Wat echter alarmerend is, is de manier waarop onze samenleving reageert op deze bedreigingen. In plaats van de realiteit onder ogen te zien en een robuuste verdediging op te bouwen, lijkt het erop dat Nederland en haar Europese bondgenoten zich bezighouden met het vermijden van alles wat als provocerend kan worden beschouwd. Van het verbieden van koranverbrandingen tot het censureren van kritiek op de islam; deze maatregelen zijn niets minder dan capitulatie aan de eisen van extremisten, verpakt in het doek van politieke correctheid.
Het is een bittere ironie dat de vrijheden waar het Westen zo trots op is—vrijheid van meningsuiting, vrijheid van pers, vrijheid van religie—nu onder druk staan door de dreigingen die ze zouden moeten helpen bestrijden. Door toe te geven aan de eisen van jihadisten, door onze eigen normen en waarden te beperken in een misplaatste poging tot appeasement, doen we precies wat de terroristen willen: we laten zien dat we kwetsbaar zijn.
Het verhogen van het dreigingsniveau naar 4 is een duidelijke indicator dat er meer nodig is dan alleen preventieve arrestaties en het monitoren van verdachte activiteiten. Nederland moet zijn aanpak van radicalisering herzien, inclusief het integratiebeleid dat tot dusver duidelijk tekortschiet.
We moeten ons realiseren dat de strijd tegen terrorisme niet alleen op het slagveld of in de schaduw daarvan wordt gevochten, maar ook in de klaslokalen, in online forums en op de politieke podia. Het is tijd voor een onverschrokken beleid dat onze waarden verdedigt zonder te buigen voor de druk van degenen die ons willen vernietigen. Laten we de feiten onder ogen zien en handelen met de urgentie die deze dreiging verdient. Alleen dan kunnen we hopen op een veilige toekomst voor alle burgers van dit land.
