David Bell, specialist op het gebied van de plannen van de WHO, heeft in zijn artikel ‘Wat is er echt aan de hand met Mpox‘ de beste analyse gegeven van de nieuwe ‘pandemie’ die ik tot dusver ben tegen gekomen. Het is glashelder waar deze, en de volgende pandemieën op zijn gestoeld, en wat wij te doen hebben.
Wat is er echt aan de hand met Mpox?
De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) handelde zoals verwacht eerder deze maand en verklaarde Mpox tot een Public Health Emergency of International Concern (PHEIC). Een probleem in een klein aantal Afrikaanse landen dat dit jaar ongeveer evenveel mensen het leven heeft gekost als er elke vier uur sterven aan tuberculose, is nu dus de internationale krantenkoppen gaan domineren. Dit roept in sommige kringen veel angst op tegen de WHO.
Hoewel die bezorgdheid gerechtvaardigd is, is ze meestal verkeerd gericht. De WHO en het IHR-noodcomité dat ze bijeengeroepen hebben, hadden weinig echte macht – ze volgen gewoon een script dat geschreven is door hun sponsors. Het Afrikaanse CDC, dat een dag eerder de noodtoestand uitriep, bevindt zich in een vergelijkbare positie. Mpokken is een echte ziekte die lokale en proportionele oplossingen nodig heeft. Maar het probleem dat het aan het licht brengt is veel groter dan Mpox of de WHO, en dit begrijpen is essentieel als we het willen oplossen.
Mpokken, voorheen Monkeypox genoemd, wordt veroorzaakt door een virus dat normaal gesproken Afrikaanse knaagdieren infecteert, zoals ratten en eekhoorns. Het gaat vrij vaak over op en tussen mensen. Bij mensen variëren de effecten van zeer milde ziekte, koorts en spierpijn tot ernstige ziekte met de kenmerkende huiduitslag en soms de dood. Verschillende varianten, ‘clades’ genoemd, geven licht verschillende symptomen. De ziekte wordt overgedragen door nauw lichamelijk contact, inclusief seksuele activiteit, en de WHO heeft twee jaar geleden een PHEIC uitgeroepen voor een variant die vooral werd overgedragen door mannen die seks hebben met mannen.
Bij de huidige uitbraken is er sprake van seksuele overdracht, maar ook van ander nauw contact, zoals binnen huishoudens, waardoor de kans op problemen toeneemt. Kinderen die worden getroffen en de ernstigste gevolgen ondervinden, worden potentieel in verband gebracht met een lagere immuniteit en de impact van ondervoeding en andere ziekten.
De realiteit in de DRC
De huidige PHEIC werd voornamelijk veroorzaakt door de aanhoudende uitbraak in de Democratische Republiek Congo (DRC), hoewel er uitbraken bekend zijn in nabijgelegen landen die een aantal clades bestrijken. Ongeveer 500 mensen zijn dit jaar in de DRC overleden aan Mpokken, waarvan meer dan 80% jonger was dan 15 jaar. In dezelfde periode stierven ongeveer 40.000 mensen in de DRC, voornamelijk kinderen jonger dan 5 jaar, aan malaria. De malariadoden waren voornamelijk te wijten aan een gebrek aan toegang tot basisproducten zoals diagnostische tests, antimalariamedicijnen en bednetten met insectendodende middelen, omdat er wereldwijd chronisch te weinig geld is voor malariabestrijding. Malaria is bijna altijd te voorkomen of te behandelen als er voldoende middelen voor worden uitgetrokken.
In dezelfde periode waarin 500 mensen stierven aan Mpox in de DRC, stierven er ook honderdduizenden in de DRC en omliggende Afrikaanse landen aan tuberculose, HIV/AIDS en de gevolgen van ondervoeding en onveilig water. Tuberculose alleen al doodt wereldwijd ongeveer 1,3 miljoen mensen per jaar, een cijfer dat ongeveer 1.500 keer hoger ligt dan dat van Mpox in 2024.
De bevolking van de DRC heeft ook te maken met toenemende instabiliteit die wordt gekenmerkt door massaverkrachtingen en massamoorden, deels als gevolg van schermutselingen van ‘warlords’ (locale krijgsheren) om te voorzien in de vraag van rijkere landen naar onderdelen van batterijen. Deze zijn op hun beurt nodig om de groene agenda van Europa en Noord-Amerika te ondersteunen. Dit is de context waarin de bevolking van de DRC en de mensen in de omgeving, die uiteraard de belangrijkste besluitvormers zouden moeten zijn met betrekking tot de uitbraak van Mpox, momenteel leven.
Een industrie produceert waarvoor ze betaald wordt
Voor de WHO en de internationale volksgezondheids-industrie geeft Mpox een heel ander beeld. Ze werken nu voor een pandemisch industrieel complex, gebouwd door particuliere en politieke belangen op de as van de internationale volksgezondheid. Veertig jaar geleden zou Mpox in zijn context zijn gezien, in relatie tot de ziekten die de algemene levensverwachting verkorten en de armoede en burgerlijke wanorde die deze ziekten in stand houden. De media zouden de ziekte nauwelijks hebben genoemd, omdat ze veel van hun berichtgeving baseerden op de impact en probeerden een onafhankelijke analyse te bieden.
Nu is de volksgezondheidsindustrie afhankelijk van noodsituaties. Ze hebben de afgelopen 20 jaar besteed aan het opbouwen van agentschappen zoals CEPI, dat werd ingehuldigd tijdens de bijeenkomst van het World Economic Forum in 2017 en uitsluitend is gericht op het ontwikkelen van vaccins voor pandemieën en op het uitbreiden van de capaciteit om steeds meer virussen en varianten op te sporen en te onderscheiden. Dit wordt ondersteund door de onlangs aangenomen amendementen op de Internationale Gezondheidsregeling (IHR).
Hoewel het verbeteren van voeding, sanitaire voorzieningen en levensomstandigheden de weg vrijmaakten voor een langere levensduur in westerse landen, passen dergelijke maatregelen slecht bij een koloniale benadering van wereldzaken waarin de rijkdom en dominantie van sommige landen worden gezien als afhankelijk van de voortdurende armoede van andere landen. Dit vereist een paradigma waarin de besluitvorming in handen is van verre bureaucratische en zakelijke overheersers. Volksgezondheid heeft een betreurenswaardige geschiedenis van het ondersteunen hiervan, met het inperking van lokale besluitvorming en het pushen van producten als belangrijkste interventies.
Dus hebben we nu duizenden functionarissen werkzaam in de volksgezondheid, van de WHO tot onderzoeksinstituten en NGO’s (niet-gouvernementele organisaties), commerciële bedrijven en particuliere stichtingen, die zich voornamelijk bezighouden met het vinden van doelen voor farmaceutische bedrijven, het stelen van overheidsgelden en vervolgens het ontwikkelen en verkopen van de remedie. De hele nieuwe pandemie-agenda, met succes gedemonstreerd door de respons op Covid-19, is gebaseerd op deze aanpak. Het rechtvaardigen van de betrokken salarissen vereist het opsporen van uitbraken, het overdrijven van hun waarschijnlijke impact en het instellen van een op goederen gebaseerde en meestal op vaccins gebaseerde reactie.
De sponsors van dit hele proces – landen met een grote farmaceutische industrie, investeerders in farmaceutische producten en farmaceutische bedrijven zelf – hebben hun macht gevestigd via media en politieke sponsoring om ervoor te zorgen dat de aanpak werkt. Bewijs van de bedoelingen van het model en de schade die het aanricht kan effectief aan het zicht van het publiek worden onttrokken door een onderdanige media- en uitgeversindustrie. Maar in de DRC moeten mensen die lang hebben geleden onder de uitbuiting van de oorlog en de delfstoffen-industrie (mijnbouwbedrijven), die in de plaats kwamen van een bijzonder wreed koloniaal regime, nu ook afrekenen met de hebzucht van de farmaceutische industrie.
Omgaan met de oorzaak
Hoewel de pokken geconcentreerd zijn in Afrika, zijn de gevolgen van een corrupte volksgezondheid wereldwijd voelbaar. Vogelgriep zal in de nabije toekomst waarschijnlijk dezelfde weg volgen als Mpox. Het leger onderzoekers dat wordt betaald om meer uitbraken te vinden, zal dat ook doen. Hoewel het risico van pandemieën niet wezenlijk anders is dan decennia geleden, is er een industrie die er alles aan doet om je er anders over te laten denken.
Zoals het Covid-19 draaiboek liet zien, gaat het hier om geld en macht op een schaal die alleen geëvenaard kan worden door soortgelijke fascistische regimes uit het verleden. De huidige pogingen in Westerse landen om het concept van vrije meningsuiting te denigreren, afwijkende meningen te criminaliseren en gezondheidspaspoorten in te voeren om bewegingsvrijheid in te dammen, zijn niet nieuw en staan op geen enkele manier los van de onvermijdelijkheid van de WHO om de Mpox uit te roepen tot PHEIC. We leven niet meer in de wereld die we twintig jaar geleden kenden.
Armoede en de externe krachten die profiteren van oorlog, en de ziekten die deze in de hand werken, zullen de bevolking van de DRC blijven teisteren. Als er een massale vaccinatiecampagne wordt opgezet, wat zeer waarschijnlijk is, zullen financiële en menselijke middelen aan veel grotere bedreigingen worden onttrokken. Daarom moet de besluitvorming nu ver van de getroffen gemeenschappen worden gecentraliseerd. Lokale prioriteiten zullen nooit overeenkomen met de prioriteiten waar de uitbreiding van de pandemische industrie op drijft.
In het Westen moeten we niet langer de WHO de schuld geven, maar de realiteit die zich om ons heen ontvouwt aanpakken. Censuur wordt bevorderd door journalisten, rechtbanken staan in dienst van politieke agenda’s en het concept van de natie zelf, waar democratie van afhangt, wordt gedemoniseerd. Een fascistische agenda wordt openlijk gepromoot door bedrijfsclubs zoals het World Economic Forum en weerklinkt door de internationale instellingen die na de Tweede Wereldoorlog speciaal zijn opgericht om zich hiertegen te verzetten. Als we dit niet zien en als we niet weigeren om mee te doen, dan kunnen we alleen onszelf de schuld geven. We stemmen voor deze regeringen en accepteren duidelijk bedrog, en we kunnen ervoor kiezen om dat niet te doen.
Voor de mensen in de DRC zullen kinderen tragisch blijven sterven aan Mpox, aan malaria en aan alle andere ziekten die ervoor zorgen dat verre bedrijven die farmaceutische producten en batterijen maken hun investeringen terugverdienen. Ze kunnen de pleidooien van de knechten van de blanken van Davos die hen willen injecteren negeren, maar ze kunnen hun armoede of de desinteresse in hun mening niet negeren. Net als bij Covid-19 zullen ze nu armer worden omdat Google, de Guardian en de WHO lang geleden zijn gekocht en nu andere belangen dienen.
De enige echte hoop is dat wij de leugens en loze verklaringen negeren en weigeren te buigen voor ongegronde angst. In de volksgezondheid en in de maatschappij beschermt censuur de leugens en weerspiegelen dwangmaatregelen de hebzucht naar macht. Zodra we weigeren om een van deze twee te accepteren, kunnen we beginnen met het aanpakken van de problemen bij de WHO en de ongelijkheid die zij bevordert. Tot die tijd zullen we leven in dit steeds wreder wordende circus.
Source: https://stichtingvaccinvrij.nl/scherpe-analyse-wat-is-er-echt-aan-de-hand-met-mpox/
.
