gepleegd onder 27 landen naar de verhouding tussen mannen en vrouwen. Wat
blijkt? Die verhouding loopt steeds verder uiteen en ze ontmoeten elkaar steeds
minder.
Mannen worden steeds conservatiever,
rechtser, in hun levenshouding. Vrouwen worden steeds progressiever, linkser.
Vrouwen hechten aan het LHBTI-concept, maar mannen niet. Ze hebben later sex en
er zijn meer singles. Het opvallende is dat dit een mondiaal verschijnsel is.
In de VS, Polen, Italië, Frankrijk en China zijn jonge vrouwen veel
progressiever dan mannen. De klacht van mannen is dat het feminisme te ver
doorgevoerd wordt, waardoor mannen zich zowel privé als zakelijk bedreigd
voelen door vrouwen die macht, status en positie claimen. Mannen menen dat de
betere banen nu aan vrouwen toevallen. Inclusie en vrouwenquota zijn daarbij
instrumenteel. Vrouwen vinden dat mannen geestelijk niet goed meekomen in de
relatie, “vele mannen hebben een mindset van een kleine jongen”. Mannen voelen
dat als minachting. Napoleon zei: “Al mijn dat oorlogen zijn triviaal
vergeleken bij de oorlog die ooit tussen mannen en vrouwen zal uitbreken.”
Radicaal feministen menen dat kapitalisme slecht is voor vrouwen, dat het ze
achterstelt. Het tegendeel lijkt waar. Het kapitalisme heeft juist gezorgd voor
een geweldige emancipatie van vrouwen, waardoor ze nu prevaleren in ondermeer
zorg, justitie en onderwijs. Feministen laten echter na te ageren waar vrouwen
achtergesteld zijn vanuit religie en ideologie.
Vrouwen doen het beter in hogere
opleidingen en eisen hun plek op tegen gelijke beloning als hun mannelijke
collega’s. Toch wijzen radicaal feministen op het Glazen Plafond, het
‘tyrannieke patriarchaat’ en de ‘toxische masculiniteit’, daarmee suggererend
dat er iets mis is om man te zijn. Mannen klagen dat vrouwen hogere functies
claimen maar de lagere en meer riskante jobs aan mannen laten. Mannen in Korea
vinden dat vrouwen ook militaire dienstplicht moeten vervullen, net als zij.
Mannen in China vinden dat vrouwen het gezin boven hun werk moeten stellen.
Chinese vrouwen willen echter werken, niet trouwen en geen kinderen krijgen,
waardoor er een demografisch doemscenario ontstaat. Mannen menen dat de
politiek en het bedrijfsleven de maatschappelijk ambities van vrouwen
aanmoedigt en begeleidt, maar ze schenken geen aandacht aan wat dit met mannen
doet.
dat sturen naar meer kinderen niet werkt, of dat men verkeerd stuurt. Het leidt
tot minder kinderen. Dit is goed ter bestrijding van overbevolking, maar het
doet de nadelen van vergrijzing doorbuigen. Dat vrouwen hun gerechtvaardigde
positie opeisen is goed, maar liefst zonder dwang van quota en eenzijdige
berichtgeving. Het feminisme neigt nu naar eenzijdigheid. Mannen voelen zich
daarvan het slachtoffer. Ze steken hun vinger op: “Wij zijn er ook nog.” Enig
begrip van vrouwen en in de publieke opinie lijkt gewenst. Als het zou helpen
dat mannen zich beter kunnen aanpassen aan een veranderende wereld is winst,
voor mannen én vrouwen.
