Nou, dat was dus een leuk, onbevangen, informatief en open gesprek tussen Elon Musk en Alice Weidel. De naar verluidt 150 EU ambtenaren die als luistervinkjes zouden meeluisteren om vast te stellen dat niet iets zou worden gezegd dat ingaat tegen de EU-regels zullen niks hebben gevonden. Althans, dat denk ik maar.
Weidel en Musk spraken in het Engels. Eerst even onwennig. Musk spreekt zelfs enigszins onzeker en hakkelig. Weidel wat wennen aan het Engels. Maar over het algemeen ging dat heel goed.
En wat een verademing: Weidel kon waarschijnlijk voor het eerst van haar leven voor 200.000 luisteraars vrijuit spreken zonder afgeblaft te worden door zogenaamd “kritische” ondervragers die haar in de nazi-hoek proberen te duwen. Een gesprek met respect voor elkaars standpunten. En ja, een gesprek tussen twee mensen die het grotendeels met elkaar eens zijn.
Voor de beginnende luisteraar naar Weidel kwam zij heel goed over. Als dit een nazi is, zoals de establishment kranten in Duitsland en Nederland ons willen doen geloven, dan is het een nazi die verdraaid goed takiyya toepast. Wat Weidel zegt over energiebeleid en immigrie klinkt heel redelijk. Het is eigenlijk gewoon common sense, zoals Musk terecht zegt. Zij hield haar ideeën nu even tegen Musk aan en die wist daar nog wat interessante aanvullingen op te geven. Die Musk is bepaald niet gek.
Zouden ze daar, bij de EU, zich nu ook een beetje schamen voor de ophef die zij hebben gemaakt over dit gesprek voordat het werd uitgezonden? Of is dat vreemd aan die lui? Of zijn ze toch doortrapter dan ik denk? Denken ze wellicht, “hmm, deze kans hebben we gemist. We moeten wat anders verzinnen om aan Musk en Weidel het zwijgen op te leggen”?
En wat denken die hoofdredacteuren van Volkskrant, Algemeen Dagblad, NRC en de andere systeemkranten? Ze hebben allemaal voorbeschouwingen gehouden in hun kranten over het gesprek voordat het werd uitgezonden. En, jongens, is het een beetje bevallen? Of hebben jullie nu ineens niets meer te zeggen?
Waar ik me eerlijk gezegd een beetje vrolijk over maak, is dat al het verzet tegen dit gesprek het in feite groter heeft gemaakt. Want laten we eerlijk zijn, een van de redenen waarom je ook gaat kijken en luisteren is omdat het niet mag. Stiekem, in de beslotenheid van de huiskamer. Kijken naar een gesprek dat niet uitgezonden mag worden. Kijken naar iets wat je niet mag zien van de 150 luistervinkjes die de EU heeft aangesteld om lawaai te maken als ze iets horen wat ingaat tegen “Europese regelgeving”.
Maar misschien zie ik het allemaal te zonnig in. Misschien worden Europa en de Verenigde Staten toch uit elkaar gedreven. De VS met een vrij X en Europa dat functioneert met een onvrij internet onder controle van de Europese “factcheckers”. Dus een Europa dat is ingericht volgens de beginselen van 1984. Met mensen die niet meer weten wat vrije informatievoorziening is. Mensen die blij zijn met dat er voor hen wordt gedacht.
Over dat laatste: er was een tijd dat Christopher Hitchens als een argument vóór vrijheid van expressie tegen een zaal zei: “Wie wilt u voor u laten uitmaken wat u wel en niet mag zien? Wel of niet kennis van mag nemen?”.
(Artikel gaat verder onder deze oproep) Steun De Dagelijkse Standaard financieel via BackMe, want alleen met uw bijdrage kunnen wij ons belangrijke rechtse werk voortzetten en een krachtig alternatief blijven vormen voor de linkse mainstream media. Uw steun is cruciaal om onze onafhankelijke stem te behouden en de vrijheid van meningsuiting te waarborgen in een medialandschap dat vaak overheerst wordt door eenzijdige opvattingen. Samen kunnen we de balans bewaren en een pluriform medialandschap in stand houden.
Bam. In het doel, heb ik heel lang gedacht. Maar ik ben daar tegenwoordig nog helemaal niet meer zo zeker van. Ik vrees dat in Europa voldoende masochisten rondlopen die het de factcheckers van de EU wel willen laten uitmaken. Dus: mensen die hun vrijheid inleveren door andere mensen te willen aanstellen om voor hen te laten bepalen wat ze wel en niet mogen zien en horen.
Mensen die uit de hand eten van de EU.
We zullen zien.
Paul Cliteur is de schrijver van “Wat is de democratische rechtsstaat?”, in: Tegen de decadentie: de democratische rechtsstaat in verval (2004), pp. 83-117: https://boeken.cafe/bigstorage/winkelbestanden/nieuws/9789029509787-568.pdf
.
