In het huis van Steven D.M. voltrok zich een tragedie die het leven van Christopher Lus voorgoed zou veranderen. Nadat zijn vriendin Yzora Mertens plotseling was overleden aan een overdosis, zocht Christopher zijn toevlucht in dezelfde drugs. Hij kon het verlies van Yzora niet verwerken en zijn verslaving nam alleen maar toe. Op een fatale avond werd Christopher levenloos aangetroffen in het appartement van Steven. Uit zijn neus liep een straal bloed, maar niemand sloeg alarm. De hulpverleners konden niets meer voor hem doen.
Voor de ouders van Christopher was dit een ondraaglijk verlies. Ze hadden er alles aan gedaan om hun zoon te redden van zijn verslaving, maar het mocht niet baten. Ze waren zelfs afgeperst om zijn drugsschulden te betalen. Nu stonden ze voor de rechtbank, in de hoop dat de verantwoordelijke gestraft zou worden. En dat gebeurde ook. Steven D.M. werd veroordeeld tot drie jaar cel voor zijn rol in de dood van Christopher. Maar hoewel de ouders opgelucht waren dat er gerechtigheid werd gedaan, bleven ze achter zonder hun geliefde zoon.
Het vonnis bracht hun zoon niet terug en het verdriet als ouders was onverwerkt. De gevangenisstraf van drie jaar leek hen erg licht in vergelijking met de dramatische gevolgen van de drugsverslaving. Ze wensten dat ze hun zoon slechts drie jaar hoefden te missen. Maar nu moesten ze voor altijd verder zonder Christopher.
De ouders waren dankbaar voor de inspanningen van justitie en politie in dit dossier, maar benadrukten dat er een wetgevend initiatief nodig was. Ze hadden geprobeerd om hun zoon gedwongen te laten opnemen, maar zelfs een vonnis van de vrederechter kon niet voorkomen dat hij weer werd vrijgelaten. Ze pleitten voor een verandering in de wetgeving, zodat gedwongen opnames ook echt voor een bepaalde tijd zouden zijn. Het verschil in begeleiding tussen drugsverslaving en andere verslavingen was voor hen onbegrijpelijk.
“We hebben gevochten voor onze kinderen, maar de wetgeving is ontoereikend. Dat zou moeten veranderen”, aldus de vader. Ze verweten de politie en magistraten niets, maar wezen op de beperkingen van de wetgeving in dit soort situaties. Het was een pijnlijke realiteit waar ze mee moesten leven, terwijl ze hun zoon voor altijd moesten missen.
Source: https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20241113_93333261
.
