In 2015 adopteerde Bart, samen met zijn toenmalige vrouw, Minou uit het asiel. “Minou was onze eerste kat, we hebben haar samen uit het asiel geadopteerd. Een dik halfjaar later hebben we een kitten in huis gehaald. Op zich ging dat allemaal goed, maar plots was Minou verdwenen. Ze was altijd al een kat die regelmatig naar buitenging, dus in het begin waren we niet meteen ongerust. Ze was wel eens een dag of twee weg, maar ze kwam altijd terug”, vertelt Bart.
Na een tijd namen de zorgen toe, omdat Minou al een week verdwenen was. “Ik ben niet iemand die regelmatig foto’s maakt, dus ik had ook niet echt beelden van haar. Wij hebben toen wel flyers opgehangen met de melding dat ze vermist was, maar we hebben spijtig genoeg nooit reactie ontvangen.”
Bart benadrukt het belang van het nalezen van een chip. — © Joren De Weerdt
Hoop
Bart woonde destijds vlak bij de Spooroverweg aan de Lispersteenweg in Lier en dacht dat Minou misschien geschrokken was van een trein en weggelopen of erger, onder een trein terechtgekomen was. “Een maand ging voorbij, twee maanden, drie maanden, …eigenlijk had ik de hoop wat opgegeven. We gingen ervan uit dat ze overleden was. Natuurlijk heb je ergens een sprankje hoop, omdat je wel eens verhalen hoort van katten die na maanden thuiskomen. Maar na maanden en daarna zelfs jaren zonder een teken van leven, leek ons dat geen optie meer.”
Vorig weekend kreeg Bart plotseling een telefoontje. “Ik was nog laat aan het werken, ik denk dat het bijna 22 uur was. Ik miste de oproep in eerste instantie, maar snel volgde er een berichtje met de vraag of ik Minou kwijt was. Ik moest even bekomen, maar heb meteen teruggebeld. Het nieuws overviel mij een beetje, eerlijk gezegd”, herinnert Bart zich. “Ik kom net uit een co-housing project en heb ondertussen opnieuw drie katten, en de persoon met wie ik samenwoonde, had ook drie katten. Een beetje een afgrijselijk kattenverhaal”, lacht hij.
Na een nachtje slapen ging Bart, Minou ophalen. “Ik was heel blij dat Carolien van het Zwerfkattenproject Lier me zei dat ze me een ideaal boek kon uitlenen. Ik ben mezelf nu dus aan het inlezen over hoe ik de katten op een relaxte manier aan elkaar kan voorstellen, zodat alles vlot verloopt. Ik wil niet opnieuw een horrorkattenverhaal”, lacht hij.
Chip
“Ik ga ervan uit dat Minou de voorbije periode een andere thuis heeft gehad. Ik vermoed dat ze bij iemand is aangekomen en daar gebleven is. Ze is helemaal niet mager en ook helemaal niet mensenschuw. Aan de ene kant is het een beetje sneu, als iemand toen de moeite had gedaan om haar chip te laten uitlezen, waren er geen negen jaren overheen gegaan.”
Bart is ook verbaasd over hoe snel Minou zich weer thuis voelt. “Omdat ik zelf al drie katten had, heeft mijn oudste dochter zich over haar ontfermd. Binnen drie dagen was ze weer de oude.” Eind goed, al goed voor Bart en zijn familie, toch wil hij nog graag een oproep doen. “Als er plots een kat bij je aankomt, twijfel dan niet en laat ze zeker controleren of ze een chip heeft. Zo kom je te weten of de kat van iemand is en of ze gezond is. Ik denk dat mensen daar wel meer oog voor mogen hebben”, sluit hij af.
Minou voelt zich ondertussen terug helemaal thuis. — © Joren De Weerdt
De dochters van Bart ontfermen zich mee over Minou. — © Joren De Weerdt
