Het Brownstone Institute publiceerde recentelijk een artikel over documenten die een schokkende waarheid onthullen. De CDC plande quarantaine kampen in het hele land. Hoe erg het Covid-beleid ook was, het was de bedoeling dat het nog erger zou zijn.
Om te beginnen de vaccinatiepaspoorten. Zes steden werden afgesloten in de VS met de bedoeling om alleen gevaccineerden toegang te geven tot openbare ruimtes binnenshuis. Dat waren New York City, Boston, Chicago, New Orleans, Washington D.C. en Seattle. Het plan was om dit af te dwingen met een vaccin-paspoort. Maar het ging mis. Zodra het nieuws uitlekte dat de prik de infectie of overdracht niet stopte, verloren de beleidsmakers de steun van het publiek en stortte het plan in elkaar.
Het was ongetwijfeld gepland om permanent en landelijk, zo niet wereldwijd, uitgevoerd te worden. In plaats daarvan moest het plan worden teruggeschroefd.
Bepaalde voorschriften van de CDC richtten ongelooflijke schade aan.
Het verordende de belachelijke “social distancing” en mondkapjesverplichtingen. Het dwong plexiglas als interface voor commerciële transacties. Het impliceerde dat stembiljetten per post de norm moesten worden, waardoor er waarschijnlijk met de verkiezingen werd gesold. De heropening van publieke gebouwen werd zo lang mogelijk uitgesteld. Het was sadistisch.
Maar zelfs met dat alles was er nog erger gepland. Op 26 juli 2020, toen de George Floyd rellen eindelijk tot bedaren waren gekomen, vaardigde het CDC een plan uit voor het opzetten van landelijke quarantaine kampen. Mensen zouden geïsoleerd worden en alleen voedsel en wat schoonmaakmiddelen krijgen. Ze mochten niet deelnemen aan religieuze diensten. Het plan bevatte voorzieningen om zelfmoord te voorkomen. Er waren geen voorzieningen voor een juridisch beroep of zelfs maar het recht op juridische bijstand.
De opstellers van het plan werden niet bij naam genoemd, maar er stonden 26 voetnoten in. Het was volledig officieel. Het document werd pas rond 26 maart 2023 verwijderd. Gedurende de hele tussenliggende tijd overleefde het plan op de openbare site van het CDC zonder veel ruchtbaarheid of controverse.
Het heette “Interim Operational Considerations for Implementing the Shielding Approach to Prevent COVID-19 Infections in Humanitarian Settings”.
Dit document presenteert overwegingen vanuit het perspectief van de U.S. Centers for Disease Control & Prevention (CDC) voor het implementeren van de “shielding approach” (quarantaine) in humanitaire settings, zoals beschreven in richtlijnen voor kampen, ontheemde bevolkingsgroepen en settings met weinig middelen.
Het doel van dit document is om mogelijke implementatieproblemen van de “shielding approach” te belichten vanuit het perspectief van het CDC en het denken over implementatie te begeleiden bij gebrek aan empirische gegevens. De overwegingen zijn gebaseerd op het huidige bewijsmateriaal dat bekend is over de overdracht en de ernst van de coronavirusziekte 2019 (COVID-19) en moeten mogelijk worden herzien als er meer informatie beschikbaar komt.
Met afwezigheid van empirische gegevens wordt bedoeld: zoiets is nog nooit uitgeprobeerd. Het doel van het document was om in kaart te brengen hoe dit uit te voeren en om autoriteiten te waarschuwen voor mogelijke valkuilen die vermeden moesten worden.
De betekenis van “afscherming” is “het aantal ernstige gevallen van Covid-19 verminderen door het contact te beperken tussen individuen met een hoger risico op het ontwikkelen van een ernstige ziekte (”hoog-risico“) en de algemene bevolking (”laag-risico”). Personen met een hoog risico worden tijdelijk overgebracht naar veilige of ‘groene zones’ op het niveau van het huishouden, de buurt, het kamp/de sector of de gemeenschap, afhankelijk van de context en de omgeving. Ze zouden minimaal contact hebben met familieleden en andere bewoners met een laag risico.”
Met andere woorden, dit is wat vroeger concentratiekampen waren.
Wie zijn deze mensen die opgepakt zouden worden? Dat zijn “oudere volwassenen en mensen van alle leeftijden met ernstige onderliggende medische aandoeningen”. Wie bepaalt dit? Volksgezondheidsinstanties. Het doel? De CDC legt uit: Het “fysiek scheiden van personen met een hoog risico van de algemene bevolking” stelt de autoriteiten in staat om “prioriteit te geven aan het gebruik van de beperkte beschikbare middelen.”
Dit klinkt een beetje als mensen ter dood veroordelen in de naam van bescherming.
Het model stelt drie niveaus vast. Het eerste niveau is dat van het huishouden. Hier worden mensen met een hoog risico “fysiek geïsoleerd van andere leden van het huishouden”. Dat alleen al is verwerpelijk. Ouderen hebben mensen nodig die voor hen zorgen. Ze hebben liefde nodig en omringd te worden door familie. Het CDC zou nooit mogen denken over het ingrijpen in huishoudens om oude mensen te dwingen afgescheiden te worden van de gemeenschap.
Het model springt van huishoudens naar het “buurtniveau”. Hier hebben we dezelfde aanpak: gedwongen scheiding van mensen die kwetsbaar geacht worden.
Van daaruit springt het model weer naar het “kamp/sectorniveau”. Hier is het anders. “Een groep schuilplaatsen zoals scholen, gemeenschapsgebouwen binnen een kamp/sector (max. 50 personen met een hoog risico per groene zone) waar personen met een hoog risico samen fysiek worden geïsoleerd. Eén toegangspunt wordt gebruikt voor het uitwisselen van voedsel, voorraden, etc. Een ontmoetingsruimte wordt gebruikt voor bewoners en bezoekers om met elkaar in contact te komen terwijl fysieke afstand wordt gehouden (2 meter). Geen beweging in of buiten de groene zone.”
Ja, dat leest u goed. Het CDC stelt hier concentratiekampen voor voor zieken of iedereen waarvan ze denken dat ze gevaar lopen op medisch significante gevolgen van infectie.
Verder: “om contact van buitenaf tot een minimum te beperken, moet elke groene zone bestaan uit valide personen met een hoog risico die in staat zijn om te zorgen voor bewoners die een handicap hebben of minder mobiel zijn. Anders moeten voor deze taken personen met een laag risico worden aangesteld, bij voorkeur personen die hersteld zijn van een bevestigde COVID-19 en waarvan wordt aangenomen dat ze immuun zijn.
Het plan zegt terloops, in tegenspraak met duizenden jaren ervaring: “Op dit moment weten we niet of eerdere infectie immuniteit verleent.” Daarom is de enige oplossing om alle blootstelling van de hele bevolking te minimaliseren. Ziek worden wordt gecriminaliseerd.
Deze kampen vereisen een “toegewijde staf” om “elke groene zone te bewaken”. Het monitoren omvat zowel het volgen van de protocollen als mogelijke nadelige effecten of resultaten als gevolg van isolatie en stigmatisering. Het kan nodig zijn om iemand binnen de groene zone aan te stellen, als dat haalbaar is, om verplaatsingen in/uit de groene zones te minimaliseren.”
De mensen die in deze kampen verblijven moeten goed uitgelegd krijgen waarom hen zelfs basale godsdienstvrijheid ontzegd wordt. Het rapport legt uit:
“Proactieve planning vooraf, inclusief sterke betrokkenheid van de gemeenschap en risicocommunicatie is nodig om de problemen en zorgen beter te begrijpen van het beperken van individuen van deelname aan gemeenschappelijke praktijken omdat ze worden “afgeschermd”. Als dit niet gebeurt, kan dit leiden tot zowel interpersoonlijk als gemeenschappelijk geweld.”
Verder moeten er mechanismen zijn om zelfmoord te verbieden:
Extra stress en zorgen zijn normaal tijdens elke epidemie en kunnen meer uitgesproken zijn bij COVID-19 door de nieuwigheid van de ziekte en de toegenomen angst voor infectie, toegenomen verantwoordelijkheden voor de kinderen door de sluiting van scholen en het verlies van bestaansmiddelen. Naast het risico op stigmatisering en een gevoel van isolement kan deze manier van afschermen dus ook een belangrijke psychologische impact hebben en leiden tot aanzienlijke emotionele problemen, bestaande mentale aandoeningen verergeren of bijdragen tot angst, depressie, hulpeloosheid, verdriet, drugsmisbruik of zelfmoordgedachten bij diegenen die gescheiden zijn of zijn achtergebleven. Afgeschermde personen met gelijktijdige ernstige geestelijke gezondheidsproblemen mogen niet alleen gelaten worden. Er moet een verzorger aan hen worden toegewezen om verdere beschermingsrisico’s zoals verwaarlozing en misbruik te voorkomen.
Het grootste risico, zo legt het document uit, is het volgende: “Hoewel de afschermingsaanpak niet is bedoeld om te dwingen, kan het geforceerd overkomen of verkeerd begrepen worden in humanitaire omgevingen.”
(Het hoeft geen betoog dat deze “afschermende” aanpak niets te maken heeft met de gerichte bescherming van de Verklaring van Great Barrington. Gerichte bescherming zegt specifiek: “scholen en universiteiten moeten openstaan voor persoonlijk onderwijs. Buitenschoolse activiteiten, zoals sport, moeten worden hervat. Jonge volwassenen met een laag risico moeten normaal werken in plaats van thuis. Restaurants en andere bedrijven moeten opengaan. Kunst, muziek, sport en andere culturele activiteiten worden hervat. Mensen die meer risico lopen kunnen deelnemen als ze dat willen, terwijl de maatschappij als geheel de bescherming geniet die de kwetsbaren krijgen van degenen die kudde-immuniteit hebben opgebouwd.”).
In vier jaar onderzoek en het tegenkomen van werkelijk schokkende documenten en bewijzen van wat er gebeurde in de Covid-jaren, staat dit zeker bovenaan de lijst van totalitaire schema’s voor ziektebeheersing voorafgaand aan vaccinatie. Het is gewoonweg verbijsterend dat zo’n plan ooit overwogen zou kunnen worden.
Wie heeft het geschreven? Welke diepe institutionele pathologie bestaat er waardoor dit kon worden overwogen? Het CDC heeft 10.600 fulltime werknemers en aannemers en een budget van $11,5 miljard. In het licht van dit rapport en al het andere dat daar de afgelopen vier jaar is gebeurd, zouden beide getallen nul moeten zijn.
Source: https://stichtingvaccinvrij.nl/de-cdc-plande-quarantaine-kampen-in-het-hele-land/
.
