Het is niet vaak gebeurd de afgelopen maanden, maar Geert Wilders heeft coalitiepartners Dilan Yesilgöz en Pieter Omtzigt dan toch op de knieën gekregen. Hij weigert namelijk om Marjolein Faber te laten vallen. Het resultaat? Yesilgöz en Omtzigt accepteren de PVV-hardliner dan toch maar als minister van Asiel en Migratie. Heel goed!
Dat Gidi Markuszower die topbaan niet kreeg is natuurlijk logisch. Als je met mensen in Den Haag praat wordt duidelijk dat het om een veiligheidscheck gaat, en dat er gezegd wordt dat “gevoelige informatie” bij hem mogelijk niet veilig zal zijn. Met andere woorden, dat hij dat soort info mogelijk doorspeelt aan andere staten (kuch, hoest, proest, Israël). Blijkbaar was het bewijs daarvoor zo hard dat Wilders maar twee minuten met Markuszowers file hoefte te hebben om hem als een baksteen te laten vallen.
Maar met Faber zit dat anders. Zij werd namelijk niet bekritiseerd omdat ze – ik noem maar wat, staat natuurlijk helemaal los van de zaak hierboven – mogelijk informatie heeft doorgespeeld aan de Mossad, maar omdat ze in het verleden uitspraken heeft gedaan die de coalitiepartners niet lief vinden. Yesilgöz en Omtzigt hebben dáár een probleem mee. Ze is tegen massa-immigratie! Ze is fel op radicaal-links! Ze weigert water bij de wijn te doen! Faber is gewoon een heel vervelende vrouw!
Als Wilders hiervoor een stap terugdeed ging hij natuurlijk af als een gieter. Elke coalitiepartij mag de eigen bewindspersonen kiezen. Dat is altijd zo. De enige reden om je tegen een bewindspersoon te verzetten is als diegene een veiligheidsrisico vormt (kuch, proest, Mossadzower). Voor de rest moeten de coalitiepartners lekker hun muil houden en zich bezighouden met hun eigen ministers en staatssecretarissen.
Maar Wilders heeft dat dus niet gedaan. Hij heeft zijn rug recht gehouden. Achter gesloten deuren is hij sterk geweest. Yesilgöz en Omtzigt wilden dat hij zich nóg meer ritueel liet vernederen… maar daar ging hij niet mee akkoord.
