 procent is afgenomen. Dit betekent dat er ook een grote toename was van de intensiteit van kosmische straling, en daarmee een toename van de productiesnelheid van koolstof-14 in levende organismen. Met andere woorden, het feit dat er in het verleden veel minder koolstof-14 werd geproduceerd, betekent dat er in die tijd veel minder werd opgenomen door levende organismen. Daarom lijken radiokoolstofdateringen veel ouder dan zou moeten (zelfs als de halfwaardetijd correct zou zijn). De aarde is een gigantische magneet, met twee magnetische polen, die volgens hetzelfde principe werkt als de speelgoedmagneten waar velen van ons als kind mee speelden. Het opgeslagen magnetisme van de aarde, zoals het gegroefde magnetisme in de speelgoedtegenhanger, neemt geleidelijk af. Deze geleidelijke afname werkt volgens hetzelfde principe als het afkoelen van een heet stuk metaal dat uit een oven wordt gehaald en uit zichzelf wordt afgekoeld. In het begin koelt het snel af en vervolgens neemt de afkoelsnelheid af. Er moest een tijd komen dat de aarde haar lading van magnetisme kreeg – er moest een beginpunt zijn. Toen dit magnetische veld nieuw was, zou de sterkte ervan in het begin sneller afnemen, net als de afkoeling van het hete metaal. Maar naarmate de tijd vorderde en het magnetische veld zwakker werd, zou er minder beslag op worden gelegd door invloeden van buitenaf en zou de snelheid van verandering vertragen. Er zijn zoveel invloeden betrokken bij deze processen dat er geen exacte snelheid van afname van het magnetische veld zou zijn, maar ze zouden allemaal binnen een algemeen patroon vallen. Hier is nog een bewijs dat de straling in de afgelopen eeuwen is afgenomen en een overeenkomstige afname van de vorming van koolstof-14 heeft veroorzaakt. In de Science Digest van december 1961 in het artikel “Another Revision Suggested for Carbon-14 Dating”, leren we dat R.A. Rafter en H.S. Jansen van het Nieuw-Zeelandse Instituut voor Nucleaire Wetenschappen het koolstof-14 in de ringen van een 500 jaar oude …, een soort dennen, onderzochten en ontdekten dat er een gestage toename was van de hoeveelheid koolstof-14 in de atmosfeer tijdens de levensduur van de boom. en een snelle stijging van 1550 naar 1650. Als de fluctuaties de laatste tijd zo wild zijn geweest, hadden ze in het verleden zeker net zo wild kunnen zijn. Er zijn veel zwakke punten in de theorie van radiokoolstofdatering die nog niet in overweging zijn genomen. We hebben allemaal natuurwonderen gezien, zoals zonnevlekken en kometen; En we erkennen het feit dat er enorme krachten werkzaam zijn in het universum. {Wie weet hoeveel van de vorming van kosmische straling in de afgelopen eeuwen door een aantal van de krachten is veranderd?
Nog een aanname
De derde veronderstelling van wetenschappers waarop radiokoolstofdatering is gebaseerd, is dat de stikstofvoorziening in de atmosfeer niet is veranderd – dat er gedurende vele duizenden jaren dezelfde hoeveelheid stikstof beschikbaar is geweest voor stralingsverandering in koolstof-14. Maar dit is allemaal veronderstelling (America magazine, 18 maart 1961, p. 782). De meest gezaghebbende atmosfeerchemici en meteorologen die we konden contacteren, gaven grif toe dat er helemaal geen bewijs is voor deze veronderstelling, en geen enkele manier om er enig bewijs voor te vinden en het is gewoon niet in vertrouwen geaccepteerd omdat het er nu zo uitziet, en ze hebben niets beters om te geloven, lees: aannemen. Het feit dat een erkende veronderstelling wordt gebruikt als basis voor het accepteren van de gewaagde radiokoolstofmethode, toont de dwaasheid van de theorie aan. Dit toont ook aan dat wetenschappers bereid zijn om met feiten te gokken – dat ze zijn bereid om zelfs een niet-bewijsbaar punt te gebruiken dat hun theorie populair zal maken en het er logisch en wetenschappelijk uit zal laten zien. Ze zijn niet geïnteresseerd in het vinden van de WAARHEID: ze zijn geïnteresseerd in het verbergen van de waarheid, die voor iedereen duidelijk te zien is door de schepping om hem heen te onderzoeken. Zelfs wetenschappers zelf beginnen het vertrouwen in radiokoolstofdatering te verliezen. Ze zien de vele zwakke punten en beseffen dat het, hoewel het nog maar een paar jaar populair is, niet veel langer kan duren en binnenkort moet worden vervangen door een andere methode om de overblijfselen van de oude mens te dateren. Nu vinden de wetenschapsmuze een nieuwe methode die voor een tijdje een schijnbare ondersteuning kan bieden voor hun dateringsgissingen. Let op deze bekentenis van een vooraanstaande autoriteit in de archeologie: ‘Het punt dat de redacteuren van dit boek willen maken, is dat de archeoloog vaak zal ontdekken dat de beschikbare methode voor het schatten van ouderdom de techniek van de accumulatiegraad is. Hij kan ervoor kiezen de methode te negeren in de overtuiging dat deze te onbetrouwbaar is, of hij kan de methode toepassen en zich het oordeel over de absolute nauwkeurigheid ervan voorbehouden. Maar met het oog op de VELE moeilijkheden bij het gebruik van de radiokoolstofdateringstechniek mag de methode , als gevolg van atmosferische verrijking door radioactieve elementen , de methode van accumulatie niet volledig worden vergeten, aangezien deze in de toekomst de enige mogelijke kan zijn die in bepaalde gevallen beschikbaar is. (uit pp. 346-347 van The Archaeologist at work door Robert F. Heizer, hoogleraar antropologie, Universiteit van Californië in Berkeley. Uitgegeven door Harper en Brothers, New York.) Merk op dat deze eminente archeoloog de datering van de accumulatiesnelheid, weliswaar onbetrouwbaar, aanbeveelt als superieur aan radiokoolstofdatering. Vroeg of laat zal deze nieuwe methode, of een ander systeem, op de voorgrond treden en de plaats innemen van radiokoolstofdatering.
Opzettelijke zelfmisleiding
Wetenschappers hebben GEEN BEWIJS gegeven voor een van de aannames waarop ze radiokoolstofdatering hebben gebaseerd. Ze geven zelfs veel voor de hand liggende zwakheden in de theorie toe, omdat ze niet merkbaar onwetend of goedgelovig willen lijken. De theorie komt voort uit de wens van de wetenschap om de mens ouder te dateren dan de bijbeldatum voor de schepping van de eerste mens op aarde. In naam van de wetenschap om de God van de bijbel een leugenaar te noemen. (GECONTROLEERDE OPPOSITIE ) .. Ze hebben zorgvuldig gerekend om moedwillig en doelbewust tot deze VERKEERDE conclusie(s) te komen.’ Met nietsontziende en roekeloze overgave heeft de wetenschap de informatie die de prehistorische mens achterliet verdraaid.
Radiokoolstofdateringsresultaten bleken een grove fout te zijn.
.
