De euro werd op 1 januari 1999 ingevoerd, maar op 1
januari 2002 vond in 12 lidstaten de omschakeling naar de euro plaats. Het
belangrijkste argument om de euro te introduceren was om het bedrijfsleven
makkelijker met elkaar handel te laten drijven. Dat dit voor burgers niet goed
zou uitpakken was niet belangrijk. In de Europese Unie draait het telkens enkel
om de de belangen van het bedrijfsleven. De euro is voor burgers schadelijk.
Euro is onzinnig
De euro is een onzinnige munt. Voordat de euro bestond
had ieder Europese lidstaat een nationale munt. De euro deed deze munten in de
prullenmand belanden, maar daarmee ook de mogelijkheid om te devalueren en te
revalueren. Italië heeft talloze malen de lire gedevalueerd om de economie niet
te veel uit de pas te laten lopen met de Noord-Europese landen en de export op
peil te houden en de import niet te laten domineren. De lire verdween en het
gevolg was dat Italië zwaar in de problemen kwam en het land, via de ECB,
financieel geholpen moest worden door de Noord-Europese lidstaten. De gedachte
bij de introductie van de euro was dat de Noord-Europese lidstaten hun lonen
zouden verhogen om duurder te worden zodat ze minder zouden exporteren. Italië
de economie zou hervormen. Beide zaken zijn niet of amper gebeurd. Het gevolg
was dat de EU veranderde in een transferunie en dat de ECB een politieke
instelling werd die deze vermogensoverdrachten regelde. Dat is echter
allerminst de bedoeling van een centrale bank en al helemaal niet van een
centrale bank van 27 lidstaten. De taakomschrijving een centrale bank is de
waarde van de munt stabiel te houden, dus geen of amper inflatie in lijn met de
economische groei.
ECB schadelijk beleid
De vraag is: is dat ECB beleid voor ons schadelijk? Ja,
zeer schadelijk. Het is niet alleen schadelijk dat onze belastingbetalers
Zuid-Europese burgers continu moeten subsidiëren vanuit vermeend altruïstische
gevoelens, maar ook dat wij zelf getroffen worden door een morbide monetair
beleid. Een voorbeeld. Van 2012 tot 2022 heeft de ECB met kracht de
depositorente neerwaarts gedrukt naar het nulniveau en tenslotte naar -0,5%.
Dat werd gedaan om Italië niet failliet te laten gaan, “want dat was ook slecht
geweest voor Noord-Europese landen”, zo werd ons verzekerd. Dat is echter een
onheus argument. Als Italië de lire nog had gehad dan had het land zich, zoals
traditioneel gebruikelijk was, uit de problemen gedevalueerd. Nu kregen wij de
rekening gepresenteerd via ultra lage rentes waardoor onze inflatie steigerde.
De ECB ging vervolgens de inflatie te lijf met forse renteverhogingen. Het
monetaire beleid is hectisch, politiek gedreven en schadelijk. De conclusie is
dat de euro een munt is die handig voor het bedrijfsleven lijkt, maar een
morbide munt is voor burgers.
Een NEXIT lijkt de juiste optie. Dit advies wordt niet
lichtzinnig gegeven. Hoe mooi zou het zijn als de Europese samenwerking tot een
dikke tien zou leiden. Dat doet het niet. De EU is een bureaucratisch
ondemocratisch log samenwerkingsverband. De EU laat het op belangrijke dossiers
afweten niet in de laatste plaats de massa-immigratie. Het is hier een
tegenwerker in plaats van een medewerker. Vervolgens is de euro een morbide
munt dat tot een onzindelijk monetair beleid leidt. De soevereiniteitsoverdracht
die geleidelijk aan – zonder dat burgers goed doorhebben wat er feitelijk
gebeurd – is verwerpelijk, evenals het
streven naar een superstaat naar het model van de Sovjet Unie met de gewenste
uitbreiding met zeven corrupte kandidaten vanuit machtswellust. De maat is vol:
NEXIT.
Frits Bosch, econoom en socioloog, auteur van Links Verdriet.
.
