De Eerste Kamer zit dwars en houdt de boel op. Terwijl de Tweede Kamer de taak heeft om het kabinet te controleren, moet daarna nog een keer die ondoorzichtige, overbodige Eerste Kamer zich erover buigen. Waar zijn we nou eigenlijk mee bezig? Zo komen we nooit vooruit! De Eerste Kamer wordt steeds meer een politiek instrument om kabinetten te saboteren. En dat zien we nu opnieuw met de nieuwe asielplannen van het kabinet.
Het asielcompromis dat premier Dick Schoof sloot met de coalitieleiders van PVV, VVD, NSC en BBB zal niet zomaar door de Eerste Kamer komen, zo blijkt uit een rondgang van De Telegraaf. De christelijke partijen, die het kabinet aan een meerderheid kunnen helpen, hebben namelijk flink wat ‘buikpijn’ van de plannen. En dat terwijl de Tweede Kamer – die door de kiezer is samengesteld om besluiten te nemen – al akkoord is. De Eerste Kamer? Die lijkt steeds meer op een orgaan dat vooral politieke spelletjes speelt in plaats van simpelweg wetsvoorstellen te beoordelen op juridische merites.
Het is de CDA-senator Theo Bovens die een soort succes probeert te claimen: „We zijn er blij mee dat het kabinet de motie heeft uitgevoerd zoals wij dat wilden.” Maar ja, dat enthousiasme blijft niet lang overeind, want zodra hij begint te praten over de inhoud van de nieuwe plannen, komen de ‘buikpijn’ en de bezwaren alweer bovendrijven. „Er staan een paar dingen in waar we buikpijn van hebben,” zegt hij. En dat terwijl juist de NSC, coalitiepartner van het kabinet, de asielnoodwet eerder al van tafel veegde. Toen stond er nog wel een handtekening van NSC onder, maar die werd later natuurlijk gauw weer ingetrokken.
Een van de grote struikelblokken voor de christelijke partijen is het voorstel om de dwangwet voor de spreiding van asielzoekers zo snel mogelijk in te trekken. Senator Bovens van het CDA heeft er moeite mee, en Tineke Huizinga van de ChristenUnie (CU) nog meer. „Dat is het paard achter de wagen spannen,” aldus Huizinga. Volgens haar zorgt de spreidingswet er juist voor dat asielzoekers niet in het gras hoeven te slapen. En dan is er nog de taakstelling voor gemeenten om statushouders op te nemen. Ook die moet volgens het kabinet verdwijnen, maar dat ligt ook gevoelig bij de CU. „Het is juist goed om dat wel te doen,” vindt Huizinga. En zo blijven we maar in rondjes draaien.
SGP-senator Peter Schalk houdt zich nog wat meer op de vlakte, maar ook hij lijkt niet helemaal enthousiast. Hij zegt dat de route die het kabinet nu gekozen heeft, wel meer kans van slagen heeft om het ‘doel’ van het beperken van de instroom te halen, maar voor concrete uitspraken over de dwangwet of de taakstelling houdt hij zijn kaken stijf op elkaar.
En zo zitten we weer vast. De Tweede Kamer heeft zijn werk gedaan, het kabinet heeft een compromis gesloten, maar dan komen we weer bij die Eerste Kamer terecht, waar alles opnieuw op losse schroeven wordt gezet. Wat is nou eigenlijk het nut van die Eerste Kamer?! De Tweede Kamer heeft als taak om het kabinet te controleren. Waarom moet dat nog een keer dunnetjes overgedaan worden? Het enige dat de Eerste Kamer nu lijkt te doen, is het politiek saboteren van besluiten die al genomen zijn. En dat maakt dat we nooit eens echt vooruitkomen in dit land.
De tijd van eindeloos polderen en compromissen sluiten is voorbij. Het is duidelijk wat de kiezer wil: daadkracht en duidelijkheid, geen halfzachte plannen waar iedereen wat in te zeggen heeft. Maar zolang de Eerste Kamer op deze manier een rol blijft spelen, blijven we zitten met een systeem dat vooral zorgt voor vertraging, voor ‘buikpijn’ en voor politieke spelletjes. En daar schiet de gewone Nederlander helemaal niets mee op.
1 keer per dag de belangrijkste berichten, 1 keer per week de belangrijkste headlines, en de nieuwste uitzendingen van hnmda, zo in je postvakje... zeg nu ja....
