Het beeld dat hier geschetst wordt is in zekere zin ook voor Nederland herkenbaar: de minachting voor kiezers, het cordon sanitaire, het gekonkel en de cancel culture. Gaat Frankrijk ons voor in een forse politieke omslag. We zijn benieuwd hoe de hete herfst er in Frankrijk er uit gaat zien. Wat mij verbijstert is dat onze msm niet doorziet wat er gaande is in Europa, denkende dat het allemaal wel meevalt en de duivel wel in het doosje blijft als partijen elkaar maar stevig vasthouden voor een solide cordon sanitaire. No way!
Recentelijk heb ik vele verschillende analyses gelezen, en – het zal je niet verbazen – vooral gezocht naar de achtergronden van het fenomeen “demonisering in de Franse politiek”.
Het uitsluiten van de Rassemblement National – voorheen de Front National – door m.n. het linkse “Nouveau Front Populaire” vindt al vele decennia plaats: het is al meer dan 30 jaar een linkse traditie. Hier horen ook de partijen rondom Macron bij. De progressie van de populistische Rassemblement National in de kringen van de macht blijkt onverdraaglijk voor de traditionele elites (socialisten, gaullisten, communisten, groenen, centristen) die tot nu to in Parijs altijd de touwtjes strak in eigen hand hielden. De sterk toegenomen recente spanningen door de forse winsten van de Rassemblement National doet sterk herinneren aan de arrogante reactie van de edelen tijdens de laatste jaren van het Ancien Régime van vlak voor de Franse revolutie.
De opkomende rijke burgers leefden destijds steeds meer op gespannen voet met de edelen, die hen de toegang tot de sleutelposten van het regime belemmerden.
Het imago van de “arrogante aristocraat” komt hier vandaan, m.n. door het feit dat de rijke burger (“runner up”) alleen mooie baantjes kon krijgen als hij zou “voldoen” aan de eisen van de heersende kaste. Het liep er echter uiteindelijk op uit dat de burgerij het gevoel kreeg dat hun opgang, hun emancipatie, niet meer via samenwerking, maar via confrontatie bereikt kon worden. Een bloedige revolutie was het gevolg, ofschoon er ook andere oorzaken waren.
De plotseling hoog opgelopen spanningen door de enorme stemmenwinst van de Rassemblement National lijken er sterk op: hun nieuwe talrijke parlementariërs die gedurende decennia buitengesloten bleven van het parlement gaven recentelijk de indruk de macht te kunnen grijpen in de Assemblée. Echter alle politieke partijen hebben hen via gekonkel en geheime afspraken onder elkaar tijdens de tweede verkiezingsronde weten tegen te houden door hen voor nazi’s, pétainisten, antirepublikeinen en facisten uit te maken.
Bij de huidige elites bracht de opkomst van de Rassemblement National niet alleen een grote angst teweeg dat hun baantjes afgenomen zouden worden: het bracht tevens bij de bestaande partijen een identiteitscrisis teweeg. Ze willen nu hun uniciteit bevestigen en “de grenzen van hun gebied bepalen”. Een brede kabinetsformatie met onderhandelingen is daardoor in de nabije toekomst uitgesloten. Het land lijkt onregeerbaar te worden, en ik vrees dat Macron het veld zal moeten ruimen, ofschoon hij zich nog steeds met alles bemoeit en van geen wijken wil weten. Generaal de Gaulle vertrok vanaf het moment dat hij geen meerderheid meer achter zich wist. Maar Macron wil hier na 4 zware verkiezingsnederlagen nog steeds niet van weten. Lamentabel..!
Tevens moet gezegd worden dat de Franse constitutie nogal “bonapartistisch” is. Er moet één persoon de absolute baas zijn. Onderhandelingen tussen politieke partijen met al het gekonkel dat daar bij komt kijken, daar zijn de Fransen niet aan gewend. Een kabinetsformatie zoals in Nederland plaatsvindt is in Frankrijk ondenkbaar. In wezen houden Fransen niet van politieke partijen.
Het gevolg van deze situatie is o.a. triest persoonlijk gedrag. Vele parlementariërs van links, maar ook van Macron-aanhangers, willen sinds kort zelfs niet eens meer de hand schudden van de leden van de Rassemblement National… Het gevolg van deze verkettering is dat er nu twee groepen zijn ontstaan in de Franse republiek: de ene is “accepté”, en de ander is “niet acceptabel”.
De Franse socioloog Philippe Fabry schreef hierover het volgende:
Hij beweert dat het voor elitaire politici – net als bij elke elite – het uitsluitend acceptabel is als het gaat om zaken en beslissingen “die vertrouwd voor hem zijn”, en onwaardig wat vreemd is, niet in zijn schema’s passen of “niet vertrouwd” is.
De ideologie van welke elite dan ook is bovenal een eenvoudige verheerlijking van haar natuurlijke manier van leven, vandaar haar vele tegenstrijdigheden, destabiliserend voor degenen die het discours ervan voor waar aannemen en ten onrechte denken dat ze in de problemen komen door erop te wijzen; de eco-freak die op de fiets naar zijn werk gaat en het vliegtuig neemt om ver weg op vakantie te gaan heeft geen last van de tegenstrijdigheid omdat de twee elementen zijn sociale superioriteit onderstrepen: hij kan op de fiets naar zijn werk omdat hij het zich kan veroorloven om in de stad te wonen en hij kan naar verre eilanden vliegen. Bovenal stelt de milieu-ideologie hem in staat om de perifere Fransman te veroordelen die zijn auto moet gebruiken om naar zijn werk te gaan, met andere woorden een verachtelijke levensstijl heeft in de oorspronkelijke zin van het woord. De kwestie van de CO2-uitstoot is slechts een moreel laagje over de sociale minachting.
“Men zal zich herinneren dat de reactie van de adellijke elite bij de Franse aristocratie geen geluk bracht: het gewone volk, dat in de aristocratie niet langer de partner voor zijn opgang vond, koos uiteindelijk voor haar vernietiging.” De spanningen zijn in Frankrijk momenteel zeer groot…
Voor de adel van de Republiek zijn “aanvaardbare mensen” dus degenen met wie ze gewoonlijk omgaan en die deel uitmaken van hun manier van leven: het geïmmigreerde proletariaat of degenen van geïmmigreerde afkomst die dienen als hun huisbedienden en zonder wie ze “in de knel zouden zitten”. Ze stoort zich niet aan de “linkse mensen”, ze is eraan gewend: het zijn haar schoonmaaksters, haar kindermeisjes uit immigrantengezinnen, maar ook de leraren van haar kinderen en de losse werknemers die optreden in de shows die ze gaat zien. Ze beschouwt ze zeker niet als haar gelijken, maar ze is gewend aan hun aanwezigheid, die deel uitmaakt van haar manier van leven; hun vertrouwde aanwezigheid weerspiegelt zelfs de morele superioriteit van de adel: het stelt haar in staat zichzelf ervan te overtuigen dat ze een sociaal geweten heeft, om te doen alsof ze niet losstaat van het volk. Echter de onafhankelijke Fransman uit de provincie, de zoon van een ambachtsman, winkelier of arbeider die geen deel uitmaakt van een burgerlijke organisatie in de grote stad, is een “lichaam” dat radicaal vreemd is aan de “elitaire adel” , en wordt als zodanig beschouwd als een onbeschaamde autonoom, omdat hij niet ondergeschikt is aan de “adel” in zijn werk, en nog steeds meent aanspraak te kunnen maken op burgerlijke gelijkheid.
Dit soort klassenbewustzijn is eerder een teken van het einde van een regime dan dat van een gezond regime. De arrogante reactie van de adel heeft de Franse aristocratie in de 18e eeuw geen geluk gebracht: de burgers, die in haar niet langer de partner voor hun opkomst vonden, kozen vervolgens voor haar vernietiging. Voorlopig is het eerste gevolg van de vele manoeuvres, gekonkel, verkettering en geknoei met stemmen dat de “elite” van de Republiek in de minderheid blijkt te zijn. Dit voorspelt niet veel goeds als men rekening houdt met wat er gebeurd is aan het eind van het Ancien Régime.
Ik vrees dat we bij de huidige spanningen in Frankrijk, waarbij Macron niet in staat blijkt om zich als een staatsman te gedragen“ en eerder olie op het vuur gooit, een warme herfst” tegemoet gaan”. Aan de “Nouveau Front Populaire”, die de grootste groep parlementariërs in de Assemblée heeft, komt in principe het recht toe om een eerste minister te leveren en een ministersploeg te vormen. Macron, die nog steeds niet wil erkennen dat hij de verkiezingen sterk verloren heeft, heeft de kandidate voor Eerste Minister van de Nouveau Front Populaire zonder enige discussie op arrogante wijze van de tafel geveegd. Niet te geloven, zo respectloos. Macron heeft echter geen alternatief. Hij heeft nu gedicteerd dat we tot na de Olympische Spelen moeten wachten (waarschijnlijk ook tot na de Olympische Spelen voor gehandicapten) ergens in eind augustus maar moeten wachten tot hij reageert. Alles ligt nu letterlijk stil. De Nouveau Front Populaire is razend en voelt zich terecht sterk op haar tenen getrapt. Ze dreigen met demonstraties, opstanden, etc. als Macron zich niet snel herbezint.
Overigens wordt Franrijk momenteel door de Europese Unie verplicht een budget met zeer sterke bezuinigingen in september in te leveren. De staatschuld is ruim boven 100% en het déficit is >5%. De rating van Frankrijk dreigt onederuit te gaan, en helemaal als de Nouveau Front Populaire ook nog eens aan de macht komt. Maar Macron wil van geen wijken weten. Hij beseft nog steeds niet dat hij “een keizer zonder kleren” is geworden. Sommigen vergelijken hem al als een koning in Engeland, die alleen nog maar linten mag knippen en in koetsen mag rijden…
Groet,
Roderik Dudok de Wit
