Avond aan avond dezelfde mensen, met dezelfde meningen op radio en tv. Een héél klein groepje “experts” en schrijvers en columnisten draait rond in een semi-gesloten media-circuit. Nooit eens een andere invalshoek, een tegendraadse mening, een verrassend geluid.
Die páár…
Rusland heeft vandaag een grote luchtaanval uitgevoerd op Oekraïne, vorige week is Oekraïne week de Russische provincie Koersk binnen gevallen, en Duitse en Amerikaanse media wijzen naar Oekraïne als dader achter het saboteren van de Nord Stream-gaspijpleidingen. Volgens de krant…
Dit is van toepassing op elk mogelijk (belangrijk) onderwerp, stelt Baudet. “Of het nu gaat om de situatie in Oekraïne, om de Amerikaanse verkiezingen, het conflict in het Midden-Oosten, of destijds over Covid, de eurocrisis, Brexit, noem maar op, zelfs in de kunst en literatuur zie je hetzelfde proces: telkens weer wordt een oligopolie gevestigd van een kleine groep die het vrijwel volledig met elkaar eens is (en slechts op marginale detailpunten voor de vorm wat van elkaar verschilt), die uitsluitend nog met elkaar in gesprek gaat en die alle anderen buitensluit.”
“Maar,” gaat Baudet verder, “wat ik alsmaar niet begrijp, is waarom journalisten daar toch massaal in meegaan. Waarom geen kritiek op deze semi-gesloten machtsbolwerken? Waar is de kritische, tegendraadse, sceptische, onafhankelijke luis in de pels toch gebleven?”
Daarop legt hij uit dat het in zijn tijd als columnist en commentator (zeg van 2010 tot 2014) al zo was. Als hij dan met nieuwe namen kwam, was de reactie daarop: “Waarom? Met welk doel?” Wat had je ermee te winnen? Die andere namen waren al bekend bij het publiek. Gewoon daar naar terug gaan!
“Dat was de houding,” stelt Baudet helaas vast. “Op vrijwel ieder onderwerp. Voortdurend het zoeken naar veiligheid, vertrouwdheid, het afgeschrikt zijn door nieuwe ideeën, nieuwe mensen, nieuwe invalshoeken.”
Logischerwijs veroordeelt Baudet dat. En hard ook. Want, zegt hij, het is niet alleen “jammer.” Nee. Het is ook gewoon “ontzettend slecht voor het land.”
Daar is natuurlijk geen woord te veel aan gezegd. De bias van de media is extreem. Het is irritant. Frustrerend. En het is slecht voor het land. Maar het is ook nog eens saai. Je kunt nooit eens een krant openslaan of een zender aanzetten en iets nieuws verwachten. Dezelfde mensen. Dezelfde meningen. Alles hetzelfde. Steeds weer.
Gaan ze daar ooit iets aan doen? Nee. Want de media, de academici, Big Business en de politiek vormen één en hetzelfde kartel. Ze gaan allemaal dagelijks met elkaar om. Ze kennen elkaar persoonlijk. Ze lezen dezelfde kranten, dezelfde boeken, en ze kijken dezelfde programma’s. Ze gaan naar dezelfde feestjes… en ze zitten in dezelfde appgroepen.
Het is één soort mens. Helaas, maar waar.
.
