focus strak op de VS te richten en onvoldoende aanschouwen wat er bij ons om de
hoek gaande is, in Duitsland en Frankrijk. Dit zijn immers de twee landen die
koersbepalend zijn in de EU. Ik heb
recent geschreven over de opkomst van de AFD in Duitsland. Nu over Frankrijk,
de nucleaire macht in de EU.
tevergeefs getracht het presidentschap van Frankrijk te bemachtigen. Ze verloor
van Macron. Ze gaat het in 2027 weer proberen en ze lijkt nu meer kans van
slagen te hebben. In de polls zeggen 65% van de kiezers dat haar partij,
Rassemblement National, RN, een normale politieke partij is die de democratie
niet bedreigt. Evenvelen denken dat zij in 2027 de verkiezingen kan winnen.
Macron kan constitutioneel niet meer opgaan dus hij heeft de 34 jarige premier
Gabriel Attal in stelling gebracht. Eduard Philippe is een tweede kanshebber
voor het presidentschap. De 28 jarige Jordan Bardella is de protégé van Le Pen.
Hij is nu partij president. Macron heeft inmiddels begrepen dat de Fransen een
strenger immigratiebeleid wensen en heeft daartoe wettelijk een aanzet gegeven.
Le Pen onderschreef dat en noemde dit haar triomf wat een averechtse uitwerking
had op de positie van Macron.
Le Pen is liberaal denkend, zoals over abortus.
Ze is voor laicité. Ze is liefhebber van Victor Orban en voor een streng
migratie beleid. Ze was voor Frexit, maar niet langer. Ze wil een referendum
dat de grondwet boven religieuze voorschriften gaat. Ze wil Frankrijk uit de
NAVO, ze is tegen Oekraïne in de NAVO en EU.
Vermoed wordt dat ze aansluiting zal zoeken met
andere rechtse leiders in Europa voor de ruk naar rechts in de EU, zoals ook in
de aanstaande verkiezingen gestalte zal krijgen.
Mocht Le Pen inderdaad president van Frankrijk
worden, dan is het mogelijk dat op termijn een opvallend aantal vrouwen van
belangrijke posities innemen: Le Pen, Meloni, Weidel, Von der Leyen, Lagarde,
hoewel nog moet blijken of ze (weer) tot het hoogste ambt gekozen worden. Drie
rechtse vrouwen zullen elkaar opzoeken contra de andere twee? De feministen
kunnen tevreden zijn. Meloni vaart een middenkoers. Hoewel het mogelijk is dat
rechts (veel) bepalender wordt in de politiek, zal links haar strategische
posities in het institutionele speelveld (door cordon sanitaires) niet
prijsgeven. Daar moet nog een slag gemaakt worden, zie onder andere de deloyale
ambtenaren in ons land.
We zitten in een overgangsfase die zeer ongewis
is. Trump weer president? Het ziet er naar uit dat het conservatieve geluid
meer ingang zal vinden. In ons land heeft cultuurmarxisme vanaf de eind jaren
zestig van de vorige eeuw via de Lange
Mars door de Instituties vorm gekregen. Vanaf 2000 gaat inclusie in een Lange
Mars door de Instituties en nu gaat de islam dit voorbeeld volgen, zie
hoofddoekjes bij BOA’s in enkele steden. Wat ons wreekt is het gebrek te willen
staan voor onze normen en waarden, afkeer van ons verleden en afkeer van
kapitalisme. Dit speelt in grote delen van de EU. Komt rechts op tijd om het
tij te keren? We gaan het zien in dit theater.
Vive la France!
