Caroline Darian, de naam die ze draagt sinds haar vader van de vreselijkste perversiteiten wordt beschuldigd, probeert haar mama Gisèle Pelicot zo veel mogelijk bij te staan op het misbruikproces. Maar ondertussen worstelt ze zelf nog altijd met de vraag: “heeft hij mij ook verdoofd en misbruikt.”
In een duistere en angstaanjagende ontdekking, stuitte Caroline op foto’s van een mysterieuze vrouw die in een bed sliep. De beelden waren opgeslagen tussen de gruwelijke verzameling van 20.000 foto’s en video’s van haar moeder die werd mishandeld door haar vader, Dominique Pelicot. In eerste instantie herkende Caroline de vrouw niet, maar toen viel haar oog op een bruine moedervlek op haar eigen rechterwang, dezelfde moedervlek die de vrouw op de foto’s had. De waarheid drong tot haar door en bracht verontrustende vragen met zich mee.
“Hoe kon hij mij midden in de nacht fotograferen zonder dat ik daar iets van gemerkt heb? Heeft hij mij ook gedrogeerd? Of erger nog, heeft hij mij ook laten misbruiken?” Caroline’s geest werd gekweld door deze angstaanjagende gedachten. Terwijl ze haar moeder steunt tijdens het misbruikproces, worstelt ze met haar eigen traumatische verleden en de mogelijkheid dat ze ook slachtoffer is geworden van haar perverse vader.
Caroline’s zoektocht naar de waarheid en haar worsteling met haar eigen verleden vormen de kern van haar aangrijpende boek “En ik noemde je niet langer papa”. Terwijl ze haar moedervlek laat verwijderen, hoopt ze antwoorden te vinden en haar eigen pijnlijke verhaal te delen met de wereld.
Terwijl het proces tegen Dominique Pelicot en de 50 medeplichtigen voortduurt, blijft Caroline vechten voor gerechtigheid en probeert ze de waarheid te achterhalen over haar eigen verleden. In de donkerste hoeken van haar geest blijft de vraag hangen: heeft haar vader haar ook verdoofd en misbruikt? De waarheid zal uiteindelijk aan het licht komen, maar de weg naar gerechtigheid is bezaaid met angst en onzekerheid.
Source: https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20241109_97873322
.
