Pandapolitiek of pandadiplomatie is al eeuwenoud en heeft mogelijk zijn oorsprong honderden jaren geleden. Chinese leiders schonken panda’s aan wereldleiders om de diplomatieke banden tussen de landen te versterken. Maar in de late vorige eeuw realiseerde China zich dat ze de panda’s op een strategischere manier konden inzetten.
In plaats van panda’s als cadeau te geven, begon China ze uit te lenen aan buitenlandse dierentuinen tegen een aanzienlijke vergoeding. De panda’s bleven eigendom van China, inclusief alle nakomelingen. Een voorbeeld hiervan is de Belgische dierentuin Pairi Daiza, waar momenteel vijf Chinese panda’s verblijven. De ouders zullen nog enkele jaren in België blijven, maar de drie nakomelingen zullen eind dit jaar terugkeren naar China.
Dit uitgebreide pandaplan werd jaren geleden opgezet met als doel de geliefde diersoort te behouden en te beschermen tegen uitsterven. Dierentuinen zouden aanzienlijke investeringen doen, waarop China op zijn beurt zou investeren in het leefgebied van de panda’s. Zorgvuldig opgestelde fokprogramma’s zouden helpen om de genetische diversiteit van de soort te verbeteren. Op een dag zouden de panda’s weer worden vrijgelaten om de wilde populatie te versterken.
Echter, uit het onderzoek van de New York Times blijkt dat het programma niet zo rooskleurig verloopt als gedacht. De pandajongen werden voornamelijk gezien als een manier om meer bezoekers naar de dierentuinen te trekken en merchandising te verkopen. Dit resulteerde in een grote druk om zoveel mogelijk nakomelingen te krijgen. Panda’s staan echter niet bekend als goede voortplanters, en dit probleem wordt alleen maar groter in gevangenschap. Het intensieve fokprogramma heeft geleid tot discussies over de ethiek ervan, vooral omdat er geen reëel vooruitzicht is op vrijlating in het wild.
Daarnaast heeft China in de afgelopen decennia meer panda’s uit het wild gehaald dan erin zijn vrijgelaten. Veel van deze panda’s worden gevangengehouden onder het mom van verwonding of verlating, maar de New York Times ontdekte dat velen van hen de rest van hun leven in gevangenschap doorbrengen. Hoewel er enkele succesvolle vrijlatingen zijn geweest, zijn er ook panda’s gestorven voor of tijdens deze vrijlatingen. Tot op heden is er nog geen enkele welp die in een buitenlandse dierentuin is geboren en vrijgelaten in het wild.
Het onderzoek van de New York Times heeft pijnlijke conclusies blootgelegd over het panda-programma van China. De Chinese autoriteiten weigerden commentaar te geven en beschuldigden de krant ervan de realiteit van de bescherming en het beheer van de panda’s te verdraaien. Dit roept vragen op over de ethiek en effectiviteit van het programma en de toekomst van de pandadiplomatie.
Source: https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20241028_97751218
.
