De Europese Commissie vindt dat Giorgia Meloni meer moet
doen om de Italiaanse rechtsstaat te beschermen, anders dreigen
‘maatregelen’. Waarom vindt de EU het nodig de Italiaanse
premier onder druk te zetten? Volgens journalist Conor Gallagher
laat Brussel hiermee zien dat de ‘rechtse’ Meloni volledig onder
de plak zit van Brussel en geen kant op kan.
Op 24 juli bracht de Europese Commissie
haar jaarlijkse rule of law report uit.
Daarin kregen met name Hongarije en
Slowakije kritiek vanwege vermeende
gebreken op het vlak van de rechtsstaat.
Toevallig zijn dit twee landen die het Oekraïne-
beleid van de EU bekritiseren.
Ook Italië kreeg een uitbrander. Dat kan
gevolgen hebben: als een lidstaat niet
voldoet aan de eisen die door Brussel
worden gesteld, kan de uitkering van
cohesie- en herstelfondsen van de EU
in gevaar komen.
In theorie gaat de rapportage van de
commissie over democratische normen,
corruptie, de onafhankelijkheid
van het rechtstelsel en van de media.
In de praktijk gebruikt Brussel de dreiging
om EU-fondsen stop te zetten als
een vorm van financiële chantage om te
voorkomen dat landen afdwalen van de
neoliberale
orthodoxie en de prioriteiten
van de Navo. EU-‘president’ Ursula von
der Leyen maakte dit duidelijk in de aanloop
naar de Italiaanse verkiezingen van
2022, toen de winst van Giorgia Meloni
en haar partij Broeders van Italië (FDL)
zichtbaar werd. Zij tweette toen: “We
zullen zien. Als de zaken een moeilijke
kant opgaan – denk aan Hongarije en
Polen – hebben we instrumenten.” De
Poolse ‘problemen met de rechtsstaat’
verdwenen overigens op magische wijze
toen de loyale EU/Navo-soldaat
Donald
Tusk vorig jaar tot premier werd
gekozen.
De Europese Commissie beschuldigt de
regering-Meloni er nu van dat zij niet
genoeg doet om bepaalde wetgeving te
hervormen en dat zij te veel bezuinigt
op de publieke omroep – terwijl Brussel
altijd zo’n voorstander is van bezuinigingen.
De Commissie is ook boos op
Meloni omdat de publieke omroep een
‘antifascistische monoloog’ in een van
zijn programma’s zou hebben gecensureerd.
Maar dit zijn ongetwijfeld niet
de echte redenen waarom de Commissie
Italië aanpakt. Waar gaat het dan wel
om?
De EU oefent voortdurend druk uit op
Italië om te bezuinigen op sociale uitgaven
en de economie te liberaliseren en
privatiseren. Uit niets blijkt dat Meloni
en haar partij Fdl hiermee een probleem
hebben. Meloni heeft een golf van privatiseringen
doorgevoerd. De overheid
heeft belangrijke communicatie-infrastructuur
verkocht aan met de CIA verbonden
private investeerders en plannen
aangekondigd voor de privatisering van
de staatsspoorwegmaatschappij Ferrovie
dello Stato, de Poste Italiane, de Monte
dei Paschi bank en energiegigant Eni.
Vorig jaar greep Meloni de 1 mei-viering
aan om aan te kondigen dat de regering
kortetermijnarbeidscontracten zal gaan
bevorderen en het basisinkomen zal afschaffen.
Dit levert werklozen gemiddeld 567 euro per maand op. Ze vertelde er
niet bij dat ruwweg 40 procent van de
Italiaanse arbeiders minder dan 10 euro
per uur verdient in een land waar de
gemiddelde lonen met 2,9 procent zijn
gedaald sinds 1990. Miljoenen Italianen
emigreren op zoek naar betere kansen,
terwijl Meloni terugkwam op haar belofte
om een strikt immigratiebeleid in
te voeren, zodat ze meer arbeidskrachten
kon importeren en de lonen laag kon
blijven houden.
Dit neoliberale beleid werd geïnitieerd
onder Meloni’s voorganger, de ongekozen
voormalige president van de Europese
Centrale Bank (ECB) en directeur
van Goldman Sachs, Mario Draghi, met
hulp van McKinsey. Het is algemeen bekend
dat de miljarden aan uitbetalingen
uit het covid-herstelfonds zouden worden
opgeschort als Meloni zou afwijken
van het pad van Draghi. Italië is de
grootste ontvanger (208 miljard euro) uit
het EU-covid-herstelfonds, maar eind
volgend jaar wordt de kraan dichtgedraaid.
Dus wellicht zoekt de Europese
Commissie nu al naar andere manieren
om Meloni bij de les te houden. Zij weet
dat elke ruzie met Brussel kan leiden
tot een ‘vertrouwenscrisis’ op de obligatiemarkten,
die ingrijpen van de ECB
nodig maakt.
Zijn er tekenen dat de door Meloni geleide
coalitie twijfelt over Project Oekraïne?
Niet echt. Sommigen in de regering,
zoals vicepremier Matteo Salvini, laten
zich soms kritisch uit over de oorlog,
maar Meloni is steeds een belangrijke
steunpilaar
van Oekraïne
geweest. Coalitiepartners
als Salvini mogen stoom afblazen,
zolang ze de steun aan de proxy-oorlog
van het Westen in Oekraïne niet echt
in de weg staan.
Er is veel geschreven over Meloni’s reis
naar China, maar dat bezoek was niets
bijzonders voor een Europees staatshoofd.
In feite leek het sterk op het
bezoek van de Duitse bondskanselier
Olaf Scholz in april aan Beijing. Italië
en China ondertekenden enkele kleine
overeenkomsten, en Meloni pleitte
tijdens haar vijfdaagse bezoek vooral
voor meer Chinese investeringen en een
‘evenwichtige’ handel. Ze draaide verder
het verplichte riedeltje af over ‘China’s
steun aan Rusland’ en ‘de Chinese
‘overcapaciteit’.
De Chinezen waren beleefd, maar dat zijn
ze meestal (zolang het niet om de Duitse
minister Annalena Baerbock gaat). Meloni
had eerder een agressieve toon tegen
China aangeslagen en vorig jaar zelfs de
Italiaanse betrokkenheid bij het Chinese
Belt and Road Initiative (BRI) beëindigd.
Daarop is ze nu teruggekomen. Tijdens
de reis van Meloni ondertekenden Italië
en China een driejarig actieplan om
eerdere overeenkomsten uit te voeren
en nieuwe vormen van samenwerking
te onderzoeken. De vraag is wat hier concreet
uit zal komen. Het Belt and Road
Initiative is geen lidmaatschapsorganisatie
zoals de BRICS of de EU en onder
het programma is in Italië nooit veel tot
stand gebracht.
Meloni zal zich ook niet populair hebben
gemaakt bij de recente verdeling van
posten binnen de Europese Commissie.
Het blok van Europese Conservatieven
en Hervormers (ECR), waarvan Meloni
voorzitter is (en waartoe de Nederlandse
SGP en de Nieuw-Vlaamse Alliantie
behoren) werd de op twee na grootste
met 84 zetels, groter dan het liberale blok
Renew Europe (VVD en D66), maar werd
door de liberalen, christendemocraten en
sociaaldemocraten buitengesloten bij de
koehandel over benoemingen in de Europese
Commissie. Meloni en haar partij
FDL stemden daarbij vergeefs tegen de
herbenoeming van Von der Leyen. Misschien
is de rechtsstaat-uitbrander een
wraakactie van Ursula, die bekendstaat
om haar wraakzuchtigheid.
Meloni’s politieke toekomst zal hoe dan
ook moeilijk zijn, of ze nu wel of niet
buigt voor Brussel. Er komen problemen
aan voor Italië waarbij zelfs Von der Leyen
niet kan helpen. Ten eerste is er geen
einde in zicht van de energiecrisis in Italië.
Rome had grootse plannen om van
het land een gasrotonde voor Europa te
maken, maar dat gaat niet lukken. Van
de geplande verhoging van de gasaanvoer
uit Algerije is niets terechtgekomen. De
import van gas uit Rusland wordt bemoeilijkt
door de EU. Italië heeft al meer
dan 100 miljard euro uitgegeven om de
energiecrisis te lijf te gaan, maar kan dat
niet op deze manier volhouden.
Dat komt omdat de EU Meloni het financiële
mes op de keel zet. Op 26 juli werd
Italië officieel de wacht aangezegd vanwege
het overtreden van de heilige begrotingsregels
van de EU. Italië moet nu
een plan aan Brussel voorleggen en zal
geen andere keuze hebben dan zwaar te
bezuinigingen – misschien nog wel erger
dan tijdens de eurocrisis van 2011-2014
toen de levensverwachting van armere
burgers in Italië daalde vanwege de brute
maatregelen. De komende economische
implosie zal vrijwel zeker een einde maken
aan Meloni’s tijd als premier. Ze beschikt
niet over voldoende publieke steun
om zo’n storm te doorstaan, noch heeft
ze enige controle over de financiële instellingen
die landen met een eigen munt
wel hebben, zoals Hongarije.
De positie van Meloni toont eens te meer
aan dat EU-landen niet meer de leiding
hebben over hun eigen economie en
buitenlands beleid. Die is in handen van
Brussel, en daarboven van Washington.
Wat kan een gekozen leider van een EUland
doen als hij wil doen wat het beste
is voor zijn land en hij aan de macht
wil blijven? Is de beste route te proberen
de schade te beperken in de relaties
met andere delen van de wereld, à
la Orban, zodat de brokstukken snel bij
elkaar kunnen worden geraapt wanneer
de EU en de Navo uit elkaar beginnen
te vallen? Volgens de Global Times is
een goede relatie tussen China en Italië
“binnen handbereik”. Misschien moet
Rome daarna nog een manier bedenken
om haar ooit zo goede relatie met Moskou
te herstellen.
Dit is een ingekorte vertaling van een uitgebreider
artikel van Conor Gallagher op de
website Naked Capitalism (aanbevolen):
Source: http://deanderekrant.nl/nieuws/hoe-giorgia-meloni-wordt-gemangeld-door-de-eu-2024-08-21
.
