In de verschillende presentaties die Hervé Riboni met betrekking tot een van de meest misdadige misleidingen heeft gegeven, loop ik vooruit op zijn twee afleveringen waar enorm veel vragen op zijn gekomen: magnetische declinatie. Ik had er nooit veel aandacht aan gegeven, maar het is cruciaal om de illusie van een rondtollende bol in een vacuüm in stand te houden. Het is absolute noodzaak om een wereldkaart te ontwerpen die exact de werkelijkheid weergeeft. Zal wel niet mogen, maar wie gaat daar eigenlijk over; wijzelf toch?
Magnetische declinatie bestaat niet.
Alle afstanden op de gemanipuleerde wereldkaarten zijn fout, met uitzondering van die exact op de evenaar. Hoe verder van de evenaar hoe groter de afwijking.
De magnetische Zuidpool bestaat ook niet.
De omtrek van de IJsmuur van Antarctica is veel kleiner dan de meeste alternatieve kaarten van de platte aarde suggereren. Niemand van de oppervlaktebewoners hier op aarde weet hoe het zit. De vraag is hoe hoog je in de hiërarchische ladder moet klimmen om de laag tegen te komen, waar ze het wél weten. Maar daar komen we nog wel achter.
Hervé legt bijvoorbeeld uit, hoe je als zeeman van de Kaapverdische Eilanden naar Recife in Brazilië moet navigeren. Je moet je kompas volgen maar om redenen van “magnetische declinatie” dien je van de rechte – volgens de vervalste kaart logische – route af te wijken. Op onderstaande kaart is dat over die (vermoedelijke) afstand 20 graden naar het westen.
Dus je zet koers naar het zuiden volgens de dubbele lijn, maar per rode lijn moet je 2 graden naar het westen van je koers afwijken. Op de kaart landt je dan ongeveer in de rimboe van Pernambuco, terwijl je wel degelijk in het echt in de haven van Recife afmeert. De simpele conclusie is dan dat het continent Zuid-Amerika bijna 1000 kilometer in vogelvlucht verder westelijk ligt, dan de vervalste wereldkaart aangeeft. Als ik van mijn kompas moet afwijken, men zegt vanwege de magnetische pool, die steeds verschuift, wat heb ik dan aan een kompas en een kaart? De kaarsrechte lijn overdwars is overigens de evenaar en die krijgt daarbij logischerwijze een kromming.
Het volgende voorbeeld. Als je van Madrid naar New York vliegt, moet je ook je kompas niet volgen, maar er 38 graden vanaf wijken. Je plant dus ergens in Labrador Canada aan te komen, terwijl je wel degelijk landt in New York. Nu kunnen we ook de conclusie trekken dat de afstanden niet kloppen en New York “om de hoek” ligt. Hervé trekt in zijn presentaties overigens nog een andere conclusie: vliegtuigen gaan de helft langzamer. We denken dat we bijna door het geluid gaan, maar dan moet je twee keer zo hard. Daardoor denken we ook dat we twee keer zoveel meters maken.
Om een goede kaart te maken zou je dus alle lucht- en zeehavens ter wereld moeten inmeten. Vervolgens de continenten en landen op ware grootte invoegen. Ik ben niet echt benieuwd wat je dan gaat zien, eigenlijk weet ik het al, ongeveer…. De vraag is alleen hoe groot de ring om onze wereld is én of die ring eigenlijk wel rond is, en geen ellipsvorm heeft, waar Hervé het over heeft in één van zijn presentaties. Bovendien begin ik steeds meer te denken aan een grotere poolcirkel om een gebied waar wij mensjes ook niet mogen komen. Iedereen heeft het over Antarctica, niemand rept over de Noordpool en of zich daar eigenlijk wel of niet een landmassa onder het ijs bevindt. We weten dat niet, want er gaat geen enkele vlucht over de Noordpool.
Mensen zullen misschien denken, dat dit allemaal fantasierijk en vergezocht is. Dat kan, soms is onwetendheid bevredigend. Wees dus voorzichtig met reacties geven op dit onderwerp, want je wordt hiervoor je het weet om je oren geslagen met de toepasselijke term:
Source: https://herstelderepubliek.wordpress.com/2024/08/28/de-nieuwe-wereldkaart/
.
