Dit is het derde deel van de reeks over succes. De aanleiding voor de reeks is de obsessie van veel mensen om zoveel mogelijk successen te behalen. Om het bewustzijn hierover te vergroten heb ik wat inzichten verzameld over het tegenovergestelde.
Ben je je ervan bewust dat ons succes ons vermoordt? Dankzij onze eeuwigdurende wens voor meer & beter komt er geen einde aan onze zelfvernietiging. Ons hele leven zijn we bezig om alles te verbeteren en te laten toenemen. En als we dit eenmaal hebben bereikt, deze nieuwe top in ons bestaan, de nieuwe auto, nieuwe baan, nieuwe carriere, dan lonkt er alweer een andere uitdaging. Steeds na de top te hebben bereikt ligt er alweer een nieuwe klaar die nog hoger en waardevoller is.
Zal dit ooit stoppen? Ja, als we sterven of onze Aarde uitgeput raakt.
Toch is er een alternatief. Aangezien de belangrijkste reden voor deze eindeloze koorts het gevoel is dat we over onszelf hebben. Nooit zijn we tevreden. Op de een of andere manier hebben we nooit het gevoel dat het goed genoeg is. We zijn niet tevreden met wie we zijn. Succes in het leven, beter zijn of meer middelen geven aan jezelf of van anderen waardering ontvangen.
Carrière maken, jezelf verbeteren of een huis of nieuwe auto kopen kan niet je wens zijn. Om de doodeenvoudige reden dat het je heel veel stress geeft om zo ver te komen. Het is steeds jouw idee, dat wanneer je die nieuwe uitdaging hebt bereikt, je gelukkiger zult zijn dan ervoor. Daarom ben je steeds ontevreden. Die betere auto of baan vervulde echter niet je behoefte. Daarom blijf je maar doorgaan met je grenzen verleggen.
Er zal altijd een hogere piek zijn, verscholen achter de vorige. Dus op deze manier kan je nooit tevreden worden met je leven. Je zult eindeloos door moeten gaan.
Dus wat stel ik dan voor?
Begin je eerst dit verslavingsmechanisme van succes te realiseren. Als je dit herkent zal je het zeker willen veranderen en gezonder worden.
We leven in een eeuw van veranderingen. Alles moet anders worden. Beter. Gelukkiger.
Helaas kijken we daarbij niet eerst naar onszelf, maar focussen ons op politici, milieu, economie en andere mensen.
Door op een dergelijke manier aan de gang te gaan proberen we de dingen buiten onszelf te verbeteren. We streven naar een andere ‘success story’. En ondertussen gaan we door met dezelfde manier van leven als die waarop we kritiek hebben, alleen dan met een ander smaakje of kleur.
Echte verandering begint in ons eigen hart, die we kunnen ontdekken via onze emoties en gevoelens.
Dan kunnen we ontdekken dat succes niets te maken heeft met wie we zijn en wat waarvan we houden.
Succes is een reactie op onze behoefte aan liefde en genegenheid. Een behoefte die we niet kunnen vervullen zo lang we te veel negatieve gevoelens hebben in onze harten. Daarom zal succes behalen nooit ons tevreden kunnen stellen. Elke success story vereist een vervolg die beter is dan de vorige. Geen enkel succesverhaal was ooit goed genoeg.
De enige manier is het tegenovergestelde doen, de rat race beëindigen door onsuccesvol te zijn. Hiervoor is vereist dat je jezelf enorm waardeert. Dan zal je weten dat het enige dat we echt nodig hebben liefde is en dat succes slechts een surrogaat daarvoor is.
In alle eerlijkheid wil ik een onsuccesvol verhaal delen. Die prestatiezucht, die zucht naar succes heeft mij natuurlijk ook vaak te pakken gehad. Een voorbeeld daarvan is mijn wandelreis in Toscane.
Ik zal nooit vergeten dat ik bij 30 graden Celsius in Italië per se een wandelroute wilde afleggen. De eerste etappe ging stijl omhoog over de top van de heuvel. Ik had een rugzak van bijna 20 kilo met drie liter water. Wat heb ik afgezien. Terwijl het zweet van me afgutste, ik belaagd werd door wespen en nog verdwaalde ook. Na een paar uur zwoegen was ik door mijn drinkvoorraad heen. Foute boel dus. Ik voelde me heel slecht en begon hardop tegen mezelf te schelden.
Door een dicht woud liep ik, zodat ik me niet op een opvallend punt kon oriënteren. Ik had geen flauw idee waar ik zat. In plaats van bang te worden, kwam er ontzettend veel boosheid naar boven. Het verdwalen op zich vond ik zo ongelofelijk dom van mezelf, maar dat was het niet alleen. Waarom moest ik zo nodig een krankzinnige prestatie leveren op die rot berg?
Daar ging het mij om. Ik hou van uitdagingen, maar o wee als ik het idee heb dat ik faal. Plotseling werd me duidelijk waarmee ik echt bezig was. Geen leuke veertien daagse wandeling over het Franciscuspad in Toscane en Assisi. Nee, ik moest aan mezelf bewijzen dat ik wel effe deze klus zou klaren. Weer of geen weer!
Van dat inzicht schrok ik ontzettend. Terwijl ik verder liep door dat bos, hoorde ik mijn moeder zeggen:’Rob, wat ben jij toch een rare.’ Raar betekent voor mij ‘niet goed’, ook ‘niet goed genoeg’. Ze wees me eigenlijk af, althans zo voelde ik dat, omdat ik een rare was. Toen ik die twee zaken aan elkaar knoopte begreep ik wat er aan de hand was met mij.
Ik snapte waarom ik altijd het beste van mezelf eis. Zelfs wanneer mensen uit mijn directe omgeving iets fout doen, dan voelt dat alsof ik blunder. Want ik had dat moeten voorkomen. Ik ben een vreselijke scherprechter voor mezelf.
Blijkbaar wil ik prestaties leveren om aan mijn moeder (mezelf) te laten zien, dat ik het wel goed doe en geen rare ben. Ik was heel blij met die ontdekking. En een uur of zo later vond ik een weg naar een dorp.
Die vakantie heb ik iedere dag de drang die ik voelde om te presteren om zeep geholpen. In plaats van veertien dagen te wandelen, ben ik per bus en trein door dat prachtige land getrokken, zonder me in te spannen. Soms betrapte ik me erop dat ik met mijn rugzak om al weer klaarstond om erop uit te trekken. Nee, geen prestaties leveren. Nee, geen zweet op je rug, ontspannen!
Uiteindelijk heb ik mijn eindbestemming Assisi bereikt en ben er vier dagen gebleven. Het voelde heel vreemd. Ik heb gesprekken met allerlei mensen gevoerd, die ik normaal gesproken nooit zou zijn tegen gekomen, omdat ik die in mijn presteer haast voorbij zou zijn gelopen.
Sindsdien ben ik veel minder gaan presteren. Dacht ik. Ik doe meer waar ik zin in heb. Waarschijnlijk. Helemaal gedoofd is het echter nog steeds niet. Ik schrijf immers voor DLM Plus meestal vijf artikelen per week. Dat is een moordende klus. Met andere woorden mijn prestatiezucht brandt nog altijd. Blijkbaar moet ik nog steeds bewijzen dat ik geen ‘rare’ ben, maar een ‘goede’.
Nu ik dit schrijf, zie ik ineens nog meer prestaties die ik lever.
Je ziet, beste lezer, het patroon, het ‘Leitmotiv’ ontdekken is 1, maar jezelf daarna consequent niet meer voor de gek houden, dat is twee.
Toen ik destijds weigerde verder te wandelen, koos ik bewust om in mijn ogen te falen. Als ik nu mijn prestatiezucht wil tegengaan, moet ik stoppen met DLM. Ik schrijf dit immers om te presteren.
Lees ook: geluk-is-van-iedereen
Lees ook de serie ‘Onsucces’
Rob Vellekoop, 7 juli 2024
