“Ik kon haar niet beschermen, ze is gestikt. Ik vergeef het me nooit”, huilt Ahmed Alhashimi. Zijn 7-jarig dochtertje Sara, geboren in ons land, stierf deze week op het Kanaal. Terwijl het gezin in een rubberbootje in Groot-Brittannië probeerde te geraken. Maar de boot zat zo vol, dat ze gestikt is.
Er zijn de jongste jaren al veel drama’s gebeurd met migranten die met de moed der wanhoop in Groot-Brittannië probeerden te raken. Maar het verhaal van de kleine Sara laat niemand onberoerd. Vooral de manier hoe ze aan haar einde is gekomen, is schokkend.
Ahmed Alhashimi, haar vader, slaat zich op de borst. Van verdriet, van woede maar ook uit schuldgevoel en frustratie.
“Ik kon haar niet beschermen. Ik zal het mezelf nooit vergeven. Maar de zee was de enige keuze die ik had. Ik wil enkel het beste voor mijn gezin” snikt hij.
Een week eerder, vóór zonsopgang, op hetzelfde stuk Franse kust ten zuiden van Calais, was de grote dag aangebroken. Een paar uur afzien en ze zouden voet aan wal zetten in Groot-Brittannië. Maar intussen zijn ze terug in Frankrijk. Zonder hun dochtertje.
Soedanezen
Hij geeft een groep Soedanezen de schuld voor haar dood.
Hoewel Ahmed en zijn vrouw Irakees zijn, had zijn dochtertje dat land nog nooit bezocht. Ze werd geboren in België en had het grootste deel van haar korte leven in Zweden doorgebracht. Maar omdat zijn gezin te horen kreeg dat ze zouden uitgewezen worden omdat hun asielaanvraag geweigerd werd, was naar Groot-Brittannië vluchten hun enige kans om in Europa te kunnen blijven
Hier staat ingevoegde content uit een social media netwerk dat cookies wil schrijven of uitlezen. U heeft hiervoor geen toestemming gegeven.
Ahmeds vrouw, Nour AlSaeed, en hun twee andere kinderen, de 13-jarige Rahaf en de 8-jarige Hussam, zaten ook in de boot, maar konden nog ademen en overleefden het. Maar ze waren wel in shock toen ze Sara roerloos op de bodem van het bootje zagen liggen.
“Sara lag aan onze voeten, beschermd tegen weer en wind. Dat dachten we. Maar door het gewicht is ze gewoon verpletterd en gestikt. En wij hadden niets in de gaten. Het was donker.”
Vierde poging
Het was al de vierde poging van het gezin om de oversteek te maken. Twee keer had de politie hen op het strand betrapt terwijl ze moeite hadden om de andere migranten bij te houden toen die naar de boot van een smokkelaar sprintten. Ahmed zei dat de smokkelaars – die 1.500 euro per volwassene vroegen, en de helft daarvan voor ieder kind – hem hadden beloofd dat slechts veertig mensen, voornamelijk Irakezen, dit keer op hun boot zouden zitten, maar dat ze verrast waren toen een aparte groep Soedanese migranten plots op het strand verschenen en naar hun rubberboot liepen en anderen opzij duwden om mee te kunnen.
Toen ze op zee werden opgepikt door een Franse reddingsboot, was er voor Sara geen hoop meer. “Ze zag helemaal blauw”, zegt haar papa. “Het ergste is dat mensen mij nu de schuld geven. Maar ik deed het voor mijn gezin. Het was in Groot-Brittannië proberen te geraken of verplicht op het vliegtuig te worden gezet naar Bagdad. Dat wilden we niet omdat we daar niet veilig zouden zijn.”
Maar het gezin van Ahmed zou bij ons en in Zweden geen asiel hebben gekregen omdat Basra, zijn geboorteplaats in Irak, als veilig gebied staat ingekleurd. En dus was er geen reden om hier te blijven.
