Van de grootheid der dingen en mensen
Omdat ik als simpele ziel pas iets kan geloven als waar, als ik het met mijn 5 zintuigen op een of andere manier kan waar-nemen (i.e. voor waar aannemen). Uiteraard heb ik nooit gestudeerd, dus ik ben enerzijds onbevooroordeeld, anderzijds intellectueel gehandicapt, omdat ik er niks van begrijp. Omdat de wetenschap resultaten kan waarnemen, maar niet de weg ernaartoe, wordt die weg theoretisch aangelegd en opgetuigd en na verloop van tijd als de enige mogelijke verklaring aangenomen. Een generatie later is het dus de onomstotelijk bewezen waarheid geworden. De wetenschap kapselt zichzelf in als bescherming tegen dissidenten, die onbarmhartig de grond in worden geboord als ze in de gaten krijgen dat hun waarheden op losse schroeven komen te staan en daarmee hun hele hebben en houden dreigt te verbrokkelen. Verzinsels die als waarheden worden onderwezen is in feite een halsmisdaad, want alles is met elkaar verbonden.
De atoomtheorie 1.0
Deze algemeen gangbare atoomtheorie kun je het beste analyseren aan de hand van het boekwerk van Dewey B. Larson uit 1962. Dus een analyse van de onbestaanbaarheid van de theorie in plaats van de theorie met allerlei contra-theorieën proberen overeind te houden; dat is meestal zoals het gaat. Ik heb eens een hoofdstuk van dat boek gepoogd te vertalen, maar dat is nogal wat werk. Ik zou graag een Nederlands boek willen lezen van iemand die beweert dat de atoomtheorie een wetenschappelijke serie aannames is, die nog nooit zijn bewezen. Een deeltje van Larson’s meesterwerk wil ik u niet onthouden:
Om tot het momenteel populaire atoombeeld te komen, is het noodzakelijk om aan te nemen:
(1) dat het atoom is opgebouwd uit ‘delen’;
(2) dat de delen bekende subatomaire deeltjes zijn;
(3) dat deze delen zijn gerangschikt in een nucleaire structuur;
(4) dat de orbitale componenten elektronen zijn;
(5) dat de orbitale elektronen niet de gebruikelijke natuurkundige wetten volgen;
(6) dat de kern is samengesteld uit protonen en neutronen;
(7) dat er een onbekende “kernkracht” is die de kern bij elkaar houdt;
(8) dat er een onbekende factor is die het neutron stabiel maakt in de kern.
Deze discussie heeft aangetoond dat het tot nu toe aangevoerde “bewijs” van aanname (3) ongeldig is, en dat zonder een definitief bewijs van (3) de aannames (7) en (8) volledig ongerechtvaardigd zijn, waardoor aanname (6) geen poot meer heeft om op te staan. Laten we vervolgens onze aandacht richten op de aannames (4) en (5), die betrekking hebben op elektronen.
Dewey B. Larson (1962)
Er blijft na lezing van zijn boek geen spat van de theorie over, helaas.
De atoomtheorie 2.0
De dubbele torus.
Ik denk dat de meeste mensen het er wel over eens zijn, dat alles is gebaseerd op frequenties, waarvan wij mensen slechts enkele tienden van procenten kunnen waarnemen. Voor de rest weten we eigenlijk niets, omdat het niet zichtbaar kan worden gemaakt. Probeer “de wind” maar eens onder een microscoop te leggen om te kijken wat het precies is. Een frequentie is dus eigenlijk een “effect”, een resultaat van “iets”. Je brengt wat in een trilling en dat resulteert bijvoorbeeld in een toon. Je kunt het niet zien, maar horen. De talloze, oneindige variabelen van de frequenties van “licht” kun je alleen maar zien en niet horen. En eigenlijk zie je alleen maar de reflectie van die frequenties op een object. Licht verdwijnt in het niets als er niets is.
Het begin kan dus nooit “licht” zijn geweest, dus moet het “geluid” zijn geweest. Dan zou de theorie aannemelijk zijn, dat geluid in aether wordt omgevormd tot licht. Waaruit de aether dan bestaat is de vraag die vervolgens moet worden beantwoord. In Lanka’s verhaal over “Pi-water”, waarbij de vierde fase van water ontstaat als er een frequentie op wordt uitgeoefend. In de volksmond wordt die zone dan “plasma” genoemd, maar waar bestaat dat plasma uit? Je ziet: je bent voortdurend bezig met iets aan te tonen op basis van gangbare meningsvormen en aannames. Je kunt dat met goed fatsoen toch geen wetenschap noemen? In dat geval is wetenschap niets anders dan de theorie om waarneembare resultaten te verklaren. Daarom vallen veel wetenschappers door de mand, omdat wat ze niet kunnen verklaren gewoon “onzichtbaar” wordt gemaakt en er mee wegkomen.
Het object.
Een object neem je alleen maar waar, als er geen complete verduistering is, mits je erover struikelt. Dat struikelen is een gevolg van een evenwichtsverstoring, welke is ontstaan door de activering van één van de zintuigen, voelen, tasten. Dat object is in de nu gangbare theorie óók een frequentie of een verzameling frequenties. Licht en geluid kun je niet pakken, een voorwerp wel. De frequenties van het voorwerp zijn voldoende laag om het stabiel te houden. In principe zou je een stoel met de juiste frequentie(s) kapot kunnen laten trillen en de deeltjes naar moleculen en de moleculen naar atomen en de atomen naar…. ja, naar wat precies?
Terug naar de dubbele torus. Dit is een vortex beweging van energie in de aether waar alles onstabiel en op het oog chaotisch is. Als er twee torus-systemen bij elkaar komen door de aantrekkingskracht van positieve en negatieve ladingen, dan ontstaat er een raakvlak. Omdat op dat raakvlak een staat van inertie ontstaat, volkomen rust en stabiliteit op het 0-punt, ontstaat er rond dat 0-punt “materie”. Heeft de maker van onderstaand kort filmpje Giesbert Nijhuis 12 jaar geleden al, daarmee de “atoomtheorie” onderuit gehaald?
Wat in het klein kan, kan in het groot. Hoe groot is groot en hoe klein is klein. Omdat alles frequentie is, is alles oneindig.
Iemand vergeleek ooit onze aarde met een zenuwcel in de hersenen van een levend wezen. Hersenen zou je kunnen definiëren als een universum met biljoenen zenuwcellen. Je moet maar hopen dat het met dat levende wezen goed blijft gaan en bijvoorbeeld geen hersenschudding oploopt of sterft. Dan heb je een cataclysme of op zijn slechtst stopt het. Je kunt je van de oneindigheid geen voorstelling maken omdat we eenvoudig zo niet zijn geprogrammeerd. Het is wel een passend verhaal voor bijvoorbeeld een religie om aan te geven hoe nietig wij mensen zijn en hoe groot de Schepper van alles wel niet is. Maar omgekeerd geldt dat natuurlijk ook. Als onze hersenen ook een universum zijn, zijn we groter dan we ons kunnen voorstellen.
De dubbele torus theorie als een atoomtheorie kan ook een ander doel dienen. Hoe zou het er bijvoorbeeld uitzien als onze aarde een onderdeel van de dubbele torus is. De aarde als een inerte toestand, waar alles rond het 0-punt materie in 3D is? Dat dit “snijvlak” kan bestaan omdat de dubbele torus, een frequentie, dit in stand houdt?
Ja, waarom niet.
Als we alles terug zouden brengen naar de oerfrequentie, die Iemand Ergens tot stand heeft weten te brengen, dan kun je alles wat daarna komt verklaren zonder verdere aannames. Je hoeft dan alleen die oerfrequentie nog maar te verklaren. Kun je je voorstellen dat als we als mensenkinderen bij elk geluid dat we maken en universum hebben gecreëerd?
Ik weet het, je kunt de voorstellingen maken tot in het oneindige, het lost niets op. Wat er dan precies zou moeten worden opgelost is mij dan ook altijd nog een raadsel.
Het geeft wel de grootheid van onszelf aan én de nietigheid van hen, de entiteiten die ons bedriegen, een leven lang leugens verkopen, onze ziel en zaligheid afnemen, overal een prijskaartje aan hangen en ons kunnen regeren op basis van angst.
Source: https://herstelderepubliek.wordpress.com/2025/03/25/de-atoomtheorie-2-0/
.
