Schiphol, ooit de trots van de Nederlandse economie, lijkt zich zonder veel verzet neer te leggen bij de aangekondigde krimp in vliegbewegingen. CEO Pieter van Oord zegt dat hij de beperking van 500.000 naar 478.000 vliegbewegingen accepteert als een “politiek besluit”. Maar achter de schermen zindert het van de groeiambities. Terwijl Den Haag en Brussel met hun klimaatagenda de duimschroeven aandraaien, droomt Schiphol van 90 miljoen passagiers en €12 miljard aan investeringen, inclusief een nieuwe terminal. Hoe rijmt dat met de krimpagenda? Het is een boeiend staaltje dubbelspel.
Van Oord probeert in De Telegraaf de politiek gerust te stellen. Volgens hem kan de hubfunctie van Schiphol behouden blijven met minder vliegbewegingen, en dat is zijn voornaamste zorg. Maar laten we niet naïef zijn: de krimp van vliegbewegingen is een knieval voor de klimaatkerk in Den Haag en Brussel. Van Oord weet dat de echte winst zit in het opschroeven van passagiersaantallen, niet in het aantal starts en landingen. De mantra lijkt te zijn: “We vliegen minder vaak, maar wel voller.”
Het is slim, dat wel. Maar het blijft wringen. Want hoe geloofwaardig is een luchthaven die zich presenteert als klimaatvriendelijk terwijl ze miljoenen investeert in groei?
De dreiging van sancties door de Verenigde Staten hangt als een donkere wolk boven Schiphol. De Amerikanen, altijd pragmatisch, begrijpen dat krimp vooral nadelig is voor hun luchtvaartmaatschappijen. Als de krimp doorgaat, ligt een vergeldingsactie op de loer. En Brussel? Die blijft aarzelend. Want ook daar knaagt de vraag: hoeveel pijn willen we onszelf doen in de race naar een klimaatneutrale toekomst?
Van Oord laat tussen de regels door weten dat hij hoopt op oplossingen. Maar laten we eerlijk zijn: deze hele situatie voelt als een politiek spel waarbij Schiphol slechts een pion is. De luchthaven is een speelbal tussen klimaatactivisten, internationale belangen en nationale trots.
Wat ooit een van de kroonjuwelen van de Nederlandse infrastructuur was, lijkt nu verstrikt te raken in de tentakels van de klimaatagenda. Het contrast is schrijnend. Terwijl Schiphol miljoenen Nederlanders verbindt met de wereld, lijkt de politiek vooral bezig te zijn met het kneden van cijfers en het tevredenstellen van een kleine maar luide groep klimaatactivisten.
De vraag blijft: waar ligt de grens? Hoeveel kunnen we van Schiphol vragen zonder haar internationale positie te ondermijnen? Pieter van Oord mag dan een kalme façade tonen, maar het is duidelijk dat hij zich in een wespennest bevindt.
Schiphol blijft een symbool van vooruitgang en globalisering, maar het politieke gekonkel zet haar toekomst op het spel. Als zelfs een strategische speler als Schiphol zich moet onderwerpen aan de grillen van de klimaatpolitiek, wat betekent dat dan voor de rest van de Nederlandse economie?
(Artikel gaat verder onder deze oproep) Het is tijd om PAL te staan voor elkaar. Voor rechts. Voor Nederland. Voor Ongehoord Nederland. Ja, JUIST in deze tijd. Daarom roepen wij al onze lezers op om NU lid te worden van Omroep ON!, de enige NPO-omroep die jouw en onze waarden deelt. We zien de aanvallen op ON! in de media, en zelfs in de politiek. Maar juist DAAROM moeten we ON! meer dan ooit steunen. Word daarom lid van ON! Vandaag nog. Samen staan we sterk. Als we ON! laten vallen gaan we uiteindelijk allemaal ten onder, DDS incluis!
Met een beetje geluk blijft de hubfunctie intact, de investeringen gaan door, en Schiphol vindt een manier om te groeien binnen de opgelegde beperkingen. Maar het blijft wringen. Want wat hier écht op het spel staat, is niet alleen de toekomst van een luchthaven, maar ook de geloofwaardigheid van Nederland als economische krachtpatser.
.
