Wagensveld zag het met zijn eigen ogen: complete families die slapen in parken en bosjes, niet omdat ze nergens anders heen kunnen, maar omdat ze weigeren te stoppen voor registratie in andere landen. Banja Luka, Servië, Hongarije – ze trekken er allemaal doorheen, met maar één doel voor ogen: Ter Apel. Ze kiezen er dus bewust voor om buiten te slapen, omdat dat deel is van hun route naar Nederland.
En laten we eerlijk zijn: dit fenomeen is niet nieuw. Iedereen die, zoals Wagensveld, vaak op de migratieroutes aanwezig is, ziet het telkens weer gebeuren. Het is geen toeval dat juist nu het beeld van buiten slapende asielzoekers wordt gebruikt om sympathie op te wekken. Het past perfect in het linkse narratief dat ons wil laten geloven dat we te weinig doen voor deze mensen. Maar de werkelijkheid is dat ze doelbewust het systeem proberen te omzeilen.
De vraag is dan ook waarom wij, als samenleving, keer op keer medelijden moeten hebben met mensen die zelf kiezen voor deze route. Waarom moeten wij ons aan hen aanpassen, terwijl zij bewust een weg volgen die ons asielsysteem onder druk zet? Waarom wordt er verwacht dat wij onze grenzen blijven openen voor mensen die al door tientallen veilige landen zijn gereisd zonder daar hulp te zoeken? Het antwoord is simpel: het is een bewuste strategie om uiteindelijk in landen als Nederland aan te komen, waar de voorzieningen het beste zijn.
Het is tijd om dit door te prikken en in te zien dat de asielcrisis in Ter Apel geen kwestie is van onmacht, maar van keuze. Asielzoekers weten wat hen te wachten staat en nemen de risico’s bewust. Buiten slapen in Ter Apel? Ze wisten dat het zou gebeuren. Ze wisten dat het onderdeel zou zijn van hun route, en ze nemen dat voor lief om hun einddoel te bereiken. Ze zijn absoluut niet zielig!
.
