Het artikel beschrijft Amalia’s outfit tot in het kleinste detail en benadrukt haar zelfverzekerdheid, alsof ze al decennia de wereldpolitiek beïnvloedt in plaats van dat ze een twintigjarige is die haar eerste staatsbanket bijwoont. Vergeet niet de cape die ‘zomaar uit de kast van Máxima geleend zou kunnen zijn’. Hieruit spreekt een soort koninklijke magie, een sprookje dat in stand wordt gehouden door zulke verslaggeving.
Wat nog het meest opvalt, is de overdreven manier waarop elk aspect van het banket en haar verschijning wordt geromantiseerd. Van de keuze van haar jurk die misschien wel in Madrid is gekocht, tot het opvallende feit dat ze haar eigen haar omhoog had gestoken voor de gelegenheid. Elk detail wordt opgepoetst tot het glanst van koninklijke goedkeuring.
Is dit journalistiek? Nauwelijks. Het is eerder een soort koninklijke soap, gesponsord door De Telegraaf, die zichzelf voor gek zet door deze constante, bijna obsessieve vleierij. Moeten we ons niet richten op meer persende zaken die de samenleving beïnvloeden? Kennelijk niet, als het aan De Telegraaf ligt. De vraag blijft dan ook: wie dient deze krant werkelijk met zijn vorstelijke verslaggeving? Het lijkt er sterk op dat het niet het Nederlandse volk is, maar eerder een klein, elitair gezelschap dat baat heeft bij deze koninklijke charade.
In de wereld van het echte nieuws, waar zaken als beleid, economie en wereldvrede de krantenkoppen zouden moeten domineren, blijft De Telegraaf een vreemde eend in de bijt met zijn focus op koninklijke couture en sprookjesachtige verschijningen. Misschien is het tijd dat ze hun journalistieke kompas opnieuw kalibreren, tenzij ze liever verder gaan op het pad van roddelbladen en verhalenvertellers in dienst van de Oranjes.
