Tot nu toe heeft het Westen gedacht en gehandeld alsof het zichzelf ziet als een ijkpunt voor de wereld. Het heeft de waarden geleverd die de wereld heeft moeten accepteren – bijvoorbeeld de liberale democratie of de groene transitie. Maar in het grootste deel van de wereld heeft in de afgelopen twee jaar een draai van 180 graden plaatsgevonden. De realiteit is dat iedereen stap voor stap de kant van Rusland kiest. Dat China en Noord-Korea dat doen is misschien geen verrassing. Dat Iran hetzelfde doet – gezien de geschiedenis van Iran en zijn relatie met Rusland – is enigszins verrassend. Maar dat India, dat door de westerse wereld het grootste democratische land ter wereld wordt genoemd, ook aan de kant van de Russen staat, is verbazingwekkend. Dat Turkije weigert de morele eisen van het Westen te accepteren, ook al is het lid van de Navo, is echt verrassend. En dat de moslimwereld Rusland niet als vijand maar als partner ziet, is compleet onverwacht.
De oorlog heeft blootgelegd dat het grootste probleem waar de wereld vandaag voor staat de zwakte en desintegratie van het Westen is. Natuurlijk is dit niet wat de westerse media zeggen: in het Westen beweren ze dat het grootste gevaar en probleem van de wereld Rusland is en de dreiging die het vertegenwoordigt. Dit is niet waar! Rusland is te groot voor zijn bevolking en het staat ook onder hyper rationeel leiderschap. Er is niets mysterieus aan wat het doet: zijn acties volgen logisch uit zijn belangen en zijn daarom begrijpelijk en voorspelbaar. Aan de andere kant is het gedrag van het Westen niet begrijpelijk en niet voorspelbaar. Het Westen wordt niet geleid, zijn gedrag is niet rationeel en het kan niet omgaan met de situatie dat er twee zonnen aan de hemel zijn verschenen.
Of is het zo dat we logica van het Westen niet begrijpen? Het wereldbeeld van ons Centraal-Europeanen is gebaseerd is op natiestaten. Ondertussen denkt het Westen dat natiestaten niet meer bestaan. Dit is onvoorstelbaar voor ons, maar toch is dit zoals men daar denkt. In onze opvatting is de natiestaat in zijn relaties met andere staten soeverein. De natiestaat is geen juridische abstractie of constructie: de natiestaat is geworteld in een bepaalde cultuur, heeft een gedeelde reeks waarden en heeft antropologische en historische diepgang. En hieruit komen gedeelde morele imperatieven voort die gebaseerd zijn op een gezamenlijke consensus.
Bovendien zien we de natiestaat niet als een fenomeen dat zich in de 19e eeuw heeft ontwikkeld: we geloven dat natiestaten een Bijbelse basis hebben, omdat ze tot de scheppingsorde behoren. Want in het Schrift lezen we dat er aan het einde der tijden niet alleen over individuen geoordeeld zal worden, maar ook over naties. In compleet contrast hiermee geloven westerlingen dat natiestaten niet langer bestaan. Ze ontkennen het bestaan van een gedeelde cultuur en een daarop gebaseerde gedeelde moraal. Ze hebben geen gedeelde moraal. Als je naar de Olympische openingsceremonie hebt gekeken, dan heb je dat gezien. Daarom denken ze anders over migratie. Zij denken dat migratie geen bedreiging of probleem is, maar in feite een manier om te ontsnappen aan de etnische homogeniteit die de basis vormt van een natie.
Als we de Europese documenten zorgvuldig lezen, is het duidelijk dat het doel is de natie te verdringen. Bevoegdheden en soevereiniteit van de natiestaten moeten naar Brussel worden overgeheveld. Dit is de logica achter elke belangrijke maatregel. Voor hen is de westelijke helft van Europa al post-nationaal. Dit is niet alleen een politiek andere situatie, maar een nieuwe mentale ruimte. Als je de wereld niet bekijkt vanuit het gezichtspunt van natiestaten, gaat er een heel andere werkelijkheid voor je open.
Als we dit allemaal projecteren op de Verenigde Staten, dan is dit de echte strijd die daar gaande is. Wat moet de VS zijn? Een natiestaat, of moeten ze doorgaan met de opmars naar een post-nationale staat? Het doel van Donald Trump is het Amerikaanse volk terug te halen uit de post-nationale liberale staat. Daarom is de inzet van de Amerikaanse verkiezingen zo enorm. Daarom zien we dingen die we nog nooit eerder hebben gezien. Daarom willen ze voorkomen dat Donald Trump meedoet aan de verkiezingen. Daarom willen ze hem in de gevangenis stoppen. Daarom willen ze zijn bezittingen afpakken. En als dat niet werkt, is dit waarom ze hem willen vermoorden.
Als we nu proberen te begrijpen hoe dit westerse denken tot stand is gekomen, dan moeten we teruggaan naar de grote illusie van de jaren ’60, naar de seksuele revolutie en de studentenrebellie. In feite was het een uitdrukking van het geloof dat het individu vrijer en groter zou zijn als hij of zij bevrijd zou zijn van elke vorm van collectiviteit. Meer dan zestig jaar later is inmiddels duidelijk geworden dat het individu juist alleen groot kan worden door en binnen een gemeenschap, dat hij of zij nooit vrij kan zijn als hij alleen is, maar altijd eenzaam en gedoemd om te krimpen. In het Westen zijn alle bindingen overboord gegooid: de metafysische bindingen met God, de nationale bindingen met het vaderland en familiebanden, het gezin dat overboord wordt gegooid. Nu ze erin geslaagd zijn zich van dat alles te ontdoen, in de verwachting dat het individu groter zou worden, merken ze dat ze een gevoel van leegte voelen. Ze zijn niet groot geworden, maar klein.
Het geheim van grootheid is in staat te zijn iets te dienen dat groter is dan jezelf. Om dit te doen, moet je eerst erkennen dat er in de wereld iets of enkele dingen zijn die groter zijn dan jij, en dan moet je jezelf toewijden aan het dienen van die grotere dingen. Het zijn er niet veel. Je hebt je God, je land en je familie. Als je je richt op je eigen grootsheid, denkend dat je slimmer, mooier, getalenteerder bent dan de meeste mensen, als je daar je energie in steekt, in het communiceren van dat alles naar anderen, dan krijg je geen grootsheid, maar grandioosheid. Wanneer we in gesprek zijn met West-Europeanen, ervaren we in elk gebaar grandiositeit in plaats van grootsheid. Dit kunnen we leegte noemen. Het gevoel van overbodigheid dat daarmee gepaard gaat, leidt tot agressie. Vandaar de opkomst van de “agressieve dwerg” als een nieuw type mens.
De post-nationale toestand die we in het Westen zien heeft een dramatisch politiek gevolg dat de democratie op haar grondvesten doet schudden. Want binnen samenlevingen groeit het verzet tegen migratie, tegen gender, tegen oorlog en tegen globalisme. En dit creëert het politieke probleem van de elite en het volk – van elitisme en populisme. Dit is het bepalende fenomeen van de huidige westerse politiek. De elites veroordelen het volk, omdat het afglijdt naar rechts. De gevoelens en ideeën van het volk worden bestempeld als xenofobie, homofobie en nationalisme. In reactie daarop beschuldigt het volk de elite ervan zich niets aan te trekken van wat belangrijk voor hen is, maar te verzinken in een soort gestoord globalisme. Het gevolg is dat de elite en het volk het niet met elkaar eens kunnen worden over samenwerking. Maar als het volk en de elite het niet eens kunnen worden over samenwerking, hoe kan dit dan een representatieve democratie opleveren?
Brussel is bezet door een links-liberale oligarchie. Deze organiseert in feite een trans-Atlantische elite: niet Europees, maar mondiaal, niet gebaseerd op de natiestaat, maar federaal en niet democratisch, maar oligarchisch. (Het Westen staat hierin echter alleen.) Het is gebleken dat deze westerse waarden, waarvan gedacht werd dat ze universeel waren, in steeds meer landen over de hele wereld demonstratief verworpen zijn. Het is gebleken dat moderniteit niet westers is, of niet exclusief westers – want China is modern, India wordt steeds moderner en de Arabieren en Turken moderniseren. En zij worden helemaal geen moderne wereld op basis van westerse waarden.
Naar mijn mening is er een nieuwe wereld op komst. Er is een verandering op komst, die in vijfhonderd jaar niet gezien is. Dit is ons niet opgevallen omdat (in het verleden) grote veranderingen altijd vanuit het Westen kwamen. Dit is een proces dat vanuit Azië komt. Ik denk dat dit een onvermijdelijk proces is, want Azië heeft een demografisch voordeel, het heeft een technologisch voordeel op steeds meer gebieden, het heeft een kapitaalvoordeel en het brengt zijn militaire macht in evenwicht met die van het Westen. Azië heeft het meeste geld, de grootste bedrijven ter wereld, de beste universiteiten, de beste onderzoeksinstituten, het meest geavanceerde ruimteonderzoek, de meest geavanceerde medische wetenschap.
Trump werkt aan het Amerikaanse antwoord op deze situatie. Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen denken dat als Donald Trump terugkeert in het Witte Huis, de Amerikanen hun wereldsupermacht zullen willen behouden door hun positie in de wereld te handhaven. Ik denk dat dit onjuist is. De prioriteit zal zijn, Noord-Amerika opnieuw op te bouwen en te versterken. Dit betekent niet alleen de VS, maar ook Canada en Mexico, omdat ze samen een economisch gebied vormen. Je moet wat Trump zegt serieus nemen: “America First, alles hier, alles zal terugkomen!” Daarom wordt het vermogen ontwikkeld, overal kapitaal vandaan te halen. We hebben er nu al last van: de grote Europese bedrijven investeren niet in Europa, maar in Amerika.
Wat is het Europese antwoord op de wereldwijde systeemverandering? We hebben twee opties. De eerste is wat we “het openluchtmuseum” noemen. Dit is wat we nu hebben. Europa, opgeslokt door de VS, zal achterblijven in een onderontwikkelde rol. De tweede optie, aangekondigd door president Macron, is strategische autonomie. Met andere woorden, we moeten meedoen aan de competitie van wereldwijde systeemverandering. Het is mogelijk het vermogen van Europa om kapitaal aan te trekken te herstellen en het is mogelijk kapitaal terug te halen uit Amerika. Het is mogelijk grote infrastructurele ontwikkelingen door te voeren, vooral in Centraal-Europa – de Boedapest-Boekarest hogesnelheidslijn en de Warschau-Boedapest hogesnelheidslijn, om maar iets te noemen waar we bij betrokken zijn. We hebben Europese zelfvoorziening op energiegebied nodig, wat niet mogelijk is zonder kernenergie. En na de oorlog hebben we een nieuwe verzoening met Rusland nodig.
Dit betekent dat de Europese Unie haar ambities als politiek project moet opgeven, dat de Unie zichzelf moet versterken als economisch project en dat de Unie zichzelf moet creëren als defensieproject.
Wat moet Hongarije doen? Als we dit niet als een bedreiging maar als een kans zien, moeten we ons eigen ontwikkelingspad uitstippelen, veranderingen doorvoeren en het initiatief nemen. De vraag is of we aan de noodzakelijke randvoorwaarden voldoen. Ik kan alleen maar zeggen dat de ontwikkelingen in de VS in ons voordeel zijn. We hebben daarnaast een aanbod van China gekregen. Voor China is het Hongaarse lidmaatschap van de Europese Unie een troef. De Chinezen bieden aan dat we deel moeten nemen aan elkaars modernisering. Dit Chinese aanbod, aangekondigd tijdens het bezoek van de Chinese president in mei, betekent dat ze bereid zijn een groot deel van hun middelen en ontwikkelingsfondsen in Hongarije te investeren en dat ze bereid zijn ons kansen te bieden om deel te nemen aan de Chinese markt.
De afgelopen twee jaar hebben we gewerkt aan een grote strategie voor Hongarije. De oorlog heeft ons hierbij gestimuleerd. Het is ongebruikelijk dat de Hongaarse regering een politiek directeur heeft wiens taak het is deze grote strategie samen te stellen. We zijn in het programmaschrijvende team van president Donald Trump terechtgekomen en zijn daar nauw bij betrokken. Onderzoekers van de Hongaarse Nationale Bank nemen al enige tijd deel aan strategieworkshops in Azië – met name in China. We hebben met János Bóka een apart EU-ministerie opgericht. En dus zijn we in Brussel niet passief, maar hebben we ons er gevestigd: we trekken er niet weg, we trekken er in.
De essentie van de grote strategie voor Hongarije is connectiviteit. We laten ons niet opsluiten in een van de twee opkomende hemisferen in de wereldeconomie. De wereldeconomie zal niet uitsluitend westers of oosters zijn. We zullen niet betrokken raken bij de oorlog tegen het Oosten. We doen niet mee aan de vorming van een technologisch blok tegen het Oosten en we doen niet mee aan de vorming van een handelsblok tegen het Oosten. We verzamelen vrienden en partners, geen economische of ideologische vijanden.
In de afgelopen jaren hebben we een piramide gebouwd. Bovenaan staan de “nationale kampioenen”. We hebben nationale kampioenen in bankieren, energie, voedsel, de productie van agrarische basisgoederen, IT, telecommunicatie, media, civiele techniek, bouw, vastgoedontwikkeling, farmaceutica, defensie, logistiek en – tot op zekere hoogte, via de universiteiten – kennisindustrieën. Het zijn niet alleen kampioenen in eigen land, ze zijn ook allemaal actief in de internationale arena en ze hebben bewezen concurrerend te zijn. Daaronder komen onze middelgrote bedrijven, daaronder bedrijven die voor de binnenlandse markt produceren. Onderaan staan de kleine bedrijven en eenmanszaken. We hebben vandaag de dag vijftienduizend middelgrote bedrijven die internationaal actief en concurrerend zijn. Toen we in 2010 aan de macht kwamen, waren dat er drieduizend. Het is belangrijk dat we een productiehub blijven: we moeten niet overschakelen op een diensteneconomie. We moeten niet de fout herhalen die in het Westen is gemaakt door gastarbeiders in te zetten voor bepaalde productiewerkzaamheden.
Als we willen winnen, moet de Hongaarse samenleving een solide en veerkrachtige sociale structuur hebben. De eerste voorwaarde hiervoor is het stoppen van de bevolkingsafname. Er kan geen sprake van zijn dat bevolkingsafname wordt gecompenseerd door migratie. “Sluizen” moeten de instroom vanuit West-Europa controleren van mensen die in een christelijk nationaal land willen wonen. Het aantal van zulke mensen zal blijven groeien. De samenleving moet gebaseerd zijn op een middenklasse: gezinnen moeten hun eigen rijkdom en financiële onafhankelijkheid hebben.
Er zullen in de politiek in wezen maar twee standpunten zijn: er zullen liberalen zijn en er zullen nationalisten zijn. Aan de ene kant liberale, slanke, avocado-latte, allergeenvrije, zelfvoldane politici en aan de andere kant streetwise jongeren met nationalistische sympathieën, die met beide benen op de grond staan. De oppositie heeft geen rekruteringsinspanningen nodig, omdat rekrutering vanzelf gaat. Maar ons kamp is anders: het nationale kamp komt alleen naar buiten als er trompetgeschal klinkt en kan zich alleen verzamelen onder een hoog gehesen vlag. Dit geldt ook voor jongeren. Daarom moeten we op zoek naar moedige jonge strijders met nationalistische gevoelens. We zijn op zoek naar moedige jonge strijders met een nationale geest.
Volledige tekst:
De publicatie van deze toespraak betekent niet dat de redactie het noodzakelijkerwijs eens is met alles wat Orbán te zeggen heeft.
.
